Βραβευμένη με πέντε Σεζάρ αλληγορία φαντασίας, η οποία ξεκινάει σαν μαύρη κωμωδία και εξελίσσεται σε δραματικό θρίλερ. Κερδίζει το στοίχημα του ρεαλισμού, δυσκολεύεται όμως να χειριστεί ευρηματικά την κορύφωσή της.
Εντελώς μπανάλ τρομο-συνταγή, η οποία με την πιο χαλαρή σεναριακή αφορμή βάζει μπροστά μια σειρά σαδιστικών φόνων τινέιτζερ.
Κωμωδία και δράμα διασταυρώνονται σε μια παιχνιδιάρικη, αλλά υπερβολικά γαλλική (εξυπνακίστικα φλύαρη) ιστορία πολλαπλών ενηλικιώσεων.
Εξομολογήσεις και πληροφορίες συνθέτουν μια περισκοπική όσο και κινηματογραφικά λιτή προσέγγιση στο έργο ενός μελωδικού, απρόβλεπτου και σεμνότατου μουσικού δημιουργού.
Βασισμένος σε προϋπάρχον κυρίως υλικό, ένας καταξιωμένος ταρκοφσκικός μαθητής προσπαθεί να περιγράψει την ιδιοσυγκρασία και το πνεύμα του δασκάλου του.
Μια ξέπνοη όσο και ανερμάτιστη μεταφορά ενός θεατρικού έργου που καταφέρνει να μην εντρυφά πουθενά ενώ θίγει τα πάντα.
Ένα τολμηρό ριζοσπαστικό ντοκιμαντέρ-μανιφέστο, που αποθεώνει την εγχώρια drag σκηνή όσο απογυμνώνει την πολλαπλή φοβικότητα της ελληνικής κοινωνίας.
Διασκεδαστικά ορμητικό, σινεφιλικά ρομαντικό, αλλά και άνισο αφηγηματικά feelgood δράμα που παρασύρεται από την πληθωρικότητα του κόσμου του.
Όλα τα χολιγουντιανά κλισέ επιστρατεύονται σε ένα επιτηδευμένα δακρύβρεχτο παραμύθι, το οποίο χειρίζεται εκβιαστικά τις έννοιες της απώλειας.
Διάφορες ελάχιστα αστείες και σεναριακά ανοργάνωτες ιδέες προσπαθούν ματαίως να συνθέσουν μια κωμική προσέγγιση της απρόβλεπτης ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Μία από τις πλέον κακοφτιαγμένες ταινίες τρόμου των τελευταίων χρόνων επανέρχεται σαφώς πιο καλλωπισμένη, αλλά εξίσου, αν όχι περισσότερο, ασυνάρτητη.
Ιμπρεσιονιστική, σεναριακά μινιμαλιστική και δραματουργικά ισχνή ιστορία ενηλικίωσης, η οποία ποντάρει στη γλυκόπικρη ατμόσφαιρά της.
Ένα υπόκωφης έντασης και ανεπιτήδευτης ποίησης φιλμ, το οποίο συγκινεί, εξαντλεί, ωστόσο, τις κινηματογραφικές εκπλήξεις του, καθώς εγκλωβίζεται στη φόρμα.
Βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν για ένα σκληρό δράμα νεορεαλιστικής ειλικρίνειας, χρωματισμένο με πινελιές ονειρικής φαντασίας.
Ένα σενάριο "Πολ Σρέιντερ από τα Lidl" συρρικνώνει αυτή την υπαρξιακή περιπέτεια/ιστορία ενηλικίωσης σε μια απλοϊκή αμερικανιά με κοινωνικές αιχμές.
Ο "John Wick" δείχνει το δρόμο σε μια μελλοντολογική περιπέτεια της σειράς, γεμάτη καταιγιστική, χορογραφημένη βία και σαχλό (αυτο)σαρκαστικό χιούμορ.
Απλή όσο και επιμορφωτική εξιστόρηση μιας συγκινητικής διαδρομής στο πρόσφατο ελληνοτουρκικό παρελθόν.
Ένα απολαυστικό ποτ-πουρί σινεφιλικών αναφορών, από τις ταινίες απόδρασης μέχρι το γουέστερν, πλαισιώνει αισθητικά μια ιδιοσυγκρασιακή κωμωδία αντισυμβατικών χαρακτήρων.
Ένα πολύτιμο, γήινο και αβίαστα ανθρώπινο κινηματογραφικό πορτρέτο, το οποίο διατυπώνει ηχηρά την αναγκαιότητα για καθολική συμπερίληψη και ισότητα.
Σίκουελ με ποιότητες ικανές να διατηρήσουν το ικανοποιητικό επίπεδο του αναβιωτικού franchise, το οποίο όμως αποδυναμώνεται από την ανοικονόμητη σκηνοθεσία και το άνισο γράψιμό του.
Κοινωνική σάτιρα με έντονα σαρδόνιο χιούμορ και weird σκηνοθετικό στιλιζάρισμα. Αν και θεματικά ενδιαφέρουσα, η ψυχρότητά της μοιάζει εκβιαστική και η πικρή ειρωνεία της επιτηδευμένη.
Ανήλικη σε όλα της περιπέτεια φαντασίας, στην οποία κανείς θεατής άνω των οκτώ χρονών δεν γελά, δεν αγωνιά και δεν εντυπωσιάζεται.