Διαβάζοντας το βιβλίο του Βίλχελμ Ράιχ «Άκου, Ανθρωπάκο!», πριν μερικά χρόνια μου δημιουργήθηκαν έντονα συναισθήματα και προβληματισμοί. Είδα την εικόνα ενός ανθρώπου κωμικοτραγικού, αυτόν που περιγράφει και καταγγέλλει ο αυστριακός ψυχαναλυτής στο έργο του. Έναν άνθρωπο άβουλο και αδιάφορο, που φοβάται να αντικρίσει τον ίδιο του εαυτό και την αθλιότητα στην οποία έχει καταλήξει να ζει. Ένιωσα έντονη απογοήτευση και θυμό γιατί τον έχω δει τον ανθρωπάκο και τον βλέπω καθημερινά, περπατώντας στους δρόμους, μπαίνοντας σε μαγαζιά και δημόσιες υπηρεσίες, παρακολουθώντας τηλεόραση…
Αυτά λοιπόν τα ανθρωπάκια επέλεξα να τοποθετήσω επί σκηνής στο έργο «Κοίτα, Ανθρωπάκο» προσπαθώντας να μεταφέρω την ανθρώπινη κατάσταση που περιγράφει ο Βίλχελμ Ράιχ με λέξεις, μέσα από έκφραση, σωματική κίνηση και χορό. Τώρα είναι στο χέρι του θεατή να αποδεχθεί τα όσα αντικρίζει κατά τη διάρκεια της παράστασης. Να μπορέσει να ανοίξει όλες του τις αισθήσεις και να αφουγκραστεί τον ανθρωπάκο που ίσως, ακόμα και μέσα του, φωνάζει απεγνωσμένα ζητώντας ελευθερία.
Τώρα είναι στο χέρι του θεατή να αποδεχθεί τα όσα αντικρίζει κατά τη διάρκεια της παράστασης. Να μπορέσει να ανοίξει όλες του τις αισθήσεις και να αφουγκραστεί τον ανθρωπάκο που ίσως, ακόμα και μέσα του, φωνάζει απεγνωσμένα ζητώντας ελευθερία.
Ελευθερία… τι μεγάλη έννοια. Και πόση η σύγχρονη έλλειψή της. Κάποιοι λένε πως εάν δεν χάσεις την ελευθερία σου και εάν δεν παλέψεις ποτέ γι’ αυτήν δε μπορείς να νιώσεις πραγματικά ελεύθερος. Σε ένα μικρό βαθμό συμφωνώ, καθώς η έλλειψη κάποιων αγαθών και αξιών έχει ως αποτέλεσμα να τα εκτιμήσουμε. Δε θα έπρεπε όμως να γνωρίζουμε την αξία της ελευθερίας μας και να μπορούμε να την χρησιμοποιούμε στο έπακρο, αντί να ψάχνουμε τρόπους να τη χάσουμε; Να επιλέγουμε να μη ζούμε υποδουλωμένοι σε έννοιες όπως τα χρήματα, ο πλούτος, η εξουσία, η τεχνολογία; Να αγωνιζόμαστε, να εκφραζόμαστε, να εξελισσόμαστε, να ζούμε χωρίς συνθήκες απάνθρωπες;
Σίγουρα η επιλογή αυτή είναι ζήτημα προσωπικό αλλά και κατ’ επέκταση συλλογικό. Απλώς είναι στιγμές που ο φόβος επικρατεί και έτσι κλείνουμε τους εαυτούς μας μέσα σε μικρά κελιά έχοντας την ψευδαίσθηση πως εκεί είμαστε ασφαλείς! Η ασφάλεια όμως αυτή που αναζητάμε προέρχεται από μέσα μας, νιώθοντας δυνατοί και σίγουροι για όσα μπορούμε να καταφέρουμε, έχοντας πίστη και εμπιστοσύνη σε όσα ονειρευόμαστε, κοιτώντας ψηλά όταν όλοι οι άλλοι σκύβουν, παλεύοντας ενάντια σε όσα μας παρασέρνουν όλο και πιο βαθιά, αποφεύγοντας την μικροπρέπεια και την απάθεια, γνωρίζοντας πως σημασία δεν έχει πόσες φορές πέφτουμε αλλά πόσες σηκωνόμαστε, αγαπώντας και παραμένοντας Άνθρωποι…
Περισσότερες πληροφορίες
Κοίτα, ανθρωπάκο
Με αφορμή το έργο του Βίλχελμ Ράιχ «Άκου, ανθρωπάκο», η ομάδα καταθέτει μια παράσταση-καταγγελία για την ισοπέδωση του σύγχρονου ανθρώπου από το ασφυκτικό κοινωνικό πλαίσιο.
