«Noi»
Ύστερα από δύο χρονιές άτολμων στην πλειοψηφία τους συμμετοχών στο Εθνικό Διαγωνιστικό τμήμα, το τελευταίο πράγματα που περίμενα να δω στο 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (8-14/9) ήταν ταινίες που να απηχούν το σινεμά των ειδών. Για πολλά χρόνια τα genres αντιμετωπίζονταν με δισταγμό, αν όχι με καχυποψία από τους εγχώριους δημιουργούς. Είναι χαρακτηριστικό πως όποτε παιζόταν κάποιο ελληνικό horror γινόταν σούσουρο στο φεστιβάλ και όπως αντιλαμβάνεστε, όχι απαραίτητα με θετικό πρόσημο. Ευτυχώς φέτος αναδεικνύεται μια φουρνιά σκηνοθετών που οικειοποιείται τα κινηματογραφικά είδη γιατί βρίσκει σε αυτά την προσωπική χροιά του και έτσι, τους προσδίδει μια πολύτιμη φρεσκάδα.
Έχουμε ήδη μιλήσει για το queer zombie movie "Hopepunk" και το ιδιοσυγκρασιακό sci-fi "Πλανήτες", μέχρι και μια κωμωδία είδαμε ("Κάνε Αυτό που Πρέπει"), όμως στο διάστημα από την τελευταία ανταπόκριση προστέθηκαν μερικοί ακομα άψογοι τίτλοι που χρήζουν σχολιασμού.
Θυμίζουμε πως όλες οι ταινίες είναι προσβάσιμες δωρεάν μέσω της ψηφιακής πλατφόρμας του φεστιβάλ, όπου μπορείτε, επίσης, να ψηφίζετε για το βραβείο κοινού.
"Or How to Disappear"
Η μικρού μήκους που αναδείχθηκε καλύτερη του Εθνικού Σπουδαστικού τμήματος, ενώ βραβεύτηκε δικαίως και για τη σκηνοθεσία του Γιώργου Αγγελόπουλου, συνοψίζει τη δυναμική της συγκεκριμένης ενότητας του θεσμού. Σινεμά αταξινόμητο, πειραματικό, αυτοαναφορικό αλλά ανατρεπτικό, ανυπάκουο ως προς τις συμβάσεις δίχως να εξυπνακίζει και εν τέλει, ένα εντελώς "καμμένο" (με την καλή έννοια) σύγχρονο avant-garde φιλμ. Γεμίζω με χαρακτηρισμούς όσα έχω να πω, γιατί οποιαδήποτε προσπάθεια αποσαφήνισης του "Or How to Disappear" εκτός του ότι είναι καταδικασμένη να αποτύχει, σε μεγάλο βαθμό, αδικεί τον αυθύπαρκτο κόσμο στον οποίο μας συστήνει. Και ας μη δίνει ιδιαίτερη σημασία στην έννοια της οικονομίας…
"Αυτός που Κάποτε Υπήρχε"
Σε ιλιγγιώδη σκηνοθετική ωρίμανση από το προ πενταετίας "Ρουζ" (τρία βραβεία στη Δράμα τότε), ο Κωστής Θεοδοσόπουλος στη νέα μικρού μήκους του δοκιμάζει κάτι που είχαμε να δούμε από τη "Νορβηγία" (Γιάννης Βεσλεμές, 2014). Κοινώς, αναπτύσσει το δικό του βαμπιρικό μύθο με φόντο μια αλλόκοσμη Αθήνα και καθοριστική τη συνδρομή του αποστομωτικού πρωταγωνιστή και συν-σεναριογράφου Άρη Μπαλή. Οι βρικόλακες του δημιουργικού διδύμου είναι παθιασμένα ρομαντικοί και άρα καταδικασμένα τραγικοί και ο ερωτισμός που φορτίζει την πλοκή είναι τόσο διαπεραστικός όσο η παρόρμηση να παραδοθείς, άνευ όρων, στο πόθο του συντρόφου σου.
"Οι Λύκοι Επιστρέφουν"
Στο πεδίο της δημόσιας πολιτικής ή τελοσπάντων στο αόρατο πεδίο που διαφορετικοί ανταγωνισμοί φιλοδοξούν να φτιάξουν την κυρίαρχη εικόνα της πατρίδας (μας), μοιάζει να επικρατούν δύο τάσεις. Από τη μία, αυτή του απέραντου γαλάζιου μιας χώρας που έχει πάντα ήλιο - ακόμα και αν οι κάτοικοί της δεν έχουν μία για διαμονή στις Κυκλάδες. Από την άλλη, μιας απέραντης ερήμου που ανώνυμοι και επώνυμοι χάνονται ανεξήγητα - ακόμα και αν οι πολίτες της καταγγέλλουν με στοιχεία περιστατικά pushbacks, εξαφανίσεων, εγκατάλειψης, ανύπαρκτων (σιδηροδρομικών) μέτρων ασφαλείας κ.ο.κ. Όλη αυτή η ένταση πάλλεται στο φόντο της ταινίας του Στέλιου Μωραϊτίδη (εύφημος μνεία στη Δράμα, το 2020, για το τιμιότατο "Dakar"), η οποία με τη ψυχραιμία ενός παγωμένου νουάρ και την ατμόσφαιρα ενός crime θρίλερ, απεικονίζει νηφάλια το στήσιμο μιας συγκάλυψης. Από αυτές, όμως, για τις οποίες δε μαθαίνουμε ποτέ.
Παρότι δεν ανήκουν αυστηρά στην κουβέντα για τα genres που ανοίξαμε παραπάνω, θα ήταν άδικο να μην αναφέρουμε δύο ακόμα φιλμ που ξεχωρίσαμε.
"Δώσε Μου 5 Λεπτά"
Το μεγαλύτερο στοίχημα που κερδίζει το ντεμπούτο της Μαρθίλιας Σβάρνα είναι πως ανατρέπει τις προσδοκίες. Αυτό που ξεκινά ως, μονάχα κατά τα φαινόμενα, συμβατικό δράμα για τη μητρική καταπίεση, εξελίσσεται σε ένα τρυφερό κινηματογραφικό χάδι με rom com ευαισθησίες. Άσσος στο μανίκι το κωμικό τακτ τόσο της σκηνοθέτριας, υπέροχο και απολύτως κινηματογραφικό το στιγμιότυπο με το γρύλο στο συνεργείο, όσο και της άψογης πρωταγωνίστριας Ελεάνας Στραβοδήμου.
"Noi"
Αλήθεια, εκπλήσσει κανένα που ο Νεριτάν Ζιντζιρία ("Φῶς ἐκ Φωτός", "Χαμομήλι") σκαρφίζεται μία ακόμα καταπληκτική μικρού μήκους; Εδώ, μια άδικη απώλεια μετατρέπεται σε ατραπό με προορισμό μια πρόωρη ενηλικίωση και μια σπαρακτική παραίνεση. Ενίοτε το τίμημα της συγχώρεσης και της αποδοχής προϋποθέτει μια αμείλικτη μάχη με τον εαυτό. Και αυτήν την εσωτερικότητα ο Ζιντζιρία έχει μια απίστευτη ευκολία να απεικονίζει, χρησιμοποιώντας ποίηση γειωμένη, υπερβατικότητα που κοιτάζει στα μάτια ζωή και θάνατο, μετατρέποντας το ίδιο το σινεμά σε έναν τόπο αρχέγονο και οικείο, ταυτόχρονα. Δε θα μας κάνει εντύπωση αν ο σκηνοθέτης με αυτήν τη μικρού μήκους διπλασιάσει τους Χρυσούς Διόνυσούς του…
