Το κύκνειο άσμα του Ταρκόσφκι είναι ένα βραδυφλεγές ζοφερό ρέκβιεμ, ένα ποίημα εκστατικής καλλιέπειας και υπερβατικών ιδιοτήτων.
Το πάλαι ποτέ πιο διασκεδαστικό franchise του MCU εδώ παίρνει αναίτια στα σοβαρά τον εαυτό του και επαναλαμβάνει μηχανικά μια συνταγή που χρειάζεται επειγόντως ανανέωση.
Καλοστημένο, χαμηλότονο ψυχογράφημα, το οποίο, ωστόσο, χρησιμοποιεί προφανείς συμβολισμούς και μια αφήγηση που θα λειτουργούσε καλύτερα ως μικρού μήκους.
Ένα ονειρώδες λαϊκό παραμύθι, όπου ο βίαιος ρεαλισμός αναμειγνύεται με τη μεταφυσική ποίηση και τα φαντάσματα του ασυνείδητου, μία από τις σημαντικότερες ταινίες όλων των εποχών.
Ούτε camp, ούτε πειστικά αγωνιώδες μελόδραμα που παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό του και αφήνει τις οσκαρικές πρωταγωνίστριές του να "κουβαλήσουν" ένα ξέπνοο σενάριο.
Νοσταλγική, απενοχοποιημένα αισθησιακή και ενεργητικά σκηνοθετημένη κομεντί που υποβάλλει με το ζεστό ύφος και τον καταπραϋντικό υπαρξισμό της.
Μεγαλειώδες ποιητικό σινεμά, που παίρνει διαστάσεις υπερβατικής λαογραφίας προσφέροντας αποστομωτικές, σπουδαίες στιγμές.
Ξέπνοο και θεατρικά στημένο δράμα δωματίου γύρω από τη μάχη των φύλων, που κορυφώνεται με τρόπο απροσδόκητο μεν, τραβηγμένο από τα μαλλιά δε.
Αβίαστα υποβλητική και απροσδόκητα φορτισμένη ερωτικά απεικόνιση μιας ταξικής πάλης σε τέσσερις τοίχους.
Ημιτελής σε όλα τα επίπεδα περιπέτεια, η οποία δεν εκμεταλλεύεται όσο θα μπορούσε τον πραγματικά ενδιαφέροντα και ξεχωριστό κόσμο της.
Βραβείο ξενόγλωσσου Όσκαρ για μια ελαττωματική στη ρίζα της προσέγγιση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση, η οποία ποντάρει στον συναισθηματικό εκβιασμό.
Η συγκινητικότερη ερωτική ιστορία κι ένα πολυεπίπεδο σχόλιο πάνω στην επιθυμία και την απατηλή "εικόνα" της.
Προχειρότατο όσο και τετριμμένο σε όλα του κατασκοπικό θρίλερ, το οποίο λησμονείται τη στιγμή που πέφτουν οι τίτλοι τέλους.
Ένα μοντέρνας κοπής slasher που εμβαθύνει στη συμβιωτική σχέση θύτη και θύματος υπό ένα πρωτότυπο πρίσμα.
Συνταγογραφημένο ανάλαφρο μελόδραμα που χαντακώνει τον πολύτιμο αντισεξιστικό λόγο του σε ένα αφελές σενάριο.
Το τέλος της αθωότητας και των ανέμελων νεοϋορκέζικων χρόνων διά χειρός Τρούμαν Καπότε και υπό το αέρινο σκηνοθετικό άγγιγμα του Μπλέικ Έντουαρντς.
Ανάλαφρη όσο και φλύαρη κομεντί, η οποία χρωστά τη χάρη της στην άψογη χημεία και στο κωμικό τακτ των φωτογενών πρωταγωνιστών της.
Αποτυχημένο σε κάθε επίπεδο b-movie, το οποίο καταφέρνει να μετατρέψει σε ατάκτως ερριμμένο αχταρμά τα γεγονότα που οδηγήσαν σε ένα αποτρόπαιο αληθινό γεγονός.