Γεννήθηκε στην Άρτα. Μένει στην Αθήνα. Είναι ηθοποιός, casting director και φωτογράφος. Και με την τελευταία του αυτή ιδιότητα θα είναι και ο τιμώμενος καλλιτέχνης του φετινού Queer Con που ξεκινά σήμερα 12 Σεπτεμβρίου στην Ελληνοαμερικανική Ένωση (έως 14/9). Ο λόγος είναι για τον Γιώργο Στριφτάρη, με τον οποίο μιλήσαμε με αφορμή την "Synopsis" του έργου του που θα δούμε στο φεστιβάλ. Γιατί ασχολήθηκε με τη φωτογραφία; Έχει η απαθανάτιση του γυμνού πολιτική χροιά; Τι σχεδιάζει για το μέλλον; Οι απαντήσεις για αυτά και άλλα πολλά στη συνέχεια.
Τι είναι αυτό που σας παρακίνησε να ασχοληθείτε με τη φωτογραφία;
Καταρχάς για να προστατέψω τον κόσμο μου και να ζήσω μέσα σε αυτόν. Να παρακολουθήσω με τη δικά μου μάτια. Να αγκαλιάσω τη μνήμη. Να καταχραστώ το παρόν. Η ανάγκη μου να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους σε μία κοινή γλώσσα αντιληπτή για όλους, τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο. Κι αυτό είναι σπουδαίο.
Γιατί επιλέγετε να φωτογραφίζετε κυρίως ανδρικό γυμνό; Με ποιον τρόπο θέλετε να το παρουσιάζετε μέσα από το φακό σας;
Το αντρικό είναι το σώμα που γνωρίζω καλύτερα ως άντρας. Τις λειτουργίες και τις ανάγκες του. Με αυτό μπορώ να δημιουργήσω αφηγήματα πιο προσωπικά και μέσα απ' αυτή την περιπέτεια να αποκαλυφθούν πράγματα που ούτε καν φανταζόμουν. Με γοητεύει το ευάλωτο σώμα και με αυτό κυρίως φτιάχνω εικόνες. Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση απαραίτητα με τη σωματική διάπλαση. Ένας ρωμαλέος άντρας μπορεί να είναι ένας ερειπωμένος άντρας.
Υπάρχει πολιτική διάσταση στο φωτογραφικό σας έργο;
Η ίδια η απενοχοποίηση του γυμνού είναι μία πολιτική πράξη αντίστασης, μια μικρή επανάσταση απέναντι στην καλπάζουσα νεοσυμνοτυφία και νεοσυντηρητισμό.
-Στα γκέι περιοδικά "Screw" και "Fagazine" έμαθα τι σημαίνει να είσαι ελεύθερος, προκλητικός και αφελής!
Το να απαλλάσσεσαι από την ένδυση είναι σαν να αποτινάζεις ένα προσωπείο που έχει κατασκευαστεί για να αρέσει και να επιβιώνει. Μια πράξη ριζοσπαστική.
Μιλήστε μας λίγο για τα γκέι περιοδικά "Screw" και "Fagazine": Πώς πήρατε την απόφαση να συνεργαστείτε με το πρώτο και να συν-κυκλοφορήσετε το δεύτερο; Τι αναμνήσεις κρατάτε;
Είναι από τις ωραιότερες εμπειρίες μου. Εκεί έμαθα τι σημαίνει να φτιάχνεις κάτι με φίλους, με αγωνία αλλά και με πολλή τρυφερότητα. Να είσαι ελεύθερος, προκλητικός και αφελής! Με το που έβγαινε τεύχος ξεκινούσαμε με δημιουργική ορμή για το επόμενο. Κάναμε ωραία πράγματα στο "Screw" με τον Ανδρέα Ιωανίδη και κυρίως με τον Άρη Μπατσιούλα και τον Γιώργο Τσιτιρίδη με τους οποίους μετά δημιουργήσαμε το "Fagazine". Αυτά τα παιδιά τα έχω στην καρδιά μου. Και τους οφείλω.
Πόσο σημαντική ήταν η παρουσία των περιοδικών αυτών για τη γκέι κοινότητα της εποχής;
Ήταν καθοριστική. Έδωσαν φωνή και εικόνα σε μια κοινότητα που δεν είχε χώρο. Δεν ήταν απλώς περιοδικά, ήταν τόποι ορατότητας, σημεία αναφοράς, μικρές νησίδες ελευθερίας μέσα σε μια θάλασσα σιωπής.
Φωτογραφίζατε συχνά άντρες που δεν ήταν επαγγελματίες: πώς καταφέρνατε να τους κάνετε να λυθούν και να επικοινωνήσουν μαζί σας μέσα από τον φακό;
Με ειλικρίνεια και χωρίς προσδοκία. Με απασχολεί η αλήθεια τους και πώς αυτή θα συνδεθεί με τη δική μου. Όταν το καταλάβουν, χαλαρώνουν.
-Έχουν γίνει αρκετά βήματα, όμως τα δικαιώματα και η ασφάλεια των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων στην Ελλάδα δεν είναι ποτέ δεδομένα.
Και τότε αρχίζει η πραγματική επικοινωνία: όχι ανάμεσα σε μοντέλο και φωτογράφο, αλλά ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κοιτάζονται.
Πόσο πιστεύετε ότι έχει εξελιχθεί το στυλ σας από τότε και μέσα στα χρόνια;
Έχει ωριμάσει. Στην αρχή λειτουργούσα πιο ενστικτωδώς· τώρα υπάρχει περισσότερη συνείδηση, αλλά δεν έχω χάσει την ανάγκη να αποτυπώνω το ακατέργαστο. Είναι σαν να κρατάω ακόμα τον πρώτο παλμό, αλλά με περισσότερη εμπειρία.
Βρίσκετε μια αντίφαση ανάμεσα στο πρόταγμα του body positivity στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα (και όχι μόνο) και τον καταιγισμό των φωτογραφιών του λευκού, αρτιμελούς, νεανικού πολύ γυμνασμένου σώματος στα δυτικά ΛΟΑΤΚΙ+ media (όπως στα γκέι περιοδικά);
Δεν θα το έλεγα αντίφαση, αλλά μάλλον σαν δύο διαφορετικές κατευθύνσεις που συνυπάρχουν. Απλώς τα media δείχνουν κυρίως ένα στερεότυπο, ενώ το body positivity μάς θυμίζει ότι όλα τα σώματα έχουν την αξία τους.
Είναι ακόμα επισφαλής η σημερινή εποχή για τα δικαιώματα και τις ζωές των μελών της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας στην Ελλάδα; Υπάρχει αυτό που θα λέγαμε "κοινότητα” μεταξύ των μελών;
Έχουν γίνει αρκετά βήματα. Όμως τα δικαιώματα και η ασφάλεια δεν είναι ποτέ δεδομένα. Βλέπουμε κι ακούμε ακόμη περιστατικά διακρίσεων ή βίας που συχνά αγγίζουν την αγριότητα.
Όσο για το αν υπάρχει "κοινότητα”, νομίζω είναι μια έννοια που σημαίνει διαφορετικά πράγματα για τον καθένα∙ κάποιοι νιώθουν έντονα δεμένοι, άλλοι λιγότερο. Κάποιοι πιθανώς τη βλέπουν και την ονειρεύονται σαν οικογένεια, άλλοι σαν chat group όπου μπαίνεις και βγαίνεις όποτε θέλεις.
Τι σας γοητεύει στα fanzine και τα επιλέγετε για να προβάλλετε το φωτογραφικό σας έργο;
Μου αρέσουν τα fanzine γιατί είναι πιο προσωπικά και ανεπιτήδευτα — σαν να στέλνεις μια μικρή έκρηξη δημιουργίας απευθείας στον αναγνώστη. Δίνουν χώρο να παίξεις με τη δουλειά σου και να δείξεις πώς την νιώθεις, χωρίς να σε περιορίζουν οι κανόνες των παραδοσιακών μέσων.
Και φτάνουμε στο Queer Con: Πώς αισθάνεστε που είστε ο τιμώμενος καλλιτέχνης; Τι θα δούμε στη "Synopsis” του έργου σας;
Είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή. Νιώθω κι ευγνωμοσύνη που η δουλειά μου μπορεί να φτάσει σε περισσότερους ανθρώπους και να ανοίξει συζητήσεις.
Στη "Synopsis” θα δει κανείς μια συμπύκνωση της πορείας μου. Μια συλλογή φωτογραφιών που εξετάζουν τον τρόπο που βιώνουμε το σώμα, την ταυτότητα και τις σχέσεις μας με τους γύρω μας. Μια πρόσκληση να δούμε το γυμνό σαν εξομολόγηση Είναι εικόνες προσωπικές, αλλά αφήνουν χώρο στον καθένα να τις νιώσει με τον δικό του τρόπο.
Ποια είναι τα επόμενα project που ετοιμάζετε; Προς τα πού θέλετε να στρέψετε τον φακό στο μέλλον;
Συνεχίζω το project "'Άσυλο" που δουλεύω χρόνια τώρα και θέλω να το εκθέσω και να το εκδώσω. Νομίζω πως δεν έχω τελειώσει ακόμα με το γυμνό. Με ενδιαφέρει πώς το σώμα μπορεί να εκφραστεί -κι ας είναι λίγο αμήχανο ή απροσδόκητο για τον θεατή!
Διαβάστε Επίσης
