Σε ένα χολιγουντιανό περιβάλλον που θεωρείται ασταθές και γεμάτο από κουρασμένα franchises, οι ‘Αμαρτωλοί’ του Ράιν Κούγκλερ μοιάζουν σαν ένεση αδρεναλίνης.
Το vampire horror φιλμ με πρωταγωνιστή τον Μάικλ Μπι Τζόρνταν (εις διπλούν) συνεχίζει να εκπλήσσει κοινό και κριτικούς του εξωτερικού, κερδίζοντας πάνω από 45 εκατομμύρια δολάρια σε εισιτήρια στην δεύτερη εβδομάδα προβολής του στην Αμερική. Σημειώνει έτσι μία ιστορικά χαμηλή ‘πτώση’ από το πρώτο Σαββατοκύριακο μετά την κυκλοφορία του (48 εκατομμύρια δολάρια), ενώ οι εντυπώσεις όσων βγαίνουν από την αίθουσα μετά από δυόμιση ώρες είναι πως θέλουν να ξαναμπούν. Κόντρα στον παγκόσμιο χαμό παρόλα αυτά, η Ελλάδα δεν φαίνεται να έχει ‘δαγκωθεί’ από τον ίδιο ενθουσιασμό, με τους 'Αμαρτωλούς' να σημειώνουν χαμηλή επισκεψιμότητα στους κινηματογράφους (14.329 εισιτήρια στο σύνολο και έκτη θέση στο box office) και αρκετά χλιαρές κριτικές.
Αν λοιπόν ανήκεις στο μέρος του κοινού που δεν έχει ακόμα πειστεί να το δει, θεώρησε αυτό το σημάδι που χρειαζόσουν και επέτρεψέ μας να σε πείσουμε με τέσσερα επιπλέον επιχειρήματα:
H μουσική και πάλι η μουσική
Η λίστα ταινιών με εξαιρετικά, ακόμα και ιστορικά sountrack είναι πολύ μεγάλη.
Παρόλα αυτά στους Αμαρτωλούς η μουσική δεν λειτουργεί μόνο ως μέσο για να επαυξάνει την ένταση ή το συναίσθημα μιας σκηνής: είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από τις αποφάσεις των πρωταγωνιστών, το έναυσμα που εξεγείρει και παροξύνει την πλοκή, η κόλαση και ο παράδεισος όλων των χαρακτήρων. Ο συνθέτης Λούντβιγκ Γκέρανσον (υπεύθυνος για τις οσκαρικές μουσικές στιγμές του 'Οπενχάιμερ' και του 'Black Panther') παραδίδει ένα συγκλονιστικό πρωτότυπο σκορ ενώ το σενάριο υπογραμμίζει την σημασία των μπλουζ στην ιστορία από την πρώτη κιόλας σκηνή.
Εδώ η μουσική είναι ικανή να φέρει τα πνεύματα στην πόρτα σου (τα καλά και τα κακά), συμβολίζει τον διάβολο για τους χριστιανούς, την λύτρωση για τον χαρακτήρα του Σάμι και την ελευθερία για τους πρωταγωνιστές μας, τον Σμόουκ και τον Στακ. Είναι επίσης αυτό που γοητεύει τον εχθρό τους από μακριά και ξεκινάει την αιματηρή τους συνάντηση. Το ‘πάντρεμα’ των μπλουζ με τα παραδοσιακά ιρλανδικά jigs είναι άψογο και τρομακτικό ενώ υπάρχει μία σκηνή περίπου στην μέση της ταινίας που σε ταξιδεύει ανάμεσα στους αιώνες του black music με τρόπο που ανατριχιάζει. Θα ήταν κρίμα να σου πούμε περισσότερα.
Διαβάστε Επίσης
Οι συμβολισμοί
H υπόθεση των 'Αμαρτωλών' δεν είναι περίπλοκη, αλλά αρκετά γεμάτη: Οι δίδυμοι αδερφοί Στακ και Σμόουκ επιστρέφουν στο χωριό τους στο Μισισιπή του 1932, με σκοπό να ανοίξουν ένα ‘juke joint’ που θα παίζει μπλουζ αποκλειστικά για την φυλή τους και να ξεκινήσουν την δική τους επιχείρηση ως ελεύθεροι άνδρες. Συγκεντρώνουν φίλους, συνεργάτες, πρώην ερωμένες και τον ξάδερφό τους Σάμι (που τραγουδάει υπερφυσικά καλά) και αμέσως μετά την δύση του ήλιου, το στέκι τους ζωντανεύει. Γρήγορα όμως τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή όταν στο κατώφλι τους φτάνει ο Ρέμικ, Ιρλανδός μουσικός και βαμπίρ που θέλει να τους σκοτώσει.
Ιστορία που θα μπορούσε να αποτελέσει ένα από ‘pop corn’ θρίλερ, στα χέρια του Ράιαν Κούγκλερ μετατρέπεται σε σενάριο που απαιτεί την προσοχή σου, γεμάτο με συμβολισμούς, easter eggs και φόρους τιμής που όχι μόνο θα αποτελέσουν το βασικό θέμα συζήτησης μετά την προβολή αλλά και τον βασικό λόγο να ξαναπάς στο σινεμά για δεύτερο γύρο. Η κάθε λεπτομέρεια έχει την σημασία της: από τα χρώματα στα ρούχα του Στακ και του Σμόουκ, μέχρι και τα σημάδια στο πρόσωπο του Σάμι, το πάτωμα στο πριονιστήριο που αγοράζουν τα αδέρφια, τα φυλακτά της Άνι και τις χριστιανικές προσευχές που τα βαμπίρ ξέρουν απέξω.
Οι ερμηνείες
Η μία αποκάλυψη μετά την άλλη είναι και οι ‘αμαρτωλές’ γυναίκες με τις Γούνμι Μοσάκου, Τζέιμι Λόσον, Χέιλι Στάινφιλτ και Λιν Τζου Λιν να δίνουν μαγνητικές ερμηνείες και μάλιστα πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Ο Τζακ Ο Κόνελ είναι ο τέλειος Ρέμικ, γοητευτικός εκεί που πρέπει και έπειτα απόκοσμα τρομακτικός.
Το σινεμά σαν ιδέα
Κόντρα στην άποψη ότι το σινεμά πεθαίνει στον βωμό της streaming πλατφόρμας, οι Αμαρτωλοί δεν έρχονται για να αποτελέσουν εξαίρεση αλλά για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα: δεν υπάρχει τίποτα που να συγκρίνεται με το να βλέπεις μια ταινία στον κινηματογράφο. Κάθε καρέ, κάθε νότα, κάθε jump scare έχει σχεδιαστεί με την σκέψη της μεγάλης οθόνης και είναι προφανές πως έτσι και μόνο έτσι το απολαμβάνεις στο μέγιστο βαθμό του.
Και η επιτυχία της στις, κυρίως IMAX, αίθουσες παγκοσμίως έρχεται να καρφώσει ένα ξύλο στην καρδιά όσων πιστεύουν πως οι θεατές έχουν ζαβλακωθεί. Αν μία ταινία αξίζει τον κόπο, το κοινό της θα την βρει. Και θα την αγαπήσει.
