To Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν τιμά την μνήμη του Μίμη Κουγιουμτζή

To Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν ολοκληρώνει τον "Μήνα της μνήμης και της μουσικής", τιμώντας την μνήμη του Μίμη Κουγιουμτζή, με μια εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί ανήμερα της επετείου του θανάτου του, την Παρασκευή 1 Μαρτίου, στις 6 μ.μ., στη σκηνή της Φρυνίχου.

Ο Μίμης Κουγιουμτζής, σκηνοθέτης, ηθοποιός, δάσκαλος, συνέδεσε όλη τη ζωή και την καλλιτεχνική του πορεία με το Θέατρο Τέχνης. Υπήρξε αγαπημένος μαθητής του Καρόλου Κουν και μετά το θάνατο του το 1987, συνέχισε μαζί με τον Γιώργο Λαζάνη, το έργο του δασκάλου τους. Από το 1960 που αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, μέχρι το 2003 που έφυγε από τη ζωή, έπαιζε, σκηνοθετούσε και δίδασκε αποκλειστικά στο Θέατρο Τέχνης. 

Τελευταία σκηνοθεσία του Μίμη Κουγιουμτζή ήταν η παράσταση: "Μια φορά κι ένα λεπτό" που ανέβηκε στη σκηνή της Φρυνίχου το φθινόπωρο του 2002. Την Παρασκευή 1 Μαρτίου, στις 6 μ.μ., μαθητές και μαθήτριές του που έπαιξαν σ΄εκείνη την παράσταση θα συναντηθούν και πάλι στη σκηνή της Φρυνίχου για να τιμήσουν τη μνήμη του αγαπημένου τους δασκάλου και σκηνοθέτη, μαζί με τον παλιό συνεργάτη του, συνθέτη και σημερινό διευθυντή των Μουσικών Σχολών του Ωδείου Αθηνών Φίλιππο Τσαλαχούρη, που θα παίξει στο πιάνο αγαπημένα τραγούδια από παραστάσεις του.

Ο Μίμης Κουγιουμτζής γεννήθηκε στον Πειραιά το 1936. Το 1956 ξεκίνησε να σπουδάζει στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης από όπου και αποφοίτησε το 1960. Δάσκαλος και καθοδηγητής του υπήρξε ο Κάρολος Κουν, από τον οποίο διδάχθηκε την υποκριτική, τη φιλοσοφία και τη μαγεία του θεάτρου. Έλαβε μέρος στις περισσότερες από τις παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης του οποίου υπήρξε μόνιμο και βασικό στέλεχος ως θάνατό του, την 1η Μαρτίου 2003. Διετέλεσε Αναπληρωτής Διευθύνων Σύμβουλος του Θεάτρου Τέχνης από το 1987 έως το 2003. Μετά τον θάνατο του Καρόλου Κουν ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση της σκηνής του Υπογείου. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε την καλλιτεχνική διεύθυνση της σκηνής της Φρυνίχου.

Η πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο έγινε το 1959 στο έργο "Υψηλή Εποπτεία" του Ζ. Ζενέ, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν. Μερικά από τα έργα στα οποία είχε πρωταγωνιστήσει: "Βικτόρ ή Τα παιδιά στη εξουσία" του Ρ. Βιτράκ (Βικτόρ), "Βάκχες" του Ευριπίδη (Διόνυσος), "Δάφνες και Πικροδάφνες" του Δ. Κεχαΐδη (Βασίλης), "Η Προδοσία" του Χ. Πίντερ (Ρόμπερτ), "Ο ήχος του όπλου" της Λ. Αναγνωστάκη (Ηλίας), "Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ" του Ε. Άλμπυ (Τζώρτζ), "Οιδίπους επί Κολωνώ" του Σοφοκλή (Ξένος-Χορός). Η μοναδική τηλεοπτική του εμφάνιση έγινε την περίοδο 1997-98 στο σίριαλ "Η Αίθουσα του Θρόνου" (βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Τ. Αθανασιάδη), σε σκηνοθεσία Πηγής Δημητρακοπούλου.

Το 1977 κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το έργο "Φαγκότο" του Δ. Κωσταβάρα. Από τότε σκηνοθέτησε περισσότερα από 20 έργα Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Ως σκηνοθέτης συμμετείχε στο Φεστιβάλ Επιδαύρου με τα έργα "Ορέστης" του Ευριπίδη (1998), τις κωμωδίες του Αριστοφάνη "Βάτραχοι" (1992) και "Πλούτος" (1994 και 2001) και τον "Οιδίποδα επί Κολωνώ" του Σοφοκλή (2002). Το 1994 διασκεύασε και σκηνοθέτησε τον "Μικρό Πρίγκιπα" του Αντουάν Ντε Σαιντ Εξυπερύ, έργο με το οποίο εγκαινιάστηκε η Παιδική Σκηνή του Θεάτρου Τέχνης.

Από το 1966 δίδασκε στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης το μάθημα του Αυτοσχεδιασμού σε συνδυασμό με Υποκριτική και Κίνηση. Από το 1965 ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο δημιουργώντας ταινίες που αφορούν στη διδασκαλία του Καρόλου Κουν, στις πρόβες και στην παρουσίαση θεατρικών έργων που ανέβασε το Θέατρο Τέχνης. Χάρη στο Μίμη Κουγιουμτζή καταγράφηκαν και διασώθηκαν σπουδαίες στιγμές του θεάτρου. Είχε γυρίσει τα ντοκιμαντέρ: 1972 "Χρονικό-Συλλογές" (Βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), 1982 "Με αφορμή την παράσταση", 1982 "Επτά επεισόδια για τον Κάρολο Κουν", 1984 "Πριν την παράσταση", 1994 "Μάσκες στο Αρχαίο Δράμα", 1994 "Μόνος φέρω φορτίο βαρύ".

Σκηνοθέτησε επίσης την ταινία μικρού μήκους "Αποχωρισμός" καθώς και μονόπρακτα των Τ. Ουίλλιαμς, Α. Τσέχωφ, Λ. Πιραντέλλο, Σ. Μπέκετ, Ε. Ιονέσκο, Μ. Μπρεχτ, Χ. Πίντερ και Α. Στρίντμπεργκ. Το 2000 σκηνοθέτησε για πρώτη φορά ταινία μεγάλου μήκους, η οποία είχε τίτλο "17 στα 18", σε σενάριο Αλέξανδρου Γραμματόπουλου και Ελένης Λαζάρου.

Πήρε βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1972, για το ντοκιμαντέρ "Χρονικό - Συλλογή από το Θέατρο Τέχνης". Βραβεύτηκε από την Εταιρεία Θεατρικών Συγγραφέων το 1995 για τη σκηνοθεσία του έργου της Λούλας Αναγνωστάκη "Ταξίδι μακριά".