Οι 5+1 καλύτερες ταινίες του σκηνοθέτη Ντάνι Μπόιλ

Τα τελευταία τριάντα χρόνια, διάστημα δηλαδή που είναι ενεργός ο ιρλανδικής καταγωγής σκηνοθέτης Ντάνι Μπόιλ, λίγοι ομότεχνοί έχουν καταφέρει να είναι τόσο επιδραστικοί στη συλλογική ποπ κουλτούρα όσο εκείνος. Αριθμός που λιγοστεύει ακόμα περισσότερο άμα δε λάβουμε υπόψη την αμερικανική σοδειά αυτών των ετών. Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, πως ο Μπόιλ είναι ένας αψεγάδιαστος δημιουργός, μάλλον άνιση είναι η φιλμογραφία του εδώ που τα λέμε. Ωστόσο, ο Βρετανός έχει βρει τον τρόπο να μένει στον αφρό του εμπορικού σινεμά παραδίδοντας φιλμ συντονισμένα με την εποχή τους, τα οποία παράλληλα έχουν να "πουλήσουν" μια αρκούντως δελεαστική σεναριακή ιδέα. Είτε αυτή είναι μια κομεντί τοποθετημένη σε ένα κόσμο που οι Beatles έχουν εξαφανιστεί ("Yesterday", 2019 ) είτε η αληθινή ιστορία ενός ορειβάτη που παγιδεύεται ολομόναχος σε ένα φαράγγι (οι υποψήφιες για έξι βραβεία Όσκαρ "127 Ώρες", 2010). Κάπως έτσι, μπήκε και εκείνος στο χορό των κινηματογραφικών αναβιώσεων με το "28 Χρόνια Μετά". Την τρίτη ταινία στο horror franchise του "28 Μέρες Μετά", η οποία βρίσκεται πλέον στις μαρκίζες και μας δίνει την ευκαιρία να ανατρέξουμε στις καλύτερες δημιουργίες ενός σταθερά ιντριγκαδόρικου σκηνοθέτη.

Συνολικά ο Μπόιλ έχει γυρίσει δεκατέσσερις μεγάλου μήκους ταινίες, με την παρακάτω λίστα να επικεντρώνεται στις καλύτερες από αυτές. Εκτός από τις προαναφερθείσες θα προσέξετε πως λείπουν αρκετές ακόμα, sorry not sorry που δεν κάναμε rank το "Trance" (2013), όμως, θα σταθούμε σε δύο ηχηρούς τίτλους που απουσιάζουν.

Από τη μία, έχουμε την περιβόητη "Παραλία" (2000), παραγωγή που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο (1996) του Άλεξ Γκάρλαντ, άνθρωπος στον οποίο ο Μπόιλ έμελλε να βρει έναν πολύτιμο συνεργάτη προτού ο ίδιος περάσει στη σκηνοθεσία με σποραδικά ενθουσιώδη αποτελέσματα ("Από Μηχανής", "Αφανισμός"). Η "Παραλία" κυκλοφόρησε στο απόγειο της δημοφιλίας του Λεονάρντο Ντι Κάπριο (τρία χρόνια μετά τον "Τιτανικό") και στην κορύφωση του ενθουσιασμού του Χόλιγουντ με αφηγήσεις που αποθέωναν νιχιλιστές νεαρούς άντρες με ναρκισσιστική διαταραχή. Διότι ο ηθοποιός εδώ υποδύεται ένα μοναχικό ταξιδιώτη ο οποίος, όντας απογοητευμένος με τον "άπληστο μοντέρνο τρόπο ζωής" καταφεύγει σε ένα μυστικό επίγειο παράδεισο σε νησί της Ταϊλάνδης. Εκεί βρίσκει μια άτυπη φυλή έτερων λευκών προνομιούχων τουριστών - αποικιοκρατών που έχουν φτιάξει μια εφήμερη ηδονιστική ουτοπία, η οποία καταρρέει όταν, ω τι έκπληξη, διαπιστώνουν πως έχουν μεταμφιέσει τον εγωισμό τους με απολίτικες φιλοσοφικές αρλούμπες. Τουλάχιστον την ίδια εποχή τα "Fight Club" και "American Psycho", τα οποία ψυχογραφούν παρόμοιους ανθρωπότυπους, είχαν και λίγη πλάκα.

Από την άλλη, υπάρχει το "Steve Jobs" (2015). Μια ομολογουμένως άνιση βιογραφία του ιδρυτή της Apple η οποία, βέβαια, αρθρώνεται ανορθόδοξα όσο και υποβλητικά, δίνοντας έμφαση σε τρεις κομβικές περιόδους του ήρωά της, φτάνοντας να διεκδικεί δύο Όσκαρ. Επίσης, πρόσφερε την ευκαιρία στον πρωταγωνιστή Μάικλ Φασμπέντερ να φτιάξει μια από τις καλύτερες ερμηνείες του, η οποία βρήκε την πιο οικουμενική αποδοχή που υπάρχει: έδωσε τροφή για δεκάδες memes.

Οι καλύτερες ταινίες του σκηνοθέτη Ντάνι Μπόιλ:

"Trainspotting" (1996)
Υπάρχει κάτι, ειλικρινά, να πούμε εδώ; Το ομώνυμο μυθιστόρημα του Ίβριν Γουέλς απέκτησε την κινηματογραφική διασκευή με την οποία συντονίστηκε ολόκληρη η gen X, μας έκανε όλους να ψάχνουμε ή να αποφεύγουμε την πιο βρώμικη τουαλέτα στον τόπο μας (dm me), η πάρτι κουλτούρα βρήκε το αποτύπωμά της στη μεγάλη οθόνη αλλά κυρίως, απεικονίστηκε ο μεγάλος φόβος του comedown ως σύμβολο μιας ενηλικίωσης που είναι αναπόφευκτο να έρθει. Αλλά στο "α" έχουμε αναλύσει το φαινόμενο του διεξοδικά στο παρελθόν, όταν κυκλοφόρησε το σίκουελ "T2 Trainspotting" (2017).

"28 Μέρες Μετά" (2002)
Αφού έφτιαξε ένα φιλμ - σημείο αναφοράς για τη γενιά του, λίγα χρόνια αργότερα ο Μπόιλ στην πρώτη άμεση συνεργασία του με τον Γκάρλαντ ως σεναριογράφο, γύρισε το horror που τρομοκράτησε πολλούς νεαρούς millennials. Διότι η σκηνή όπου ένας άγνωστος, ακόμα, Κίλιαν Μέρφι περπατά απορημένος τους πλήρως ερειπωμένους δρόμους του κεντρικού Λονδίνου, την ώρα που απειλητικά ακούγεται στο φόντο το "East Hastings" των Godspeed You! Black Emperor, αποδείχθηκε μια εικόνα Αποκάλυψης που στοίχειωσε το κοινό. Ακόμα περισσότερο, παραδόξως, κι από τον όλεθρο που σκορπούν οι μολυσματικοί ζομποειδείς άνθρωποι που σπέρνουν τον όλεθρο σε κάθε σπιθαμή της Αγγλίας. Διαβάστε περισσότερα για την τομή του "28 Χρόνια Μετά" εδώ.

"Μικρά Εγκλήματα Μεταξύ Φίλων" (1994)
Στιλάτο ντεμπούτο που κατέταξε τον σκηνοθέτη άμεσα στα πιο ελπιδοφόρα ονόματα του βρετανικού σινεμά, δε βραβεύτηκε τυχαία με BAFTA, συστηνοντας παράλληλα το ταλέντο κάποιου Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, αποτελεί μια πρώιμη απόδειξη της ικανότητας του Μπόιλ να ανακατεύει τα είδη. Μακάβρια κωμωδία όσο και κυνικό θρίλερ με crime στοιχεία, ταυτόχρονα buddy movie με στοιχεία φάρσας και horror υπαινιγμοί. Στην καρδιά του, συν τοις άλλοις, η προβληματική που διατρέχει τις περισσότερες αφηγήσεις του Βρετανού, εκείνη της νεανικότητας που αναζητά την αιώνια ευτυχία με κάθε τρόπο.

"Sunshine" (2007)
Sci-fi που μοιάζει περισσότερο με δουλειά του Γκάρλαντ, ο οποίος υπογράφει το σενάριο, παρά του Μπόιλ, εξερευνά με γοητευτική υπερβατικότητα δύο θεματικές. Αφενός τα όρια της ανθρώπινης θέλησης για ζωή, καθώς η πλοκή αφορά μια διαστημική αποστολή με σκοπό να κρατήσει ζωντανό τον Ήλιο που σβήνει. Αφετέρου, την τάση των ανθρώπων προς την αυτοκαταστροφή, διότι το πλήρωμα όσο περισσότερο πλησιάζει στην επίτευξη του στόχου του, άλλο τόσο φλερτάρει έντονα με το να μετατραπεί σε Ίκαρο. Μεταξύ ύβρεως και βλασφημίας, ρομαντισμού και υπαρξιακής αγωνίας, το "Sunshine" αποτελεί σπάνιο δείγμα χαμηλότονης επιστημονικής φαντασίας που συνοδεύεται με μερικές αποστομωτικές εικόνες. Αν μας ρωτάτε, σαφώς πιο ψυχαγωγικό και θεαματικό από το βαρύγδουπα παραφορτωμένο "Interstellar" (Κρίστοφερ Νόλαν, 2015)...

"Μια Αλλιώτικη Ζωή" (1997)
Όπως κάθε δημιουργός που καλείται να διαχειριστεί μια υπερηχητική επιτυχία, σαν εκείνη του "Trainspotting", εικάζουμε πως ο Μπόιλ είχε να ξεπεράσει πολλά καλλιτεχνικά εμπόδια για να σκαρφιστεί το επόμενο βήμα του. Για αυτό και το σπαρταριστό "Μια Αλλιώτικη Ζωή" μοιάζει με ένα κολάζ πραγμάτων που πίστευαν οι παραγωγοί πως θα περίμενε το κοινό από εκείνον, μια "φευγάτη" περιπέτεια όπου όλα πάνε στραβά σε σκορσεζικό βαθμό, σε συνδυασμό με τις προσωπικές εμμονές του δημιουργού. Το τελικό αποτέλεσμα έχει σαφή ψεγάδια, από την άλλη το λες και λιγάκι κουλ. Έχει πρωτοκλασάτη διανομή ηθοποιών (ΜακΓκρέγκορ, Κάμερον Ντίαζ, Χόλι Χάντερ), φλεγματικό βρετανικό χαβαλέ και κάτι από το ποπ σινεμά του Κουέντιν Ταραντίνο. Δεν είναι τέλειο, αλλά έχει κάτι.

"Slumdog Millionaire" (2008)
Σε μια, κακά τα ψέματα, χειροπιαστά μέτρια οσκαρική χρονιά, ο Μπόιλ καταφέρνει να σαρώσει (βραβείο καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας μεταξύ των οκτώ συνολικά που κέρδισε), χάρη σε μια παραγωγή που κάνει άρτια τη δουλειά της. Νοηματοδοτεί από την αρχή την πίστη στο κάρμα, pun intended, προσφέρει μια άψογα σκηνοθετημένη περιπέτεια με ήρωα ένα αουτσάιντερ που γίνεται θριαμβευτής και κινηματογραφικά το θέαμα συμπληρώνεται από μια εικαστική πληθωρικότητα. Όλα καλά, τακτοποιημένα, ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.