Φωτογραφήθηκαν για το εξώφυλλό μας μια Παρασκευή μεσημέρι στο αττικό μετρό φορώντας τις μάσκες του Λένιν και του Στάλιν. Ετοιμάζουν μια παράσταση που συνδέει την Αριστερά με το θέατρο. Ο Ακύλας
Καραζήσης και ο Μιχαήλ Μαρμαρινός αρνούνται να μας πουν πολλά, περιμένουν όμως να μας δουν στο Εθνικό Θέατρο, όπου θα αφαιρέσουν το πέπλο πολιτικού μυστηρίου με το οποίο τυλίγουν το «Στάλιν, μια συζήτηση για το ελληνικό θέατρο». Για την ώρα, μας δίνουν τις κατευθυντήριες γραμμές της παράστασής τους.
Όλα ξεκίνησαν από τον Στάλιν. Από μια δική μας σκέψη, προβληματική και συζήτηση για το εμβληματικό αυτό πρόσωπο της Αριστεράς. Μην ξεχνάμε ότι μέχρι πριν από λίγα χρόνια ο Στάλιν ήταν ακόμη ο «πατερούλης των λαών», με τους πιο φανατικούς οπαδούς και τους πιο φανατικούς αρνητές. Όχι, δεν νεκρανασταίνουμε τον Στάλιν στην παράσταση, ούτε καν τον εμφανίζουμε. Συνολικά όμως μας απασχολούν το πρόσωπό του και η δράση του, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η παράσταση είναι μια ιστορική πραγματεία.
Ο Στάλιν και το θέατρο συναντώνται στο ζήτημα της ουτοπίας. Ο Στάλιν αποτελεί για μας ένα πρόσωπο-έμβλημα της Αριστεράς και το θέατρο ένα αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικής μας ζωής. Μόνο που αισθανόμαστε ότι το θέατρο αποτελεί μια πολύ καλή μεταφορά και για τις ζωές άλλων ανθρώπων. μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι αποτυπώνει πολλών ειδών δυνητικές ζωές.
Δεν υπάρχει στην παράσταση κάποια υπόθεση με τη γνωστή έννοια της μυθοπλασίας. υπάρχει, πάντως, μια υπόθεση αντίστοιχη του τίτλου: εκείνη μιας συζήτησης. Μιλάμε για μια «συζήτηση», με την έννοια ότι ζούμε περίπου ογδόντα χρόνια μετά τον Μπρεχτ και έχουμε πλέον εξοικειωθεί με τις «κομματιασμένες» δραματουργίες και με τις παραστάσεις που, στην ουσία τους, είναι συζητήσεις.Δεν μιλάμε για μια συζήτηση-debate, αλλά για την κουβέντα μιας παρέας, μιας κοινότητας ανθρώπων που άλλοτε ομονοούν κι άλλοτε διαφωνούν. Η Αριστερά και το θέατρο δεν είναι ασφαλώς τα μόνα θέματα που απασχολούν αυτήν την «παρέα». Όταν συζητάς για ένα-δυο θέματα σε βάθος, στην πραγματικότητα συζητάς για ένα σωρό ακόμη. απλώνεσαι σε μια σύνθεση σκέψεων. Αυτό δεν σημαίνει πως η παράστασή μας είναι devised theatre ή προέκυψε μέσω αυτοσχεδιασμών. Το «Στάλιν, μια συζήτηση για το ελληνικό θέατρο» είναι ένα «κανονικό» έργο, το οποίο γράφτηκε από τους δυο μας και σκηνοθετήθηκε επίσης από τους δυο μας.
Η Αριστερά είναι ένα όνομα που πίσω του κρύβει μυριάδες ζητήματα, και μάλιστα περισσότερο θεμελιώδη από εκείνα, λόγου χάρη, των συλλογικών συμβάσεων: ζητήματα υπαρξιακών αναζητήσεων, διεκδικήσεων, πνευματικότητας, χειραφέτησης… Δεν μας ενδιαφέρει η επικαιρικότητα, ούτε η μικροπολιτική. Εκείνο που μας αφορά είναι να μιλήσουμε για την πολιτική εξουσίας ως ιδεολογία και ως οργάνωση κοινωνικής δομής. Η οπτική μας είναι πολιτική και το αντικείμενό της είναι η πολιτική του σήμερα.
Δεν βρίσκουμε πως έχει νόημα να πούμε περισσότερα για ό,τι θα συμβεί επί σκηνής. θα καταργούσαμε έτσι τη φαντασία του θεατή. Ελπίζουμε απ' όσα έχουμε ήδη πει να αποφασίσει να έρθει να μας δει. DATAΚείμενο-σκηνοθεσία: Ακύλας Καραζήσης-Μιχαήλ Μαρμαρινός. Εκτός από τους δυο τους, στην παράσταση συμμετέχουν επίσης ο φοιτητής θεατρολογίας Γιώργος Κριθάρας, η τραγουδίστρια της μπάντας Mary & the Boy Μαίρη Τσώνη και η Βέρικο Μγκελάτζε, η σύζυγος του Μ. Μαρμαρινού. Τα σκηνικά είναι των Κένι ΜακΛέλαν-Μ. Μαρμαρινού, τα κοστούμια της Katrin Krumbein, τα κινηματογραφικά μέρη του Στάθη και οι φωτισμοί του Γιάννη Δρακουλάκου.
