Αυτό που δεν αργείς να συνειδητοποιήσεις στο φετινό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας που ξεκίνησε τη Δευτέρα 17 και ολοκληρώνεται αύριο Σάββατο 22/9 είναι ότι το ελληνικό σινεμά είναι ζωντανό και ζωηρό... Στα πηγαδάκια της βορειοελλαδίτικης διοργάνωσης οι συζητήσεις δεν εξαντλούνται στην γκρίνια για την υποχρηματοδότηση και τις καθυστερημένες εκταμιεύσεις κάθε λογής επιχορηγήσεων. Δεκάδες δημιουργοί-επισκέπτες της Δράμας, οι περισσότεροι από τους οποίους έκαναν ταινίες με σχεδόν μηδενικό προϋπολογισμό, συζητούν παθιασμένα για το σινεμά, για τα highlight του φεστιβάλ και για αυτά που τους άρεσαν και δεν τους άρεσαν, έξω από την αίθουσα του κινηματογράφου «Ολυμπία» και στο πλακόστρωτο προαύλιο του αγαπημένου νέου στεκιού της πόλης Φίκα.
Πέρα από την ποιότητα των ταινιών, πέρα από τις όποιες διοργανωτικές αδυναμίες στη νέα μεταβατική περιόδου του μικρομηκάδικου θεσμού, το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι στη Δράμα βλέπεις νέους ανθρώπους να το προσπαθούν, να παθιάζονται μ’ αυτό που έχουν επιλέξει να κάνουν και πάνω από όλα να πράττουν. Βέβαια, η άρση του διαχωρισμού μεταξύ φιλμ και ψηφιακής προβολής για πρώτη φορά φέτος δεν μπορούμε να πούμε ότι εφαρμόζεται χωρίς κανένα πρόβλημα... Το βασικότερο από όλα είναι ότι η νέα πραγματικότητα του θεσμού δημιούργησε ένα θηριώδες διαγωνιστικό τμήμα με 84 ταινίες, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το σκοπό του. Να επιλέξει δηλαδή τις καλύτερες ταινίες μικρού μήκους της φετινής χρονιάς, να τις παρουσιάσει στο κοινό και να βραβεύσει τις βέλτιστες. Ο τεράστιος αριθμός ταινιών του διαγωνιστικού λειτουργεί περισσότερο ως ένα πανόραμα της ελληνικής παραγωγής, όπου τα ντοκιμαντέρ συνυπάρχουν με τα σπουδαστικά φιλμ και τα συλλογικά έργα με την μυθοπλασία και το animation. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός ο τεράστιος όγκος ταινιών λειτουργεί αποπροσανατολιστικά τόσο για το μέσο θεατή όσο και για τους ανθρώπους του χώρου. Θα ήταν σίγουρα προτιμότερο να δημιουργηθεί ένα σφιχτό και δεμένο διαγωνιστικό με 20-25 ταινίες και ένα ξεχωριστό τμήμα Πανοράματος για μια πιο ευρεία και χορταστική ματιά στην εγχώρια παραγωγή μικρού μήκους.
Το πρόγραμμα της φετινής διοργάνωσης δείχνει πάντως ότι υπάρχει νέο κινηματογραφικό αίμα σ’ αυτήν τη χώρα με ταλέντο και διάθεση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το εξαιρετικό αμίλητο δράμα «Χαμομήλι» (φώτο) του Νεριτάν Ζιντζιρία. Με δεξιοτεχνική φωτογραφία και μια βιβλική ηλικιωμένη ηρωίδα, ο νεαρός σκηνοθέτης κατάφερε να μιλήσει για τη λεπτή διαχωριστική γραμμή που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο, την άφθαρτη από το χρόνο δύναμη της αγάπης, το παλιό που λιποψυχά και το νέο που προελαύνει με απόλυτη οικονομία και αισθητική ακρίβεια. Σίγουρα ένα από τα φαβορί του φετινού φεστιβάλ. Από την άλλη πλευρά, το «Παγόβουνο» του Κωνσταντίνου Γεραμπίνη μίλησε για την νέα λαϊκή –ή μάλλον λαϊκίστικη- κουλτούρα, τα προβλήματα των νέων και την ενηλικίωση με λιτή φόρμα και αφηγηματική αμεσότητα που παραπέμπει στο ρεαλισμό του βρετανού Κεν Λόουτς. Επιπλέον, εκπληκτική ήταν η ερμηνεία του πρωταγωνιστή Παύλου Ιορδανόπουλου. Έχοντας μαζέψει ένα dream team Ελλήνων συντελεστών, ο Χρήστος Νίκου παρουσίασε με το «Km» ένα μίνιμαλ δράμα με σπάνια (αφαιρετική) αφηγηματική δυναμική και πρωτοτυπία. Ξεχώρισαν επίσης το κλινικής ομορφιάς «11.50» του Στυλιανού Κωνσταντίνου και το λακανικής εξερεύνησης φιλμ «Ιδιότητες του 2», του μετρ της μικρού μήκους δημιουργίας Αχιλλέα Κυριακίδη. Αισθητικά άψογες, αλλά αφηγηματικά προβληματικές οι ταινίες «Αρουντέλ» της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη και το «Der Spiegel Des Lord Patschog» της Ελίνα Πάνικ. Το εσωστρεφές δράμα του Κωνσταντίνου Σαμαρά «Τα Ήσυχα Βράδια» μίλησε για υπαρξιακές αναζητήσεις με νουβέλ βαγκ αέρα και χιτσκοκικές αναφορές, το «807» του Αλέξανδρου Σκούρα είχε μια εξαιρετική σεναριακή μαγιά, ενώ το «Interview» του Γιάννη Μπουγιούκα διακρίθηκε για την ειρωνική ματιά του απέναντι στο θαυμαστό κόσμο της νέας πολυεθνικής πραγματικότητας. Το έργο της κριτικής επιτροπής του 35ου Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους θα είναι πολύ βαρύ από ότι εύκολα καταλαβαίνετε…
