Το εμβληματικό zombie franchise που στοίχειωσε τον κόσμο και άγγιξε τα 85 εκατομμύρια δολάρια στα ταμεία με το "28 Μέρες Μετά" (2002), αποκτά συνέχεια με τους δημιουργούς του, τον σκηνοθέτη Ντάνι Μπόιλ ("Trainspotting") και τον σεναριογράφο Άλεξ Γκάρλαντ ("Από Μηχανής") να επιστρέφουν πίσω από την κάμερα. Μάλιστα, το "28 Χρόνια Μετά", που κάνει πρεμιέρα στους ελληνικούς κινηματογράφους την Πέμπτη 19 Ιουνίου, φιλοδοξεί να γίνει το εναρκτήριο κεφάλαιο μιας νέας τριλογίας.
Flash back πίσω στο 2002 λοιπόν, όταν ο Ντάνι Μπόιλ έφερνε στις οθόνες κάτι που αρχικά θεωρήθηκε μια ακόμη ταινία τρόμου αλλά στη συνέχεια εξελίχθηκε σε ένα σκοτεινό, ψηφιακό έργο τέχνης που έσταζε παράνοια και ένταση. Τότε, δεν φανταζόταν κανείς πως αυτή η ταινία θα εξελισσόταν σε μια από τις πιο επιδραστικές του είδους, αλλά και του σινεμά γενικότερα.
Όταν το Χόλιγουντ ανακάλυψε το 28 Days Later
Το '28 Days Later', του Ντάνι Μπόιλ σε σενάριο Άλεξ Γκάρλαντ τάραξε τα νερά του κινηματογράφου. Με πρωταγωνιστή τον Κίλιαν Μέρφι, η ταινία μας μετέφερε σε ένα μετα-αποκαλυπτικό Λονδίνο, όπου μια ιογενής επιδημία φέρνει χάος και βία στους δρόμους.
Η τραχιά, ρεαλιστική αισθητική της και η έμφαση στους χαρακτήρες κέρδισαν το κοινό. Και φυσικά, δεν πέρασε απαρατήρητη από το Χόλιγουντ: Παραγωγοί και στούντιο άρχισαν να απομακρύνονται από τις πιο χιουμοριστικές ή "καμπ" εκδοχές του είδους και να αναζητούν την δική τους εκδοχή του "28 Μέρες Μετά".
Αυτός ο νέος τόνος επηρέασε άμεσα μεταγενέστερες παραγωγές, όπως το "Dawn of the Dead" του Ζακ Σνάιντερ (2004) και (κυρίως) το World War Z (2013). Η ταινία έφερε δε και τον Κίλιαν Μέρφι στο προσκήνιο. Μάλιστα, του άνοιξε τον δρόμο για δοκιμαστικό ως Bruce Wayne στο Batman Begins – τελικά, τον είδαμε στον ρόλο του Scarecrow.
Πέρα από το αίμα, υπήρξε η ελπίδα και η ανθρωπιά
Αυτό που προσωπικά με κέρδισε στο "28 Μέρες Μετά" δεν ήταν τα ζόμπι και τα 'δορυφορικά' στοιχεία αυτών (που ωστόσο να ξεκαθαρίσουμε πως ήταν η πρώτη φορά που τα είδαμε γρήγορα και σβέλτα, σε μια εντελώς για τα τότε δεδομένα προσέγγιση), αλλά το πώς ένας άνθρωπος ξαναβρίσκει την ελπίδα στην ανθρωπότητα. Ο Τζιμ, τον οποίο υποδύεται ο Μέρφι, ξυπνάει από κώμα σε έναν άδειο κόσμο και ξεκινά μια πορεία επανασύνδεσης με τους άλλους, στη μέση της καταστροφής.
Η ταινία ασχολείται βαθύτερα με την ψυχολογική και συναισθηματική επίδραση μιας αποκάλυψης. Οι χαρακτήρες –ο Τζιμ, η Σελίνα (Ναόμι Χάρις) και ο Φρανκ (Μπρένταν Γκλίσον) φαίνονται αρχικά απλοί τύποι. Στη συνέχεια όμως γίνονται πολύπλοκοι, ανθρώπινοι, με ελαττώματα και αρετές, προσπαθώντας να επιβιώσουν σε έναν κόσμο που δεν αναγνωρίζουν.
Διαβάστε Επίσης
Μια ψηφιακή αισθητική που έγινε "υπογραφή"
Ένα από τα πιο ιδιαίτερα στοιχεία της ταινίας είναι ότι γυρίστηκε με ψηφιακές κάμερες χειρός – σαν αυτές που πολλοί είχαμε στο σπίτι εκείνη την εποχή. Η χρήση miniDV κασετών δεν ήταν απλώς θέμα κόστους. Ήταν μια συνειδητή αισθητική επιλογή.
Αυτό το ψηφιακό, σχεδόν ντοκιμαντερίστικο στυλ, έδωσε στην ταινία μια αμεσότητα και μια αίσθηση αλήθειας. Ήταν σαν να παρακολουθούμε κάτι που θα μπορούσε να συμβεί στη δική μας γειτονιά, στην τηλεόρασή μας ή στο οικογενειακό βίντεο. Το αποτέλεσμα; Μια εμπειρία καθηλωτική, σχεδόν τρομακτικά ρεαλιστική.
Από το τότε στο σήμερα
Με το "28 Εβδομάδες Μετά" να κυκλοφορεί το 2007 και το "28 Χρόνια Μετά" να καταφθάνει, είναι ξεκάθαρο πως η παρθενική ταινία δεν ήταν απλώς μια καλή προσπάθεια στο είδος του ζόμπι-τρόμου. Περισσότερο αποτέλεσε την αρχή ενός franchise που συνεχίζει να εξελίσσεται παράλληλα με την εποχή του.
Το "28 Μέρες Μετά" υπενθύμισε πως το είδος του τρόμου μπορεί να είναι έξυπνο, συναισθηματικό και βαθιά ανθρώπινο. Μας έδειξε ότι οι πραγματικοί φόβοι δεν κρύβονται πάντα στα τέρατα, αλλά στις ανθρώπινες επιλογές, την απελπισία και την επιμονή για επιβίωση.
Μερικές φορές, το πιο τρομακτικό είναι να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη της καταστροφής. Και το μόνο βέβαιο είναι πως το "28 Μέρες Μετά" το έκανε με τρόπο που δεν ξεχνιέται. Ευελπιστούμε στα ίδια χνάρια να βαδίσει και το "28 Χρόνια Μετά".
Ακολούθησε το Αθηνόραμα στο Facebook και το Instagram.
