Υπάρχουν ιδέες που είναι... "καλή ιδέα" και ιδέες που, εν τέλει, όχι. Η σειρά των Soul Calibur, για παράδειγμα. Πάντοτε πολύ κοντά στην κορυφή όσον αφορά τον τεχνικό τομέα, πάντοτε εστιασμένη στις συγκρούσεις "ένας εναντίον ενός", πάντοτε με σύστημα μάχης καλύτερο από οποιουδήποτε άλλου τίτλου της κατηγορίας του. Η πρόσφατη μετάβασή του στα Xbox 360 και PS3, λοιπόν, με hi-def γραφικά και online επιλογές...; Καλή ιδέα. Από την άλλη, η μετάβασή του στο αδύναμo Wii της Nintendo, με χαμηλής ανάλυσης γραφικά, κακό ήχο, σε μορφή... action adventure; Κακή, πολύ κακή ιδέα. Πάρα πολύ κακή. Και αυτό, πριν καν το παίξει κανείς - γιατί τα πράγματα χειροτερεύουν αισθητά από εκείνο το σημείο και πέρα.
To Soul Calibur Legends επιλέγει να ακολουθήσει στο gameplay εντελώς διαφορετική προσέγγιση σε σχέση με τους προκατόχους του. Δεν προσφέρει μία γκάμα χαρακτήρων σε έναν ή δύο παίκτες, προκειμένου αυτοί να αντιμετωπίσουν την τεχνητή νοημοσύνη του Wii ή ο ένας τον άλλον. Αντιθέτως, αποδίδει σε έναν παίκτη τον ρόλο μαχητών από τη σειρά των SC - μόνο έξι και όχι διαθέσιμων από την αρχή - και του αναθέτει την "αποστολή" να αντιμετωπίσει ορδές πανομοιότυπων αντιπάλων, σε μία περιορισμένη σειρά από πανομοιότυπα περιβάλλοντα. Αν ακούγεται βαρετό, ακόμη και για την ενός απλού action game... αυτλό συμβαίνει γιατί δυστυχώς είναι.
Πιο συγκεκριμένα: το Legends δεν είναι τίποτε άλλο από μία ατέλειωτη ακολουθία απελπισμένων κινήσεων με το Wiimote, εκτελεσμένη με τον ίδιο πάντοτε τρόπο, μέσα σε γραμμικές πίστες που μοιάζουν μεταξύ τους απελπιστικά. Ο παίκτης χρησιμοποιεί το ιδιότυπο χειριστήριο του Wii για να κατευθύνει τον χαρακτήρα του μέσα στο χώρο και το κινεί δεξιά ή αριστερά, πάνω ή κάτω, μπροστά ή πίσω για να "εξομοιώσει" αντίστοιχες κινήσεις των όπλων (ξίφη, τσεκούρια κλπ.) και να καταφέρει χτυπήματα στους αντιπάλους του. Άλλοι απλοϊκοί συνδυασμοί επιτρέπουν την "απόκρουση" χτυπημάτων, καθώς και την εκτέλεση "ειδικών κινήσεων", από τη στιγμή που ο παίκτης θα συλλέξει αρκετά bonus για κάτι τέτοιο.
Το πρόβλημα, φυσικά, είναι ότι η ακρίβεια των χτυπημάτων στο Soul Calibur Legends είναι απλώς... ανέκδοτο, ακόμη και μετά από ώρες εξάσκησης: είναι αδύνατο να αποκτήσει "ροή" η κίνηση του παίκτη και να του επιτρέψει να κάνει αυτό ακριβώς που θέλει, όταν ακριβώς το θέλει. Το αποτέλεσμα είναι, πρακτικά, τραγικό: το καλύτερο που μπορούν να περιμένουν οι κάτοχοι ενός Wii είναι να χρησιμοποιούν τις ίδιες 3-4 κινήσεις για να αντιμετωπίζουν ξανά και ξανά αμέτρητους σκελετούς, ninja και Lizardmen, μπαίνοντας και κάποιες φορές στη διαδικασία να λύσουν κάποιο "γρίφο" (που προσβάλλει τη νοημοσύνη δεκάχρονων παιδιών) ή να αποφύγουν κάποια "παγίδα" (όποτε αυτό είναι εφικτό λόγω του κακού ελέγχου). Αυτά. Το τμήμα marketing της Namco προτιμούσε τον όρο "action adventure" από τον απλό "action", υποθέτουμε. Είναι η μόνη δικαιολογία γι' αυτό το συνοθύλευμα ατάκτως εριμμένων στοιχείων, που καταφανώς δεν παίχτηκε από gamers πριν κυκλοφορήσει.
Στον τεχνικό τομέα τα πράγματα είναι... ακόμη χειρότερα απ' όσο θα περίμενε κανείς. Ναι, δεν είχαμε από το Wii την απαίτηση να προβάλλει γραφικά επιπέδου Soul Calibur IV, όμως ακόμη και για τα δεδομένα της συμβατικής και όχι υψηλής ευκρίνειας, το Legends απογοητεύει οικτρά. Τα γραφικά του στερούνται λεπτομέρειας στα πάντα, από τα περιβάλλοντα και τους χαρακτήρες μέχρι το φωτισμό και τα ειδικά εφέ. Ο ήχος είναι τυπικός, χωρίς να περισώζεται από το μετριότατο επίπεδο της όλης παραγωγής, ενώ η παρουσίαση έχει... "εκλάμψεις", οι οποίες ωστόσο στην ουσία απλώς υπογραμμίζουν την έλλειψη φροντίδας στα γραφικά του τίτλου αυτά καθ' αυτά. Όσον αφορά στις επιλογές, δε, παρούσα είναι αυτή της ολοκλήρωσης των αποστολών συνεργατικά με ένα φίλο - κάτι που δεν προσφέρει πρακτικά περισσότερη ψυχαγωγία δυστυχώς - καθώς και αυτή της... μάχης σώμα με σώμα μαζί του, σε ένα άθλιο κακέκτυπο του "πραγματικού" gameplay των Soul Calibur. Περιττό να σημειώσουμε... οι αφοσιωμένοι ακόλουθοι των SC καλύτερα να μην το δουν καν το τελευταίο.
Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς από τα παραπάνω, το Soul Calibur Legends είναι ένας τίτλος... πραγματική ντροπή. Ντροπή για τα SC, που σε καμία περίπτωση δεν χρειάζονταν αυτόν τον όχι απλώς "φτωχό συγγενή", αλλά "ανεπιθύμητο εξ αγχιστείας" στην διάσημη οικογένειά τους. Ντροπή για την Namco, η οποία δεν μπήκε στον κόπο - αφού αποφάσισε να κάνει έναν "διαφορετικό" τίτλο SC - να το κάνει τουλάχιστον σωστά ή έστω με αξιοπρέπεια. Ακόμη και το Wii ως σύστημα, έχουμε την αίσθηση, "προσβάλλεται" από το Legends, υπό την έννοια ότι μπορεί τεχνολογικά να είναι αδύναμο, είναι όμως ικανό για καλύτερα, πολύ καλύτερα πράγματα απ' αυτό. Αποφύγετέ το πάσει θυσία - και μάλιστα όχι... διακριτικά, αλλά επιδεικτικά.
Βαθμολογία: *
