Ανάμεσα σε θέατρο, μουσική, κινηματογράφο, εκείνος επιλέγει πάντα το θέατρο. Ο λόγος για τον Παντελή Καναράκη, που πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Το φιλί της γυναίκας αράχνης", ένα πολιτικό μεν έργο, που γράφτηκε το μακρινό 1976 στο επίσης μακρινό Μεξικό, αλλά πλημυρισμένο από συναίσθημα, γλύκα και τρυφερότητα μέσα από σκληρές καταστάσεις, όπως μας λέει ο ηθοποιός. Ο Παντελής Καναράκης, με αφορμή το όνειρό του να ανεβάσει αυτό το έργο, συζητά μαζί μας για τον ήρωά του, σχολιάζει την επικαιρότητα παραθέτοντας τις σκέψεις του για Προεδρικό Διάταγμα 85, ενώ μάς απαντά στο ερώτημα αν τελικά υπάρχουν όρια στην κωμωδία.
Πείτε μας δυο λόγια για την παράσταση "Το φιλί της γυναίκας αράχνης" και τον ήρωα που υποδύεστε.
Είναι ένα έργο που λατρεύω. Το είχα όνειρο να το ανεβάσω και είμαι ευτυχής που φέτος πραγματοποιήθηκε. Είναι ένα πολιτικό μεν έργο αλλά πλημυρισμένο από συναίσθημα, γλύκα και τρυφερότητα μέσα από σκληρές καταστάσεις. Παρακολουθούμε τη ζωή δυο φυλακισμένων τη δεκαετία του εβδομήντα στην Αργεντινή και στην σκληρή δικτατορία που μαύρου δικτάτορα. Δυο διαφορετικοί άνθρωποι, δυο ξένοι σε πρώτο επίπεδο, δυο κόσμοι που αρχικά δείχνουν να μην μπορούν να ενωθούν με τίποτα. Ο Μολίνα που υποδύομαι είναι ένας ήρωας που διατηρεί την παιδικότητα του, ζει στο δικό του κινηματογραφικό κόσμο και δεν θέλει να του χαλάει τίποτα τη μαγεία ακόμα και μέσα στις απάνθρωπες συνθήκες της φυλακής. Αποδεικνύεται βέβαια ότι τελικά είναι μια ηρωική, γενναία και γεμάτη αγάπη ψυχή.
Ποιο στοιχείο ξεχωρίζετε στον ήρωά σας και γιατί;
Την αγάπη που κρύβει μέσα του παρόλο που η κοινωνία του τη στέρησε. Και τον ηρωισμό που δείχνει κόντρα στα θέλω και τα προσωπικά του πρέπει. Είναι ένας υπέροχος και άκακος άνθρωπος.
Ένα έργο που γράφτηκε το μακρινό 1976 στο επίσης -για μας- μακρινό Μεξικό, πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι σήμερα;
Δυστυχώς είναι. Και λέω δυστυχώς, γιατί θα ήθελα να μην ήταν επίκαιρο. Αλλά όσο η ανθρώπινη ελευθερία καταπατάται, όσο παγκόσμια χλευάζονται ή και σε πολλές χώρες διώκονται άνθρωποι για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, για την εμφάνισή τους, για τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, για τη χώρα καταγωγής τους και για τόσα άλλα ζητήματα τότε δυστυχώς θα είναι επίκαιρα τέτοια έργα. Μέχρι ο κόσμος να γίνει καλύτερος.
Πόσο εύκολο είναι τελικά να συνυπάρξουν –σε ένα κελί στην συγκεκριμένη περίπτωση– δύο άνθρωποι με διαφορετικά πολιτικά πιστεύω;
Δεν είναι μόνο τα διαφορετικά τους πολιτικά τους πιστεύω. Είναι όλη τους η διαφορετική ύπαρξη. Ο τρόπος που μεγάλωσαν, που σκέφτονται, που πράττουν, που βλέπουν τον κόσμο και τον αισθάνονται. Φυσικά και είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο αλλά η αγάπη έχει μεγάλη δύναμη και αυτό το έργο είναι ένα μήνυμα αγάπης και ένας ύμνος στην ελευθερία. Και αυτό το κάνει σπουδαίο έργο.
Σας έχουμε συνηθίσει να ανεβάζετε βίντεο στα οποία κάνετε εξαιρετικές μιμήσεις. Υπάρχουν πιστεύετε όρια στην κωμωδία;
Όρια υπάρχουν παντού. Απλά σε κάποια πράγματα μεταξύ αυτών και η σάτιρα τα όρια είναι προσωπικά. Ο καθένας έχει το δικό του μέτρο.
Πόσο επηρεάζει το χιούμορ η πολιτική ορθότητα;
Το χιούμορ επηρεάζεται από πολλά πράγματα. Και αυτό είναι το ενδιαφέρον. Να μπορεί να επηρεάζεται από τα καθημερινά ακούσματα. Το θέμα όμως είναι ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή πόσο η πολιτική ορθότητα επηρεάζεται από το χιούμορ.
Θέατρο, μουσική, κινηματογράφος. Πείτε μας με ποια σειρά προτεραιότητας θα τα βάζατε και τις σας γοητεύει περισσότερο στο καθένα;
Το θέατρο πρώτο και αμέσως μετά το θέατρο, με τρίτο το θέατρο. Όλα έχουν τα ωραία τους και τη γοητεία τους και την ομορφιά τους. Το θέατρο όμως είναι… το θέατρο και είναι πάντα πρώτο και είναι μόνο του στην κορυφή.
Από τις "Χάντρες", στον Πρωινό Καφέ της Ελένης Μενεγάκη, από το Your Face Sounds Familiar, στο ανατρεπτικό Κάτω Παρτάλι κι από το "Σινέ" στο "Φιλί της γυναίκας αράχνης" πόσο έχει αλλάξει ο Παντελής Καναράκης; Υπάρχει κάποια στιγμή ή περίοδος σε όλη αυτή την πορεία που ξεχωρίζετε και γιατί;
Όλα τα ξεχωρίζω γιατί όλα δικά μου είναι. Και αισθάνομαι πολύ τυχερός και ευτυχισμένος μπορώ να πω άνθρωπος. Τα όνειρα μου γίνονται πραγματικότητα μέχρι τώρα στη ζωή μου, οπότε δεν θέλω να ξεχωρίσω κάτι, έστω κι αν δεν έχουν όλα την ίδια ένταση, την ίδια αγάπη, το ίδιο πάθος αλλά δεν υπάρχει λόγος να διαλέξω κάτι γιατί όλα είμαι εγώ.
Ποιες είναι οι σκέψεις σας για το Προεδρικό Διάταγμα 85;
Για να απαντήσω βάση του διατάγματος θα πρέπει να γυρίσω αρκετά χρόνια πίσω τότε που ήμουν απόφοιτος λυκείου. Μετά όμως σπούδασα στη δραματική σχολή του ΚΘΒΕ, πήρα το πτυχίο μου. Μ’ αυτό έζησα μέχρι σήμερα. Μ’ αυτό πορεύτηκα και αυτό μου είχε αναγνωρίσει το κράτος. Τώρα πώς να πάω τόσα χρόνια πίσω και να απαντήσω σαν απόφοιτος λυκείου; Η μηχανή του χρόνου δεν έχει βρεθεί ακόμα. Ας δουλέψει τουλάχιστον η μηχανή της λογικής κι ας βρούνε λύση για όλο αυτόν τον παραλογισμό.
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Το φιλί της γυναίκας αράχνης
Εν μέσω της στρατιωτικής δικτατορίας του Χόρχε Βιδέλα στην Αργεντινή του 1970, σε ένα μικρό κελί της φυλακής Βίλα Ντεβότο του Μπουένος Άιρες, δύο συγκρατούμενοι, ο Βάλεντιν, ένας πολιτικός κρατούμενος για τις αριστερές του ιδέες και ο Μολίνα, ένας διωκόμενος για τις σεξουαλικές του επιλογές, προσπαθούν να χωρέσουν μέσα σε μια ασύμβατη γι’ αυτούς συγκατοίκηση. Σε κόσμους διαφορετικούς, με διαφορετικά πολιτικά πιστεύω, όνειρα ζωής και σεξουαλικές προτιμήσεις, οι δύο ήρωες ακροβατούν ανάμεσα στο παρελθόν, σε μια σκληρή πραγματικότητα και σ’ ένα αβέβαιο μέλλον.
