Με μια οχτάωρη περφόρμανς προσωπικής αντοχής μπροστά στην …πολλή πραγματικότητα συμμετείχε η Αναστασία Παπαθεοδώρου στο «As One». Στο Μουσείο Μπενάκη, επί οχτώ ώρες καθημερινά, για τρεις μέρες, δημιουργούσε μια αυτοσχέδια σκηνική δράση, διερωτώμενη, όπως δήλωνε, «για την ελαφρότητα με την οποία ο ανθρώπινος νους ανέχεται και δέχεται τα πλέον τραγικά και εξευτελιστικά γεγονότα της εποχής μας μέσω των media». Της ζητήσαμε να μας μιλήσει για την εμπειρία της στη Μέθοδο Αμπράμοβιτς κι εκείνη ανταποκρίθηκε με ένα ποιητικό ημερολόγιο:
«Την πρώτη μέρα μου είπε θα μετράνε ρύζι θα έρθουν ήσυχοι, έτσι ξεφοβήθηκα.
τις φορές που δεν ήξερα πως να ανταποκριθώ, ανέπνεα .. στην αρχή αργά μετά ακόμα πιο αργά μετά έβαζα την πλάτη μου να ακουμπάει τον τοίχο να ευθυγραμμίζεται η στήριξη η τιμωρία τους μήνες πριν, κάθε φορά που θα είχα αναρωτηθεί την διάρκεια του 8ωρου, έψαχνα καταφύγια αποστήθισης έπαιρνα χαρτιά χρωματιστά μολύβια και η μόνη μου μέριμνα ήταν να ξαναγίνομαι παιδί να αναδύω αθωότητες με σταθερή φωνή ενηλίκου έφτιαχνα ιστορίες με αλάτι και κλάμα τις συγκρατούσα μέσα μου μετακινούμενες γεωγραφίες
'την πατρίδαμ έχασα άκλαψα και πόνεσα λύομαι και αροθυμώ ν ανασπάλω κι επορώ'
είδα σιωπές
άκουσα την φωνή μου άγρια να ενηλικιώνεται
σαν μωρό που πνίγεται είδα αντρικά μάτια με δάκρυα
δικά μου καράβια τα βύθιζα
η μουσική ήταν βράχοι τους σκαρφάλωνα
μερικές φορές κοιμήθηκα, με είδαν να κοιμάμαι και είδα ότι έγινα ψάρι και είδα ότι έγινα νερό και είδα λευκά κρεμασμένα σεντόνια και ένα κόκκινο μπαλόνι,
όλα τους τα έλεγα.
'Έγραψαν ότι : Ανταποκρίνεται με τη φωνή της με ποιήματα, τραγούδια προσευχές σε ένα ταξίδι αυτο-εξοστρακισμού με μια συναισθηματική σωματική και νοητική τρωτότητα. Στον δεύτερο όροφο ενός μουσείου με την είσοδό της ελεύθερη.
Αυτή μου θύμιζε την γιαγιά μου την Νάντια γιατί και αυτή πεισματικά κάτι ήθελε να σώσει από τον κόσμο με φύση δυνατή μητριαρχική με δεσποτισμό καυκάσιο.
-ναι, ήταν ευτυχισμένες μέρες - το σώμα πάθαινε μάθαινε έσφυζε ζωή και ερωτήσεις ήταν παρών.
Για καιρό απέφευγα να κοιταχτώ, να δω, μεταφέρθηκα μετέφερα;
και τώρα που γράφω μου είναι δύσκολο, οι λέξεις δεν γνωρίζονται μεταξύ τους ούτε εγώ τις ξέρω.
Θα ήταν ανελέητο αν δεν είχα μετατραπεί σε δοχείο δεν θα άντεχα τόσο χρόνο άδεια.
Στο βάθος το μόνο που ήθελα ήταν συγχώρεση
και σε μια στιγμή αδράνειας μου ένα κορίτσι που είχε καταλάβει, μου διάβασε αυτό:
Σκέψεις Αυτό το "ξύπνημα", έτσι έμοιαζε, δεν είχε τίποτα να κάνει με την αλήθεια ή τη γνώση, αλλά με την πραγματικότητα και την ύπαρξη και την εμπειρία . Ξυπνώντας, δεν πήγαμε πιο βαθιά στην καρδιά των πραγμάτων, στην αλήθεια· συλλάβαμε μόνο, υποδυθήκαμε, ή υποστήκαμε τον ίδιο μας τον εαυτό σε σχέση με την κατάσταση της στιγμής. Φτάσαμε όχι σε νόμους αλλά σε αποφάσεις, δεν κατακτήσαμε το κέντρο του κόσμου, αλλά το κέντρο του εαυτού μας. Και αυτός είναι ο λόγος που όποια κι αν ήταν η εμπειρία μας δεν στάθηκε δυνατόν να μεταδοθεί, ήταν τόσο παράξενα απομακρυσμένη από κάθε είδους πρόταση και διατύπωση· η επικοινωνία από αυτή την περιοχή της ζωής δεν έμοιαζε ν’ ανήκει στους σκοπούς της γλώσσας. Έρμαν Έσσε - χρωστάω ακόμα πολλά».
'Έγραψαν ότι : Ανταποκρίνεται με τη φωνή της με ποιήματα, τραγούδια προσευχές σε ένα ταξίδι αυτο-εξοστρακισμού με μια συναισθηματική σωματική και νοητική τρωτότητα. Στον δεύτερο όροφο ενός μουσείου με την είσοδό της ελεύθερη.
Αυτή μου θύμιζε την γιαγιά μου την Νάντια γιατί και αυτή πεισματικά κάτι ήθελε να σώσει από τον κόσμο
με φύση δυνατή μητριαρχική με δεσποτισμό καυκάσιο.
-ναι, ήταν ευτυχισμένες μέρες - το σώμα πάθαινε μάθαινε έσφυζε ζωή και ερωτήσεις ήταν παρών.
Για καιρό απέφευγα να κοιταχτώ, να δω, μεταφέρθηκα μετέφερα;
και τώρα που γράφω μου είναι δύσκολο, οι λέξεις δεν γνωρίζονται μεταξύ τους ούτε εγώ τις ξέρω.
-θα ήταν ανελέητο αν δεν είχα μετατραπεί σε δοχείο δεν θα άντεχα τόσο χρόνο άδεια.
Στο βάθος το μόνο που ήθελα ήταν συγχώρεση
και σε μια στιγμή αδράνειας μου ένα κορίτσι που είχε καταλάβει, μου διάβασε αυτό:
- Σκέψεις
Αυτό το "ξύπνημα", έτσι έμοιαζε, δεν είχε τίποτα να κάνει με την αλήθεια ή τη γνώση, αλλά με την πραγματικότητα και την ύπαρξη και την εμπειρία . Ξυπνώντας, δεν πήγαμε πιο βαθιά στην καρδιά των πραγμάτων, στην αλήθεια· συλλάβαμε μόνο, υποδυθήκαμε, ή υποστήκαμε τον ίδιο μας τον εαυτό σε σχέση με την κατάσταση της στιγμής. Φτάσαμε όχι σε νόμους αλλά σε αποφάσεις, δεν κατακτήσαμε το κέντρο του κόσμου, αλλά το κέντρο του εαυτού μας. Και αυτός είναι ο λόγος που όποια κι αν ήταν η εμπειρία μας δεν στάθηκε δυνατόν να μεταδοθεί, ήταν τόσο παράξενα απομακρυσμένη από κάθε είδους πρόταση και διατύπωση· η επικοινωνία από αυτή την περιοχή της ζωής δεν έμοιαζε ν’ ανήκει στους σκοπούς της γλώσσας.
Έρμαν Έσσε -
χρωστάω ακόμα πολλά».
Η περφόρμανς της Νάντιας Παπαθεοδώρου με τίτλο «Μια γυναίκα σε κατάσταση αλήθειας» πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος «Αs One» του Οργανισμού Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ και του Marina Abramović Institute (MAI) που διεξήχθη στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς) από τις 10/3-24/4/2016.
Commissioned and produced by NEON + MAI, Anastasia Papatheodorou, A Woman in a State of Truth, on the occasion of AS ONE, Benaki Museum, Athens, 10 March – 24 April 2016.
