Εσείς τι θα κάνατε άραγε αν σας ρωτούσε κάποιος αν θα βρείτε χρόνο να πάτε στην περφόρμανς του διάσημου εικαστικού καλλιτέχνη… Ιεροκλή Στολτίδη. Ή στην έκθεση των αδελφών Μπερεζούτσκι; Πιθανότατα θα προλαβαίνατε να επεξεργαστείτε την πληροφορία και θα του απαντούσατε αναλόγως. Ίσως και όχι. Αν όμως λειτουργούσε (μαζί με την ερώτηση-παγίδα) και το απόλυτο όπλο του αιφνιδιασμού, δηλαδή ένα μικρόφωνο και μια κάμερα να γράφουν, τότε νομίζουμε πως είναι πανεύκολο να την πατήσετε. Το λέμε γιατί κάποιοι την πάτησαν. Πριν από λίγες μέρες, για λογαριασμό της σατιρικής εκπομπής του ΣΚΑΪ «Ό,τι να ’ναι» με τον Μάνο Βουλαρίνο και τον Πέτρο Νικολάου, ένας ρεπόρτερ στήθηκε έξω από το Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς, περιμένοντας να ρίξει μπανανόφλουδες στο φιλότεχνο κοινό που παρακολουθούσε την περφόρμανς της Μαρίνα Αμπράμοβιτς. Το «κόλπο» ήταν απλό.
Οι πρώτες ερωτήσεις αφορούσαν το συγκεκριμένο event αλλά σύντομα ακολουθούσε και το τρολάρισμα: «Θα πάτε να δείτε και την περφόρμανς του Παρασκευά Άντζα που έρχεται για πρώτη φορά στην Αθήνα;» (σε κάθε ερώτηση άλλαζε και το όνομα του εικαστικού… ποδοσφαιριστή). Από τις απαντήσεις που εισπράχτηκαν («ναι θα πάω», «μάλλον θα πάω», «δεν έχω προλάβει ακόμα» κ.λπ.) έβγαινε το συμπέρασμα ότι ο περισσότερος κόσμος ντρεπόταν να παραδεχτεί ότι το όνομα του «φημισμένου» εικαστικού δεν του έλεγε απολύτως τίποτα και προκειμένου να εκτεθεί προτίμησε να αντιπαρέλθει την ερώτηση με μια ανέξοδη (όπως νόμιζε) κατάφαση.
Φυσικά δεν είναι έγκλημα το να μην ξέρεις τους εικαστικούς περφόρμερ αυτού του κόσμου, ακόμη κι αν σου αρέσει το είδος ή ασχολείσαι με αυτό. Ακόμη πάντως και αν νομίζεις ότι όντως είναι έγκλημα, πάλι δεν πειράζει. Γιατί το ρεπορτάζ (στο οποίο ρωτήθηκε και η ίδια η Αμπράμοβιτς η οποία όμως δεν μάσησε) βγάζει γέλιο, όχι όμως τόσο από τις απαντήσεις των «θυμάτων» αλλά από την ευρηματικότητα των ερωτήσεων και το άψογο ύφος του δημοσιογράφου. Οι φιλότεχνοι που φυσικά αγνοούσαν τον Μπίρχοφ και τον Έφενμπεργκ (αν και το ποδόσφαιρο είναι κι αυτό ένα είδος περφόρμανς κατά κάποιον τρόπο), όπως είπαμε και πιο πάνω, δεν είχαν προφανώς την πονηριά να σκεφτούν ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα.
Υπερίσχυσε δηλαδή περισσότερο η αθωότητα του ανυποψίαστου και η εμπιστοσύνη στον «γνώστη» που κρατούσε το μικρόφωνο παρά το ύφος του ξερόλα ή η συνδυαστική σκέψη που σε αυτές τις περιπτώσεις επιβάλλεται να είναι σε εγρήγορση (άλλωστε πόσες φορές έχει κάποιος την ευκαιρία να εμφανιστεί στην τηλεόραση;). Όχι ότι δεν υπάρχουν γύρω μας «ψώνια» που σέρνουν παντού την ημιμάθεια ή την άγνοιά τους, την οποία μάλιστα καμουφλάρουν περίτεχνα για να φαίνεται ως άποψη. Με αυτό το δεδομένο, η φάρσα του «Ό,τι να ’ναι» ήταν μια μικρή ψαριά. Και μάλλον θα προετοιμάσει πολλούς για την επόμενη. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου τύχει μια αυθόρμητη περφόρμανς. Ούτε αν θα είσαι κι εσύ μέρος της.
