Ο Κώστας Μπίγαλης επιστρέφει με την "Προδοσία" του Χάρολντ Πίντερ

Οι Βύρων Κολάσης, Κώστας Μπίγαλης και 'Έμμυ Δημητρακοπούλου μοιράζονται τις τρεις πλευρές του ευφυούς ερωτικού τριγώνου που στήνει ο νομπελίστας Χάρολντ Πίντερ στην "Προδοσία" του. Μέσα από τους όρους μιας κινηματογραφικής δομής, το έργο εξελίσσεται σ’ ένα παιχνίδι με το χρόνο και τη μνήμη που μιλά για τη φθορά των σχέσεων. Πρόκειται φυσικά για ένα από τα σπουδαιότερα έργα του παγκόσμιου θεάτρου, σε μια παράσταση που επιστρέφει για δεύτερη χρονιά, αφού αγκαλιάστηκε από το κοινό, αυτή τη φορά στο θέατρο 'Άβατον (από 15/10).
 

Ο Βύρων Κολάσης σκηνοθετεί και παράλληλα αναλαμβάνει το ρόλο του αινιγματικού συζύγου Ρόμπερτ, πλάι στην 'Έμμυ Δημητρακοπούλου που ερμηνεύει τη σύζυγό του 'Έμμα, μια γυναίκα με έναν σύνθετο και περίπλοκο ψυχισμό, και τον ανασφαλή, παθιασμένο και ενοχικό εραστή Τζέρι που υποδύεται ο Κώστας Μπίγαλης, σε μετάφραση Μάριου Πλωρίτη. 'Ένα κατά τα φαινόμενα κλασικό ιψενικό τρίγωνο, που όμως μέσα από την συναρπαστική πένα του βραβευμένου Βρετανού συγγραφέα, αποκαλύπτει την ανεξιχνίαστη σε όλο της το φάσμα ανθρώπινη φύση.

Η ιστορία μέσα από εννιά σκηνές εξελίσσεται σε μια δεκαετία, που όμως ευρηματικά ξεκινάει από το τέλος της προς την αρχή, παρακολουθώντας με αντίστροφη χρονική σειρά όχι μόνο το θυελλώδες ξεκίνημα της παράνομης σχέσης της 'Έμμας και του Τζέρι, αλλά και όλη την διαδρομή της φθοράς των σχέσεων και των τριών χαρακτήρων.
 

Τα μυστικά, τα ψέματα, και οι ίντριγκες, πρωταγωνιστούν σε αυτό το υπερβατικό ερωτικό τρίγωνο που θα μπορούσαν να είχαν σχέση όλοι με όλους… όπως ο Πίντερ δεν διστάζει να υπονοήσει δίνοντας μια πλατύτερη έννοια στην λέξη "προδοσία" και ιντριγκάροντας τον θεατή να αναστοχαστεί το δικαίωμα τελικά του καθενός, εάν έτσι νιώσει, να υπερβεί τα δεσμευτικά όρια μιας κοινωνικής σύμβασης, που οι τρεις αυτοί χαρακτήρες με δυσκολία μεν, αλλά παραδομένοι τελικά στο πάθος τους επέλεξαν να μην ακολουθήσουν…

Τα σκηνικά και τα κοστούμια υπογράφει η Μπέττυ Λυρίτη, τους φωτισμούς ο Γιώργος Δανεσής και τη μουσική επιμέλεια ο Κώστας Μπίγαλης. 
 

Το σημείωμα του σκηνοθέτη

"'Όταν διάβασα για πρώτη φορά το κείμενο του έργου ήξερα ότι θα χρειαστεί χρόνος ώστε να κατανοήσω πλήρως τον ιδιαίτερα πολύπλοκο ψυχισμό των τριών χαρακτήρων. Και ο υψηλός βαθμός δυσκολίας είχε να κάνει με την αφηγηματική "παραξενιά" της ιστορίας, δηλαδή την χρονική αντιστροφή των γεγονότων μιας δεκαετίας από το τέλος προς την αρχή… Ένα ευφυές πισωγύρισμα στον χρόνο, που έπρεπε όμως να αποκωδικοποιήσω σκηνοθετικά με τέτοιο τρόπο, ώστε ο θεατής να έχει κατανοήσει τα πάντα στο τέλος…ότι κι αν σημαίνει…τέλος…βέβαια για τον απρόσμενα ανατρεπτικό τρόπο γραφής του αινιγματικού Πίντερ... Μια επιπρόσθετη δυσκολία δε της παράστασης, ήταν για μένα να συνδυάσω την διπλή ιδιότητα του σκηνοθέτη και του ηθοποιού, έτσι ώστε να μην λειτουργήσει η μια εις βάρος της άλλης, πράγμα που ήξερα ότι δεν θα ήταν καθόλου εύκολο… Μα όσο εξερευνούσα το έργο διαβάζοντας ξανά και ξανά το κείμενο, ένιωσα την γοητευτική πρόκληση των αριστοτεχνικά κρυμμένων πίσω νοημάτων σε κάθε μια από τις αριστουργηματικές εννέα σκηνές και αποφάσισα με μια απερίσκεπτα ενθουσιώδη άγνοια κινδύνου να ενδώσω στην γοητεία της πρόκλησης του χαρισματικού Βρετανού συγγραφέα!". 
 

Μιλώντας στην εφημερίδα The Times το 1959 ο Πίντερ ανέφερε: "Στα έργα μου με απασχολούν κατά κύριο λόγο οι άνθρωποι. Σε πολλά έργα συναδέλφων μου βλέπω το φάντασμα του συγγραφέα να πλανάται πάνω από τους θεατρικούς ήρωες, επιβάλλοντάς μου κάθε στιγμή τι πρέπει να σκεφτώ γι’ αυτούς. Εγώ θέλω, όσο το δυνατόν περισσότερο, να αφήσω τους θεατές να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα, θέλω μόνοι τους να αποφασίσουν για τους χαρακτήρες και τις καταστάσεις, να αποφασίσουν αυτοί αν αυτό που βλέπουν είναι αστείο ή θλιβερό".