Περιοχή που έγινε συνώνυμο της «αμαρτίας» και είναι φορτωμένη με κοινωνική ιστορία και θρύλους του λιμανιού, η Τρούμπα συνεχίζει να φωτίζεται αμέσως μόλις κλείσουν οι ναυτιλιακές εταιρείες και οι δημόσιες υπηρεσίες. Περπατήσαμε στις οδούς Φίλωνος και Νοταρά και, ανάμεσα σε γκρεμισμένους οίκους ανοχής, κράχτες για «κορίτσια» και ethnic εστιατόρια, τσεκάραμε τα πρώτα hot spots μιας ανερχόμενης πιάτσας.
Ακούγεται ειρωνικό ότι η άλλοτε περιοχή των «κόκκινων φαναριών», της κραιπάλης των ξένων στόλων και του χασισιού, ορίζεται από δύο εκκλησίες, τον Άγιο Σπυρίδωνα και τον Άγιο Νικόλαο. Περπατώντας στις οδούς Φίλωνος και Νοταρά και στους δρόμους που τις τέμνουν, περνάς μπροστά από γκρεμισμένους οίκους ανοχής, όπου διατηρούνται τα παραθυράκια από τα οποία οι πελάτες έβλεπαν τις ιερόδουλες, από τα δικαστήρια και τις ναυτιλιακές εταιρείες (μπορεί να στεγάζονται και καμιά δεκαπενταριά σε ένα οικοδομικό τετράγωνο), από μια ταμπέλα σε κτίριο της Μπουμπουλίνας όπου αναγράφεται ότι εκεί έγινε το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ-ΚΚΕ, από το «Rouan Thai», που είναι το αγαπημένο ταϊλανδέζικο του σεφ Γιώργου Βενιέρη στην Αθήνα, από κράχτες για μαγαζιά με «γυναίκες», κι από το τσοντάδικο «Ολυμπίκ», που τρέφει τις φαντασιώσεις από το 1954.
Η Τρούμπα είναι μια πλούσια σε ιστορία και αστικούς θρύλους περιοχή, η οποία καταλαβαίνεις ότι θα γίνει η επόμενη talk of the town πιάτσα όταν κατεβαίνεις για να δεις ένα bar που κάνει εγκαίνια και πέφτεις σε μερικά ακόμη που ετοιμάζονται! Η Σπεράντζα Βρανά στο βιβλίο της «Η Τρούμπα» γράφει πως «μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα από τα πιο όμορφα λιμάνια της Μεσογείου, τον Πειραιά, υπήρχε μια συνοικία που ήταν το καμάρι του και η… ντροπή του». «Καμάρι», γιατί ήταν η μόνη περιοχή της Αθήνας όπου το χρήμα πήγαινε κι ερχόταν, συντηρώντας τον δήμο, την αστυνομία και τους εργαζόμενους πάσης φύσεως (όλοι οι καλλιτέχνες μάλιστα που ήθελαν να βγάλουν λεφτά δούλευαν εκεί μέχρι τα τέλη του ’50), αλλά και «ντροπή», γιατί από το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου μέχρι τον «εξευγενισμό» της από τον χουντικό δήμαρχο Σκυλίτση ήταν το καταφύγιο των κρυφών παθών της καλής, αλλά και της όχι και τόσο καλής κοινωνίας, στα καμπαρέ, στα πορνεία και στους τεκέδες.
«Η Τρούμπα είναι το παλαιότερο και μεγαλύτερο αστικό brand name που έχει φτιάξει το όνομά του από μόνο του», μου λέει ο Χρήστος Χασαπάκης, ένας από τους ιδιοκτήτες του «Troubar», του πρώτου bar που άνοιξε εδώ, στη θέση του «The Flying Pig», μιας εγγλέζικης παμπ όπου καμιά δεκαριά χρόνια πριν κατεβαίναμε για να δούμε τελικούς Champions League τρώγοντας burgers. Τότε δεν φανταζόμασταν ότι το 2015 θα κατεβαίναμε ξανά στην Τρούμπα για να πιούμε ωραία cocktails, να φάμε πάνω σε αρχαία, να ακούσουμε live μπάντες.
Θετικό σημάδι για τη δημιουργία μιας πιάτσας που θα ξεφεύγει από την αλά downtown ομοιομορφία είναι οι αναφορές στο (κακόφημο) παρελθόν: στο «Troubar» υπάρχουν κόκκινα φώτα στις τουαλέτες, στο «Madama» μια σειρά από βεντάλιες θυμίζει τις διευθύντριες των οίκων ανοχής, στο «Barouge» μια Vespa είναι ντυμένη με δολάρια (αυτά τού «Καλώς ήλθε το δολάριο»), στο «Lola’s» υπάρχουν stencils από ταινίες με φόντο την περιοχή («Το κορίτσι της αμαρτίας») και «τοπικούς» τίτλους εφημερίδων («Ο Ολυμπιακός έκλεισεν αγώνας με Αμερικανούς εις το μπάσκετ»), στο πατάρι του «Beluga» στήνεται ένα σκετς με μια κοπέλα που φτιασιδώνεται, ενώ στον «Σκαραβαίο» ένας Μάρκος Βαμβακάρης με κόκκινα ακουστικά είναι, λες, έτοιμος να παίξει το «Χρόνια στον Περαία».
Ένα χρόνο και κάτι πριν άνοιξε το «Troubar» από μια παρέα πέντε φίλων που ασχολούνται με τη διαφήμιση και τις κινηματογραφικές παραγωγές. Η ιδέα τους ήταν να δημιουργήσουν ένα κλασικό ποτάδικο με καλή μουσική, το οποίο προσέλκυσε αμέσως επισκέπτες όχι μόνο από τον Πειραιά αλλά και την υπόλοιπη Αθήνα, και έγινε το εφαλτήριο για πρωτοβουλίες σχετικά με την ανάδειξη της περιοχής. Περνώντας κάτω από την ολόφωτη επιγραφή του, από τις 9 το βράδυ και μετά, μπαίνεις σ’ έναν λιτό χώρο βυθισμένο στο κόκκινο, που θυμίζει παλιό καμπαρέ. Από τον κατάλογο που είναι τυπωμένος σε εξώφυλλο δεκάιντσου βινιλίου επιλέγεις spirits, ενώ μπορείς να ζητήσεις κλασικά cocktails και σύντομα θα δοκιμάσεις νέα, δικά τους.
Αυτό που διαφοροποιεί το «Troubar» από τα υπόλοιπα μαγαζιά της περιοχής είναι το soundtrack: οι ιδιοκτήτες επιμένουν αποκλειστικά και μόνο στην ξένη μουσική και με την επιθυμία τους... συμμορφώνονται οι resident DJs, o Μιχάλης Χρήστου (κάθε Τετάρτη, Παρασκευή και Σάββατο) και ο George Tk (κάθε Πέμπτη και Κυριακή). Τις Παρασκευές θα ακούσεις ονόματα όπως η Idra Kayne και οι Sbaraquack, ενώ τις Κυριακές έχουν εγκατασταθεί οι Bee Jizz, το side project του Θοδωρή Μαυρογιώργη των Wedding Singers. Το αρτίστικο προφίλ του bar που εγκαινίασε τη νέα πιάτσα, συμπληρώνεται από τακτικές παραστάσεις bar theatre και κινηματογραφικές προβολές.
Το «Lola’s», ένα κεφάτο και busy all-day bar (κάποιο καλοκαιρινό βράδυ που περάσαμε γινόταν το αδιαχώρητο στο πεζοδρόμιό του), στεγάζεται σε τμήμα του παλιού τσοντάδικου «Φως» και μόλις χθες γιόρτασε τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του. Η κόκκινη (τι άλλο;) φωτεινή ταμπέλα δεν θα μπορούσε παρά να θυμίζει παλιό καμπαρέ, ενώ ο εσωτερικός χώρος έχει industrial στοιχεία, σιδερένια φωτιστικά κι έναν τσιμεντένιο τοίχο απέναντι από την μπάρα με φωτισμένες εσωτερικά φιγούρες ζευγαριών – ανάμεσά τους τον ναύτη και την κοπέλα που απαθανάτισε ο Alfred Eisenstaedt στην κλασική φωτογραφία στην Times Square της Νέας Υόρκης.
Εδώ ο Νάσος Καρανίκας (των μυκονιάτικων «Nammos» και «Hakkasan», και της ομάδας επαγγελματικών υπηρεσιών εστίασης Wolves of the Kitchen) κάνει προσεγμένη δουλειά με τα cocktails και την ενημέρωση του καταλόγου των spirits. Στην καινούργια cocktail list που θα σερβίρει σε λίγες μέρες, έχει κρατήσει best sellers όπως το spicy Ηelly Berry και το Miss Strawberry, ενώ θα προσθέσει κλασικά με twist και μερικές ακόμη signature δημιουργίες για το χειμώνα – να ζητήσετε το Blue Blazer του Jerry Thomas για να φωτογραφήσετε την παρασκευή του. Ο σεφ Βασίλης Σωκιανός επιμελείται τη σύγχρονη ελληνική κουζίνα και το πρωινό (η κουζίνα πιάνει δουλειά από νωρίς), ενώ κάθε Τρίτη η σκυτάλη περνάει σε έναν sushi master για τα sushi nights του μαγαζιού.
Στο φιλικό και άνετο (τριών περίπου μηνών) «Barouge» (Φίλωνος 91, 2130375221), το industrial γκρι σκηνικό παίρνει χρώμα από ένα κανονικό κοντέινερ και ένα πορτρέτο της Marilyn Monroe (δίπλα της κρέμεται αυτές τις μέρες ένα ξύλινο χριστουγεννιάτικο δέντρο). Εδώ τα συστατικά του fun είναι απλά και αποτελεσματικά: καλή pop και μαύρη μουσική από resident DJs από Πέμπτη έως και Σάββατο (John Spanos, Tilemachos Papadopoulos), ελληνική βραδιά κάθε Κυριακή (live ο Γιώργος Νικολής και DJ ο Dimitris Drimitakis), και cocktails από τον Γιάννη Ζόμπολα – όταν μας πιάσει το κρύο για τα καλά, θα έρθουμε να δοκιμάσουμε το Winter Wine με λευκό κρασί, βότκα και αχλάδι. Η κουζίνα βγάζει προς το παρόν finger food και μετά τις γιορτές πίτσα, ζυμαρικά και ριζότι.
Νέα άφιξη το «Madama» από την ομάδα του «Gazi College» (έγινε instant hit εδώ και δύο βδομάδες που άνοιξε). Αυτό το πανέμορφο μαγαζί που έφτιαξαν ο Γιώργος Γαβαλάς και ο Γιάννης Μουρίκης έχει «κρεμαστούς κήπους», αραχνοειδή φωτιστικά που θυμίζουν τα πόδια των γλυπτών της Louise Bourgeois, πάγκους και ένα ατμοσφαιρικά φωτισμένο ταμπλό πίσω από την μπάρα όπου ένας μυώδης ναυτικό επιδεικνύει τα τατουάζ του – μια άκρως στιλάτη μεταφορά στοιχείων της παλιάς Τρούμπας.
Στους δύο διακριτούς χώρους (τον καθιστικό που κοιτάζει προς το δρόμο και εκείνον μπροστά από την μπάρα με τους διαπλεκόμενους πάγκους), από τις 6 το απόγευμα, θα μπεις σε πειρασμό να δοκιμάσεις τα cocktails του Διονύση Πολλάτου: κάποια έχουν ονόματα γεμάτα υποσχέσεις (Naked, Miss Mulata, Lolita κ.λπ.) και άλλα, όπως το Irish Submarine, προτείνονται σε «δυνατούς παίχτες». Υπάρχει επίσης πληρέστατη λίστα με spirits και ποικιλίες με τυριά, αλλαντικά και φρούτα. Ο DJ Gigli (πρώην resident του «Villa Mercedes») εγκαθίσταται στα decks από Δευτέρα έως και Πέμπτη, ανεβάζοντας την ένταση στο κατακόρυφο όσο περνάει η βραδιά και μέχρι πολύ αργά.
Δίπλα απ’ το «Lola’s» έχει στηθεί μια υπερπαραγωγή σε τέσσερα επίπεδα (με την υποδοχή της και τα υπόγεια πάρκινγκ της με εσωτερική πρόσβαση στο μαγαζί). Το «Beluga» (2ας Μεραρχίας 8-10, 2104116505) ξεκινά από έναν χώρο υποδοχής στρωμένο με ξύλο νιαγκόν (για καφέ το πρωί και χαλαρό ποτό το βράδυ) και προχωρά σε μια επιβλητική μπάρα με «ασανσέρ» για τα premium ποτά, ένα πριβέ εστιατόριο που πατάει πάνω σε αρχαιολογικά ευρήματα (τα θεμέλια της πέμπτης μεγάλης στοάς του λιμανιού του Πειραιά) και ένα «μυστικό» κηπάκι με vintage και girly αισθητική. Σ’ αυτόν το χώρο ο interior designer Νίκος Σκοπελίτης έχει χωρέσει από γλυπτές κατασκευές εμπνευσμένες από τον Mondrian και μια μίνι θεατρική σκηνή με βαριές τραβηγμένες κουρτίνες μέχρι ένα πιάνο καλυμμένο με πλεξιγκλάς για να χρησιμοποιείται ως τραπέζι και ένα print συστήματος πλοήγησης διαστημοπλοίου πίσω από την κονσόλα του DJ.
Ανάλογος μαξιμαλισμός επικρατεί στον κατάλογο του φαγητού με διεθνή προσανατολισμό (γνωστοί από μυκονιάτικα hot spots ο υπεύθυνος κουζίνας Στράτος Κουλέλης και ο υπεύθυνος για την οργάνωση και διεύθυνση του τμήματος εστίασης Χρήστος Τεκτονίδης), καθώς και στην cocktail list, την οποία ο Γιάννης Μπόζοβιτς έχει χωρίσει σε δέκα κατηγορίες (signature, aperitivi, classics, non-alcoholic κ.λπ.). Ειδικά στα εννιά signature, μία γευστική πυξίδα σε προσανατολίζει στην επιλογή σου.
Την Παρασκευή 18/12 άλλο ένα bar προστίθεται στην «πασαρέλα» της Φίλωνος. Ο «Σκαραβαίος» (Φίλωνος 76) δείχνει να έχει όλα τα φόντα να γίνει ένα fun place, με τον καταπληκτικό «επιτοίχιο» Βαμβακάρη να παρακολουθεί τον κόσμο να κινείται και να χορεύει με mainstream ξένη και ελληνική μουσική γύρω από έναν κόκκινο –κομμένο στη μέση– Σκαραβαίο της Volkswagen. Εκτός όμως από τον Βαμβακάρη υπάρχουν και άλλες διακοσμητικές αναφορές στην περιοχή, όπως μια θαυμάσια παλιά ντουλάπα καρφωμένη στον τοίχο και λαμαρίνα από κοντέινερ να ντύνει έναν άλλο. Ανυπομονούμε να δοκιμάσουμε τα cocktails που έχει φτιάξει ο Αινείας Χειλάς του «Speakeasy».
Σε άλλα σημεία λειτουργεί ήδη το ελληνάδικο «6ος Στόλος» (αδερφάκι του «Beluga», στη Φίλωνος 52), ενώ ετοιμάζεται ένα ethnic bar με ναργιλέδες στην οδό Μπουμπουλίνας. Κι ακολουθούν μαγαζιά με street food (τα βράδια που κατεβήκαμε στην περιοχή βρήκαμε μόνο ένα σουβλατζίδικο, με πάγκους που κοιτάζουν προς το λιμάνι), αλλά και τατουατζίδικο
Σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς, στην περιοχή δουλεύουν περίπου 20.000 άτομα, ενώ σε κοντινή απόσταση δεν υπάρχουν άλλοι νυχτερινοί πόλοι έλξης. Άρα ο Πειραίας έχει ανάγκη την Τρούμπα (όπως την είχε ανάγκη και στις κακόφημες «δόξες» της), για να ξανακάνει το λιμάνι βιτρίνα του, να κρατήσει τον πολυπληθή κόσμο του, αλλά και να γίνει υπερτοπικός προορισμός.
