Αυτό το Σάββατο 12/3, το Drinking Vinyl set του Μιχάλη Δέλτα στο «Ρομάντσο», θα μας «μεθύσει» με κλασικά tracks της ’90s ηλεκτρονικής μουσικής. Ο καλλιτέχνης που έχει καθοριστικό ρόλο από εκείνη τη δεκαετία στην ελληνική electronica, θα παίξει από Orbital και Aphex Twin μέχρι Plastikman και Underworld, προκαλώντας goosebumps στους παλιότερους clubbers και δίνοντας ένα χρήσιμο μάθημα στους νεότερους. Με αφορμή αυτό το set, ο πάντα ευθύς Μιχάλης μιλάει για τις επιρροές του, την κατανάλωση της μουσικής στην εποχή του Internet, αλλά και για το πόσο η μουσική μπορεί να σε αλλάξει και να σε ταξιδέψει.
(Ο Μιχάλης Δέλτα θα παρουσιάσει το Drinking Vinyl set του το Σάββατο 12/3. Το party ξεκινάει στις 23:00, με είσοδο 8€. Support από τους DJ Fo και Mr. Bios.)
Πόσες αναμνήσεις μου ξύπνησε το δελτίο Τύπου για το set σου στο «Ρομάντσο»! Κάνεις ακόμη clubbing; Αν ναι, θα μπορούσες να μου κάνεις μια σύγκριση των ’90s με την τωρινή φάση;
Δεν πηγαίνω στα clubs. Άλλωστε δεν υπάρχουν πλέον, εκτός από κάποιους μικρούς χώρους που οργανώνουν συναυλίες και parties. Μα τι να συγκρίνουμε με το σήμερα; Έχει μετατοπιστεί σε όλα τα επίπεδα η σχέση του ακροατή με τη μουσική και πορεύεται σε δρόμους που είναι χαμηλής αισθητικής. Τη δεκαετία του ’90 η ηλεκτρονική μουσική υπήρξε κάτι σαν θρησκεία. Σήμερα λειτουργεί ως background για τον πολύ κόσμο, άσε που δεν συγκρίνονται οι χώροι και οι μουσικές που παίζουν, οι οποίες είναι στην πλειοψηφία εμπορικές.
Για το set στο «Ρομάντσο» ανασύρεις σπουδαία και καθοριστικά κομμάτια της ηλεκτρονικής μουσικής. Πώς βλέπεις την εξέλιξή της διεθνώς μέχρι σήμερα;
Επιλέγω αγαπημένα tracks που χαρτογράφησαν τη διαδρομή μου τα τελευταία 25 χρόνια ως μουσικό αλλά και ακροατή στην προσωπική μου ζωή. Η παγκόσμια αλλαγή φαίνεται να περιστρέφεται γύρω από το επιχειρηματικό πλαίσιο της μουσικής πραγματικότητας, της διαφήμισης και της προώθησης, ιδιαίτερα με τα social media. Αυτό έχει σαφώς μια λειτουργική πλευρά, αφού μπορώ να επικοινωνώ σε μεγαλύτερο εύρος τη μουσική μου ανά τον κόσμο. Ωστόσο το Internet, που δεν είναι τίποτα άλλο από μια σημαντική επανάσταση, δημιουργεί και πολύ θόρυβο, παρασέρνοντας σκουπίδια μαζί με τις όποιες ποιοτικές ηλεκτρονικές μουσικές.
Τι σ’ αρέσει να ακούς αυτή την εποχή;
Μου αρέσει να ακούω απλά μουσικά θέματα, κάποια παιγμένα με κουαρτέτα εγχόρδων και πιάνο, κι άλλα με dubstep ατμοσφαιρικές αναφορές.
Στο «Walking around spree» νομίζω ότι ακούω μια μικρή επιρροή από τους Basic Channel.
Η δισκογραφική Basic Channel υπήρξε πρωτοπόρος στην techno μουσική και ακόμα είναι σημείο αναφοράς για πολλούς παραγωγούς. Σχεδόν επέβαλε τη χαρακτηριστική της ρυθμική αγωγή του bass line στις μετέπειτα συγγενικές μουσικές παραγωγές. Με μια έννοια υπάρχει μια μικρή αίσθηση του ήχου αυτού στο «Life Is Now» με την προσέγγιση περισσότερο στις χαμηλές συχνοτικά μπασογραμμές και την dub αισθητική του άδειου και αλήτικα ατμοσφαιρικού στοιχείου.
Ακούστε το «Walking around spree»:
Μπορείς να μου πεις κάποια κομμάτια εκείνης της εποχής που σε επηρέασαν στη μουσική σου;
Αγαπημένα μου είναι το «Midnight» των Orbital, το «Xtal» του Aphex Twin και το «Energy Flash» του Joey Beltram.
Ποιος είναι ο πολυτιμότερος ως ανάμνηση δίσκος στη δισκοθήκη σου;
Δεν είναι σίγουρα μόνο ένας. Θα αναφέρω κάποιους δίσκους: «Big Science» της Laurie Anderson, «Music For Airports» του Brian Eno, «Moon Beams» του Bill Evans και «Takk» των Sigur Ros.
Θεωρείς ότι η ηλεκτρονική μουσική έχει αφήσει κάποιο αποτύπωμα στην Ελλάδα;
Δεν ξέρω ποιο είναι το αποτύπωμα που έχει αφήσει, δεν το διακρίνω. Οι νέοι που ασχολούνται με ηλεκτρονική μουσική δεν πιστεύω πάντως ότι έχουν ως ερέθισμα την ελληνική τηλεόραση ή τα μαγαζιά ανάλογης διασκέδασης. Αντιθέτως οι επιρροές έρχονται από φορείς και πληροφορίες του εξωτερικού, labels και έντυπα.
Ως καλλιτέχνης με έντονο δημόσιο λόγο υποθέτω ότι ενδιαφέρεσαι να περάσεις τις σκέψεις σου για την τρέχουσα κατάσταση στη μουσική σου. Πώς το έκανες στο «Life Is Now»; Πώς γίνεται γενικά να περνάς μια στάση και φιλοσοφία ζωής στην ηλεκτρονική μουσική;
Η μουσική μου δεν υπήρξε ποτέ «διασκεδάστρια». Η φύση της και η διάθεσή μου είναι το να μπορέσει να ξεκλειδώσει τους ακροατές έτσι ώστε να ζήσουν τη συναισθηματική τους ευφυία, μέχρι εκεί που επιτρέπει ο καθένας στον εαυτό του. Η μουσική είναι από μόνη της ένα μέσο πνευματικής ανέλιξης και ψυχολογικής έκφρασης. Αλλά μέχρι εκεί. Υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι αυτο- ανάπτυξης.
Πριν λίγες ώρες έκανες μια ανάρτηση σχετικά με αυτό το θέμα, δηλαδή για την ψευδαίσθηση ότι η μουσική μπορεί να σε αλλάξει ως άνθρωπο.
Η μουσική είναι ένα εργαλείο, ένα μονοπάτι ένας τρόπος ζωής για κάποιους. Δεν νομίζω ότι όλες οι μουσικές λειτουργούν στα ίδια επίπεδα σε εμένα ως ακροατή. Για να εξελιχθώ ως άνθρωπος οφείλω να έχω αποκτήσει συνείδηση. Υπάρχουν μουσικές που εστιάζουν σε αυτό, αλλά και μουσικές εκπορνευμένες επίσης, «διασκεδάστριες». Δεν με αφορούν καθόλου, επειδή δεν τις αντιλαμβάνομαι ως μουσική ο ίδιος.
Ο μέσος ακροατής λέει συνέχεια μια φράση, ότι «Η μουσική με ταξιδεύει», και καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοεί. Το θέμα είναι πού σε ταξιδεύει η μουσική; Μέχρι πού μπορείς να φτάσεις με ένα κομμάτι που αγαπάς; Μέχρι τη συναισθηματική εκτόνωση; Την ψυχολογική αποφόρτιση; Ναι και στα δύο αυτά. Δεν είναι όμως αρκετό κάτι τέτοιο για να πω ότι έχω αυτογνωσία επειδή ακούω καλή μουσική, είναι μεγάλη ανοησία. Αν η μουσική όντως είναι μέσο αυτο-εξέλιξης, γιατί αυτοκτονούν καλλιτέχνες ή παραδίνονται μέχρι θανάτου στα ναρκωτικά;
Υπάρχουν βαθύτερες και περισσότερο συγκεκριμένες οδοί για να αποκτήσει ο άνθρωπος αυτογνωσία και συνείδηση του τι είναι, πού πηγαίνει και τι πραγματικά κάνει για όλα αυτά. Η αφύπνιση είναι προσωπική υπόθεση του καθένα και έχει τη δική της στιγμή, ωστόσο από την εμπειρία μου εκφράζω ότι η ψυχοθεραπεία είναι ο μόνος δρόμος για να καταφέρει κάποιος να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά. Να μάθει να διαχειρίζεται τα συναισθήματα και να μπορεί να απολαμβάνει με αποδοχή και παρατήρηση όσα τον εξελίσσουν, χωρίς ενοχές και φόβους.
Τι σε απασχολεί περισσότερο αυτή την εποχή στην ελληνική πραγματικότητα;
Η απίστευτη παθητικότητά μας και η ανελέητη ηλιθιότητα. Ο Έλληνας θέλει να πηγαίνει και να πέφτει επάνω σε ό,τι τον πονάει. Έχει επιλέξει το ρόλο του θύματος και την απόδοση του δράματος που κάτι τέτοιο εμπεριέχει. Δεν καταλαβαίνω, ειλικρινά. Ξέρεις ότι η τηλεόραση σε βλάπτει και συνεχίζεις να την έχεις ανοικτή. Ξέρεις ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση σε έχει προδώσει και συνεχίζεις να την ψηφίζεις. Ξέρεις ότι οι γονείς σου σε έχουν κακοποιήσει με διάφορους τρόπους, και λες «τους λατρεύω», δηλαδή λες ψέματα κι έτσι μαθαίνεις να ζεις, να άγεσαι και να φέρεσαι με όλους. Λυπάμαι αλλά δεν χρησιμοποιώ το πρώτο πρόσωπο σε αυτά που τώρα γράφω, έχω κάνει μεγάλο αγώνα για να έχω αυτό το δικαίωμα και να διαχωρίσω τη θέση μου από αυτή την αρρώστια.
Ποια είναι τα επόμενα projects σου;
Μια παρουσίαση-συναυλία του τελευταίου δίσκου «Life Is Now» στο θέατρο «Baumstrasse», το σαββατοκύριακο 9 και 10 Απριλίου, με μια όμορφη παρέα από έγχορδα, πιάνο, κρουστά, συνθεσάιζερ και βίντεο. Θα με τιμήσουν με την παρουσία τους όσοι έρθουν, ενώ από τη μεριά μου υπόσχομαι μια μαγική μουσική βραδιά.
Το classic top-5 του Μιχάλη Δέλτα:
«First power» – Revelation
«What time is love?» – The KLF
«Good life» – Inner City
«Spastik» – Plastikman
«Xtal» – Aphex Twin
