Black is the new black σκεφτόμουν κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια του εμβληματικού πόστου στην πλ. Κολωνακίου, καθώς όσο boho και αν έχει ντύσει ξενοδοχεία, beach restaurants και εστιατόρια τα τελευταία χρόνια, ο Δρακούλης επιμένει στο μαύρο που βάφει σχεδόν ολόκληρο το "Dry & Raw". Η μάχη του κρέατος συνεχίζεται αμείωτη στην Αθήνα, με τα δημοφιλή ονόματα να μη σταματούν να ακονίζουν τα μαχαίρια τους, αλλά το steak house της πλατείας είναι μια κατηγορία από μόνο του, αφού το σύνθημα "Nice people dancing too good techno music" προσδιορίζει το στιλ clubbing and high end steaks που καλλιεργεί συστηματικά ο DJ χασάπης της Ελλάδας. Κάθε Πέμπτη βράδυ γίνεται της κολάσεως στο techno party της εβδομάδας, με τα vibe να κυματίζουν πάνω σε σοβαρά ντεσιμπέλ και δροσερά νεαρά άτομα να τα δίνουν όλα χορεύοντας. Οι μεγαλύτεροι τρώνε το κρέας τους και χαζεύουν τα τεκταινόμενα.
Την υπόλοιπη εβδομάδα η techno παραμένει, αλλά η φάση είναι σαφώς πιο ήσυχη, με εξαίρεση φυσικά το ΠΣΚ. Ο πολυεπίπεδος χώρος είναι μοιρασμένος σε διάφορες ζώνες· οι θέσεις στο μπαρ εξασφαλίζουν θέα παντού· οι ανοιχτές λότζες δεσπόζουν στο κέντρο μαζί με το ψηλοκάβαλο μοναστηριακό τραπέζι, και στην περιφέρεια μικρότερα και μεγαλύτερα τραπέζια κλείνουν τον κύκλο. Το μαύρο σπάει από κάποιους κόκκινους φωτισμούς και τον τοίχο που είναι ντυμένος ολόκληρος με την εντυπωσιακή πορτοκαλί αγριάδα τούβλων από ορυκτό αλάτι. Στο έμπα του εστιατορίου δεξιά αναπτύσσεται το θερμό του σημείο: ένα εικαστικό με μια εστεμμένη κόκκινη καρδιά και δίπλα της το μεγάλο ψυγείο με τα εξαιρετικά κρέατα. Το κόκκινο φως που τα χτυπάει βέβαια δεν τα κολακεύει, αλλά όταν έρθει η ώρα της παραγγελίας ο ενημερωμένος χασάπης του μαγαζιού θα σε ξεναγήσει με γνώση στα δέοντα. Είναι κομμάτι του DNA των "Drakoulis" αυτή η διαδικασία, τα κρέατα τα παραγγέλνεις διαλέγοντας με τον ξεναγό σου μπροστά στο ψυγείο, ενώ τα ορεκτικά τα διαλέγεις στο τραπέζι. Να είστε προσεκτικοί, πάντως, με το ψημένο ψωμί και το βούτυρο ανακατεμένο με μεδούλι που θα σας φέρουν εφόσον το ζητήσετε στην αρχή, διότι είναι μεγάλος πειρασμός.
To steak tartare αξίζει να το βάλετε στα οπωσδήποτε της παραγγελίας σας. Ανάμεσα στις τρεις επιλογές κρέατος που το προτείνουν διάλεξα το γαλλικό grass fed Charolais και χάρηκα κρουστή ωραία σάρκα αρτυμένη με μαεστρία, χωρίς αβγό, αλλά σε μια παιχνιδιάρικη, ωραιότατη αρμονία με το λεμονάτο "χαβιάρι" αυστραλιανού finger lime, wasabi, λάδι τρούφας, σιρόπι σφενδάμου, μαγιονέζα, που αφήνουν στη γλώσσα μια ωραία εναλλαγή υφών και αρωματικών γεύσεων. Δεν μπορώ να πω όμως το ίδιο για το Gyros the next level. Περίμενα πολύ περισσότερα από ένα κορυφαίο κρέας σαν το secreto από ιβηρικό χοιρινό Pata Negra, αλλά αυτό έρχεται παραψημένο, χωρίς τη ροζέ υγρή ελαφράδα που θα το κολάκευε, και με άστοχες γαρνιτούρες, καθώς η λιχούδικη λιπαρότητα του κρέατος θέλει κρεμμύδι και όχι κρεμμυδάκι να την κοντράρει, και ντομάτα με οξύτητα αντί για γλυκά ντοµατίνια. Τότε, θα μπορούσαμε να συζητήσουμε για next level… Κάπου ανάμεσα στα δύο προηγούμενα πιάτα βρίσκονται οι gyoza: τα ραβιόλια με μοσχαρίσιο κιμά έχουν μεν ωραίο, τρυφερό φύλλο και νόστιμη γεύση, αλλά τους λείπει εντελώς η γιαπωνέζικη λεπτότητα του παιχνιδίσματος των υφών, καθώς η τηγανισμένη πλευρά, μουσκεμένη από σάλτσα, χάνει την τραγανότητά της. Τα homemade λουκάνικα είναι από τα δυνατά χαρτιά του εστιατορίου. Έχοντας δοκιμάσει παλιότερα το μοσχαρίσιο με παρμεζάνα και τρούφα, στράφηκα στο "smyrneiko" και χάρηκα έναν πεντανόστιμο μεζέ με χοιρινό, μοσχαρίσιο και πρόβειο κρέας με μερακλίδικο καρύκευμα, χοντρόκοκκη υφή, αλλά από την καπνιστή μαγιονέζα της γαρνιτούρας του περίμενα περισσότερη δύναμη.
Συζητώντας με το χασάπη του μαγαζιού, διάλεξα ένα αυστραλιανό Wagyu στη σπανιότερη flat iron κοπή με εξαιρετική κατανομή ενδομυϊκού λίπους (Α9 μάλλον). Μας πρότειναν να το ψήσουν medium, κάτι που αποδείχτηκε κακή επιλογή, διότι το steak μετατράπηκε γευστικά σε συκώτι, και μόνο στο κέντρο που είχε ψηθεί λιγότερο ευχαριστηθήκαμε τη χάρη που δίνει στην εκλεκτή ωμή σάρκα το λιπάκι της. Αντιθέτως, το house pepper steak με prime USA hanger steak (διάφραγμα δηλαδή), πέρλες αλατιού και μανιτάρια μας το έφεραν άψογα ψημένο σενιάν, με βαθιά νοστιμιά και ζουμερή, άγρια υφή. Δεν μπορώ να πω ότι οι τριπλοτηγανισμένες πατάτες αξίζουν τα λεφτά τους (€ 10, όσο δηλαδή και στο "Dinner" του Heston Blumenthal στο Λονδίνο με 2 αστέρια Michelin), τους λείπει η χάρη. Προτιμώ λοιπόν τα καλύτερα ψητά σπαράγγια, τα οποία προσφέρονται επίσης σε υπερβολική τιμή (€ 12). Από τα καλύτερα της βραδιάς είναι σίγουρα τα επιδόρπια. Τόσο το New York cheesecake όσο και η smashed πορτοκαλόπιτα είναι πλούσια και απολαυστικά.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 21/11.
DRAKOULIS DRY & RAW ΚΟΛΩΝΑΚΙ Πλ. Φιλικής Εταιρείας 14, Κολωνάκι, 2107221188. Ωράριο λειτουργίας: Και μεσημέρι. Τιμή: € 80-100 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δόμους.
