Ομολογώ πως ήταν κάπως άβολο να αναγνωρίζεις την φωνή τον Blink Mike στην τηλεόραση, πίσω από μία μασκοφορεμένη cringe περσόνα. Όχι μόνο για το πως στο καλό βρέθηκε εκεί πέρα αλλά και για το τι πρόκειται να κάνει. Με μια λευκή κουκούλα-μαξιλαροθήκη στο κεφάλι και μια θλιμμένη φάτσα ζωγραφισμένη πάνω της, ανέβηκε στη σκηνή του «Ελλάδα έχεις Ταλέντο», παρουσίασε κάτι μεταξύ άβολης εξιστόρησης, μουσικού χαβαλέ και stand up comedy, και πέρασε επιδέξια το καφριλίκι του στο γυαλί. Φτάνοντας μέχρι τον τελικό, ο Blink κέρδισε το κοινό και τελικά τρόλαρε με το γάντι ένα μεγάλο τηλεοπτικό σόου.
Στην πρώτη του συνέντευξη ύστερα από τη συμμετοχή του στο «Ελλάδα έχεις Ταλέντο», ο γοητευτικά καυστικός κωμικός της νέας γενιάς που μετρά ήδη ένα ολοκληρωμένο μονόλογο στο ιστορικό του («Κανονικά Απαγορεύεται») ανοίγει μια συζήτηση εφ όλης της ύλης. Μιλά για την ιστορία πίσω από το τηλεοπτικό σόου, την ιδέα με την κουκούλα, τα όρια του κοινού στην κωμωδία και τη μεθοδικότητα ενός σωστού κάφρου. Γνήσιος Αθηναίος κωμικός, τολμηρός και έξυπνα προκλητικός, ο Blink έχει πολλά να πει πριν «Το Show του Blink Mike», τη νέα του παράσταση που έρχεται για μια μόνο βραδιά να τα σπάσει στο Six D.o.g.s.
Πώς έκατσε όλο αυτό με το «Ελλάδα Έχεις Ταλέντο»;
Ένα πρωί χτύπησε το κινητό μου και ήταν από τη συντακτική ομάδα του «Ελλάδα Έχεις Ταλέντο». Δεν πήγα εθελοντικά. Στο συγκεκριμένο τηλεοπτικό σόου, πέρα από τα άτομα που δηλώνουν μόνα τους συμμετοχή, υπάρχει μια ομάδα που ψάχνει εκεί έξω. Οπότε με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν «Χρειαζόμαστε έναν stand up comedian». Πήραν και άλλα παιδιά στο χώρο, και η πρώτη μας αντίδραση ήταν πως δεν θέλαμε να εκτεθούμε στην ελληνική τηλεόραση. Έκατσα το σκέφτηκα, είδα πως θα μπορούσε να είναι μια δημιουργική άσκηση για μένα, και τελικά είπα «Θα έρθω αλλά δεν θα είναι καθαρό stand up· θα τρολάρω, θα φτιάξω κάτι δικό μου».
Έτσι ήρθε η κουκούλα.
Ναι. Η τηλεόραση είναι κάτι πολύ διαφορετικό, έχει δικούς της κανόνες και το παιχνίδι παίζεται με συγκεκριμένους τρόπους. Προσπάθησα να βρω κάτι που τηλεοπτικά θα ήταν ενδιαφέρον. Έτσι, σε ένα μόνο βράδυ, σκέφτηκα το τι θα παρουσιάσω. Η ιδέα ήταν να καλύψω το πρόσωπό μου, να φτιάξω μια ιστορία βασισμένη σε κείμενα που ήδη έχω, μαζί με κάποια πραγματικά γεγονότα και κάποιες υπερβολές.
Και έφτασες μέχρι τον τελικό. Ανεξάρτητα από τις επιλογές των κριτών, πως το είδες; Δούλεψε;
Το concept ήταν πολύ φρέσκο και τράβηξε το κοινό. Είχες χορευτές, τραγουδιστές, άλλα ταλέντα, και ανάμεσά τους ένα τύπο μόνο του, που έκανε stand up με μια μαξιλαροθήκη στο κεφάλι. Στις τρεις πρώτες εμφανίσεις, όταν είχα κάποια πιο γενικά κείμενα με περισσότερο χαβαλέ και μουσική, πήγε πολύ καλά. Στο τελευταίο, προσπάθησα να κάνω καθαρό stand up και απέτυχε τελείως. «Πέθανα» [σ.σ. έκφραση για κωμικό perform που δεν βγάζει γέλιο] στην τηλεόραση, αλλά παραμένει μια μεγάλη νίκη. Γράφτηκε πως ο Blink Mike είναι ο πρώτος stand up comedian που εμφανίστηκε σε τέτοιο σόου και άνοιξε παραπάνω το χάρτη του ελληνικού stand up.
Οπότε την κρατάς την κουκούλα από εδώ και πέρα ή όχι;
Κοίταξε, προϊοντικά είναι υπέροχη. Η κουκούλα βρήκε κοινό σημείο ανάμεσα σε αυτούς που δεν με ξέρανε και σε όσους με γνωρίζανε ήδη. Είτε κάποιος θα έλεγε «ωπ, ποιος είναι αυτός;» ή θα σκεφτόταν «κλασικός βλάκας Blink». Όπως και να έχει, τραβάει την προσοχή του θεατή. Όμως, τα κείμενά μου αυτή τη στιγμή δεν μπορούν να δουλέψουν χωρίς να φαίνεται το πρόσωπό μου. Την κρατάω γιατί ταιριάζει στο στιλ μου αλλά σε συγκεκριμένα κομμάτια του act. Στο μέλλον, θα ήθελα να γράψω κάτι μαζί με την κουκούλα, κάτι καινούργιο, αλλά είναι δύσκολο.
«Όσο μεγαλώνω, γίνομαι περισσότερο μεθοδικά κάφρος στη σκηνή. Δεν θα πετάξω την καφρίλα απλά και μόνο για να την πετάξω. Θα το σκεφτώ και θα το σερβίρω έτσι ώστε να καταλήξει κάπου σωστά και ωραία.»
Κατά καιρούς, σε έχουμε δει σε παραστάσεις σου να ραπάρεις, να παίζεις ηλεκτρική κιθάρα, κομμάτια στο αρμόνιο και το πιάνο. Πας προς musical comedy ή μου φαίνεται;
Αρχικά να πω πως αγαπάω τη μουσική, μου δίνει απίστευτη ενέργεια. Σκέψου, από εκεί ξεκίνησαν όλα, όταν έπαιζα σε συναυλίες με τους Day Oof και μέσα στο χαβαλέ ένας φίλος μού είπε να δοκιμάσω το stand up. Δεν μπορώ να γράψω τόσο κωμικά όσο οι μάστερς του είδους, όπως ο Αριστοτέλης Ρήγας που έχει ένα απίστευτο σόου με αστεία πάνω σε νότες ή ο Apollon Roach που έχει ξεκινήσει να παίζει με κιθάρα. Γράφω στην πλάκα μουσική και αυτό που θέλω είναι να ενσωματώσω μερικά κομμάτια στο stand up. Όχι τόσο να δώσω τα αστεία μέσα από αυτό, αλλά να φέρω στο σόου μου το μεγάλο θετικό του το να παίζεις μουσική σε κοινό: την απελευθέρωση που νιώθεις. Η μείξη που βγαίνει είναι ό,τι πιο κοντά σε εμένα – και για να βγάλεις ένα καλό κείμενο είναι βασική προϋπόθεση αυτό.
Σίγουρα, βοηθάει πολύ για να σε ακολουθήσει το κοινό. Είσαι το ίδιο κάφρος στη ζωή σου όσο και στη σκηνή;
Όχι, εντάξει (γέλια). Να φανταστείς, είμαι αρκετά ντροπαλός. Και όσο μεγαλώνω, γίνομαι περισσότερο μεθοδικά κάφρος στη σκηνή. Δεν θα πετάξω την καφρίλα απλά και μόνο για να την πετάξω. Θα το σκεφτώ και θα το σερβίρω έτσι ώστε να καταλήξει κάπου σωστά και ωραία. Θα είναι πολύ αιχμηρό, αλλά θα σε ξαφνιάσει τόσο που θα σου μείνει το αστείο. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το εξής: Γνώρισα μια πρόσφυγα, μια κοπέλα πανέμορφη, μου άρεσε πάρα πολύ, της λέω «θέλω να βγούμε ραντεβού»· μου λέει «ξέρεις κάτι; – δεν μπορώ αυτήν την περίοδο, πνίγομαι». Είναι πολύ ωμό και σίγουρα θέλει τρόπο. Πρέπει να προσέξεις πολλά πριν το πεις. Αλλά το κοινό είναι πλέον εκπαιδευμένο, ξέρει τι σημαίνει stand up, οπότε έχεις τη δυνατότητα να τραβήξεις τη γραμμή λίγο παραπέρα, να βγεις έξω από το κουτί.
Για πολλούς –και για εμένα– είσαι ο ορισμός του Αθηναίου κωμικού. Πόσο φαΐ σου δίνει αυτή η πόλη;
Τρελή τροφή. Πρόσφατα έγραψα καινούργια κείμενα, ενώ σχεδόν κάθε μέρα κάτι σκάει σαν ιδέα. Είμαι παιδί της Αθήνας. Αν φύγω μια βδομάδα, μου λείπει. Είναι αυτό που το βράδυ, αν έχεις πιει δυο-τρία ποτάκια είναι μουνάρα [sic] και ξυπνάς το πρωί με χάνγκοβερ, την βλέπεις και λες «πω, τι μπάζο είναι αυτό». Όταν ξεκινάς και γράφεις stand up, γίνεσαι παρατηρητικός. Άρα άρχισα να παρατηρώ τους Αθηναίους. Είδα πόσο κακομαθημένοι είμαστε. Αργεί το τρόλεϊ πέντε λεπτά και γκρινιάζουμε, ενώ πίσω μας μπορεί να πεθαίνει ένας άνθρωπος από το κρύο. Είναι φοβερό.
Έγινε κάτι τώρα τελευταία που σε εξόργισε;
Λοιπόν. Είμαι στο Κέντρο Πολιτισμού στο Νιάρχο –ένα υπέροχο κτίριο που η αρχιτεκτονική του είναι από άλλο πλανήτη– και περνάει μια γυναίκα μαζί με ένα καρότσι. Ώσπου σε κάποια φάση την ακούω να λέει «μα καλά, αυτή την κολώνα τι την βάλανε μέσα στη μέσα και δεν μπορούμε να περάσουμε!». Έχουνε γίνει χρόνια μελέτης για την κατασκευή, έχουν συνεργαστεί πόσοι άνθρωποι, και περνάει μια τυχαία τύπισσα που με μια κουβέντα το ισοπεδώνει όλο. Τι να πεις… Αλλά νομίζω αυτό που με εξοργίζει περισσότερο όσο μεγαλώνω είναι η κατάσταση με το κάπνισμα και τους κλειστούς χώρους σε μαγαζιά. Δεν είναι θέμα νομοθεσίας, αλλά κοινή λογική. Δεν γίνεται να βγαίνω για ένα ποτό ή ένα καφέ και να βρωμάει και η ψυχή μου. Με το νέο έτος ξεκινάω και κάτι πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.
Για πες.
Κάνω μια καμπάνια για να περάσω ένα ωραίο μήνυμα. Αποφάσισα να μην συμμετέχω σε οργανώσεις που δεν σέβονται τον αντικαπνιστικό νόμο. Ήδη είπα όχι σε μερικές προτάσεις από μαγαζιά. Ακόμα και αν δεν τα καταφέρω απόλυτα στην πορεία, θα προσπαθώ με κάθε ευκαιρία να το επικοινωνώ – από το κοντινό μου περιβάλλον μέχρι το επαγγελματικό. Το πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιήσουμε πως αυτό που συμβαίνει δεν είναι φυσιολογικό.
«Όταν ξεκινάς και γράφεις stand up, γίνεσαι παρατηρητικός. Άρα άρχισα να παρατηρώ τους Αθηναίους. Είδα πόσο κακομαθημένοι είμαστε. Αργεί το τρόλεϊ πέντε λεπτά και γκρινιάζουμε, ενώ πίσω μας μπορεί να πεθαίνει ένας άνθρωπος από το κρύο. Είναι φοβερό.»
Πώς καταφέρνει ένας κωμικός με τόσο κυνικά αστεία, να μην τον μισήσει το κοινό;
Το γέλιο μπορεί να σε λυτρώσει. Ακόμα και το χειρότερο πράγμα στον κόσμο να πεις, αν καταλήξει σε γέλιο από τον κόσμο είσαι νικητής. Αν πετάξεις απλά μια χοντράδα, το κοινό θα σε δικάσει, «πέθανες». Θέλει μεθοδικότητα. Χρειάζεται πρώτα να ξεκινήσεις ήρεμα, να κερδίσεις τους θεατές, να τους προϊδεάσεις και μετά να τεστάρεις τα όρια. Είναι σημαντικό να βρεις ένα τρόπο να ξεπερνάς –από τη μία– τις γραμμές και –από την άλλη– να τις μαζεύεις, για να μην χάσεις το κοινό. Εγώ παίζω πολύ το χαρτί του βλάκα Αθηναίου, και ότι καφρίλα πω μετά τη γυρίζω στον εαυτό μου. Όσο μπορείς, πρέπει να φιλτράρεις τους θεατές.
Θυμάσαι κάποια φορά που ξεπέρασες αρκετά τα όρια;
Ναι. Έχει τύχει ένα περίεργο σκηνικό σε μια παράσταση κοντά στην Αθήνα, που πήγαινε αρκετά καλά και είχα τον κόσμο μαζί μου. Σε κάποια φάση, περνάω σε ένα από τα αγαπημένα μου αστεία, ένα κείμενο που έχω για τον αντικαπνιστικό νόμο και λέω για τη στάση του Ελληνάρα μαγαζάτορα που σου λέει «ναι, ξέρετε, κανονικά απαγορεύεται, αλλά διακριτικά μπορείτε να καπνίσετε». Μαν, δεν μπορείς να αναιρείς έτσι ένα νόμο! Δεν μπορώ εγώ, για παράδειγμα, να κάνω το ίδιο με την παιδεραστία. Να πάω σε ένα παιδάκι, να κάνω σεξ μαζί του και μετά να πω στο δικαστή «ναι, ξέρω, κανονικά απαγορεύεται αλλά διακριτικά…». Και εκείνη την ώρα υπήρχε στην πρώτη σειρά μια μητέρα με δύο παιδιά, που πάνω στο punchline γυρνάω το κορμί μου προς αυτά. Δεν το πήρε πολύ καλά.
«Ξέρεις τι λείπει για εμένα από τη δική μας σκηνή; Να έρθει ένας μετανάστης να βγάλει ένα γαμάτο stand up κομμάτι και να βάλει το ethnicity στα κείμενα. Να δεις έναν ομοφυλόφιλο ή έναν drag με αντίστοιχο περιεχόμενο. Εγώ θα τον αγκαλιάσω.»
Έχεις ανέβει με πολλούς διαφορετικούς κωμικούς πάνω στη σκηνή. Με ποιον θεωρείς θα ταίριαζες περισσότερο για double bill παράσταση;
Να σου πω την αλήθεια έχω κάτσει να σκεφτώ, αλλά δεν έχω βρει ακόμα τον τέλειο σύντροφο. Θέλω να τους πάρω όλους (γέλια). Το θέμα είναι πως επειδή ο καθένας έχει το δικό του ύφος, σε κάθε συνδυασμό προκύπτει κάτι διαφορετικό. Σίγουρα, πρέπει να είναι κάποιος που δεν γράφουμε ίδια κωμωδία, για να κρατήσουμε την ένταση της παράστασης. Με τον Άγγελο Σπηλιόπουλο, για παράδειγμα, έχουμε δέσει αρκετά. Έχουμε ανέβει πολλές φορές μαζί στη σκηνή και έχουμε αναπτύξει κάποια σημεία που συναντιούνται τα κείμενά μας. Βγαίνει ο Άγγελος, ας πούμε, και λέει ένα καταπληκτικό one-line: «Διάβαζα Φρόιντ και μετά σκέφτηκα “τι μαλακίες είναι αυτές” – και γύρισα σπίτι στο κρεβάτι με τη μάνα μου». Οπότε μετά βγαίνω εγώ και σε κάποια φάση λέω το ίδιο αστείο, αλλά εγώ γυρίζω στο κρεβάτι με τη μάνα του Σπηλιόπουλου (γέλια).
Χωρίς αμφιβολία, το ελληνικό stand up προχωράει πολύ γρήγορα. Όμως, τι βλέπεις εσύ πως λείπει ακόμα;
Μεγάλα πράγματα που λείπανε από τη σκηνή, τώρα δεν λείπουν. Υπάρχουν ολόκληρα σπέσιαλ [σ.σ. ολοκληρωμένος stand up μονόλογος] στο YouTube για όποιον θέλει να γνωρίσει το είδος, βγαίνουν podcast εκπομπές με κωμικούς, έχουμε σταθερά σημεία στο χάρτη που φιλοξενούνε open mics, βλέπουμε παραστάσεις σε θεατρικούς χώρους, υπάρχει το φεστιβάλ, ενώ κάθε τόσο σκάνε νέα ταλέντα και εξαπλώνεται σε περισσότερες πόλεις. Ξέρεις τι λείπει για μένα μόνο; Να έρθει ένας μετανάστης να βγάλει ένα γαμάτο stand up κομμάτι και να βάλει το ethnicity στα κείμενα. Να δεις έναν ομοφυλόφιλο ή έναν drag με αντίστοιχο περιεχόμενο. Εγώ θα τον αγκαλιάσω. Βγαίνει ας πούμε ο Ντενίζ Ουρέμ, ένας νέος κωμικός μισός Έλληνας μισός Τούρκος, που μου παίζει το χαρτί και με τρελαίνει! Θέλω κι άλλο.
Για να κλείσουμε, τι είναι «Το Show του Blink Mike» που θα δούμε στο Six D.o.g.s. και γιατί δεν έχει τίτλο;
Είναι η πρώτη κίνηση μετά την έκθεση στην τηλεόραση. Σχεδόν χωρίς ταμπέλα, είναι ένα σόου που θα συνδυάσω όλες μου τις πλευρές. Έχει κείμενα από το «Κανονικά Απαγορεύεται», το ολοκληρωμένο σπέσιαλ που έχω, μαζί με νέες ιδέες και παλιά αγαπημένα κείμενα που έχουν ξεχαστεί, μαζί με μπόλικη μουσική καυλάντα [sic] από τα τραγούδια που γράφω.
Ο Blink Mike παρουσιάζει «Το Show του Blink Mike» για μία μόνο παράσταση, την Τρίτη 29 Ιανουαρίου στη σκηνή του Six D.o.g.s. Περισσότερo Blink θα βρείτε εδώ και εδώ.
