Είδαμε τις "Μικρές Κυρίες" στο Αλάμπρα που δεν είναι μόνο για κορίτσια, είναι για όλους

Σαν να ζωντάνεψαν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου που έχουν διαβάσει γενιές και γενιές οι "Μικρές Κυρίες" της Λουίζα Μέι Άλκοτ στη θεατρική μεταφορά της Αθηνάς Χατζηαθανασίου στο θέατρο Αλάμπρα. Από την πρώτη στιγμή που μπήκαμε στην αίθουσα η πρωτότυπη μουσική, που στη συνέχεια παίζει κομβικό ρόλο και στην παράσταση, μας έφερε στο νου ένα από τα πρώτα μας αναγνώσματα, βυθίζοντάς μας σιγά σιγά στο γλυκό σύμπαν αυτής της λογοτεχνικής ιστορίας. 

Η πλειοψηφία του κοινού ήταν παιδιά δημοτικού -κυρίως κορίτσια- με τους γονείς τους. Ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη παρόλα αυτά όταν το μάτι μας έπεσε πάνω σε δύο ζευγάρια νεαρής ηλικίας που είχαν έρθει να παρακολουθήσουν την παράσταση. Και καθώς η ιστορία προχωρούσε και μια μικρής ηλικίας θεατρόφιλη έλεγε στη φίλη της τι θα γίνει στη συνέχεια αφού είχε διαβάσει το βιβλίο, κι εμείς οι κάτι λίγο πάνω από τα τριάντα συνειδητοποιούσαμε ότι πράγματι το έργο δεν είναι μόνο για κορίτσια, όπως έχει πει άλλωστε και η σκηνοθέτιδα στο σημείωμά της για την παράσταση, αλλά είναι για όλους. 

"Του θεάτρου η σκηνή είναι μικρή αλλά όλα τα χωράει"

Η υπόθεση ακολουθεί τις ζωές των τεσσάρων αδελφών Μαρτς, της Τζο, της Μεγκ, της Μπεθ και της Έιμι, που μεγαλώνουν κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Τις συναντάμε στο σπίτι που ζουν με τη μητέρα τους, τη Μάρμη, ενώ ο πατέρας τους λείπει στον πόλεμο (η φωνή του Γεράσιμου Γεννατά μέσα από τις επιστολές του μπαμπά Μαρτς). Η Τζο, με το ασυμβίβαστο πνεύμα της, αγοροκόριτσο, ανεξάρτητη και παθιασμένη με τη συγγραφή, ονειρεύεται να γίνει σπουδαία συγγραφέας (alter ego της ίδιας της συγγραφέως), η ευαίσθητη Μπεθ συγκινεί με την τρυφερότητα και την αθωότητά της, λατρεύει τη μουσική (παίζει πιάνο επί σκηνής) και βρίσκει χαρά στη φροντίδα της οικογένειας, η μεγαλύτερη και πιο ώριμη Μεγκ που θέλει να ζήσει μια ζωή γεμάτη άνεση και η μικρότερη Έιμι, μια φιλόδοξη καλλιτεχνική φύση, με την εσωτερική τους πάλη ανάμεσα στις προσωπικές επιθυμίες και τις κοινωνικές προσδοκίες, είναι οι πρωταγωνίστριες της ιστορίας. Εκείνα τα Χριστούγεννα δίνουν το φτωχικό πρωινό τους και τα λίγα χρήματα που έχουν μαζέψει σε μια οικογένεια που το έχει ανάγκη. Αυτή η πράξη καλοσύνης φέρνει στη ζωή τους τον Λόρι και τον παππού του τον κύριο Λόρενς, αλλά και τον κύριο Μπρουκ. Πολύ αστεία είναι η εμφάνιση της πλούσιας Θείας Μαρτς και του "παπαγάλου" της. 

Η φιλία του Λόρι με τις αδελφές Μαρτς και κυρίως με την Τζο, φέρνει πολλές όμορφες περιπέτειες στη ζωή όλων, ενώ αντιμετωπίζουν μαζί και τα εμπόδια. Αυτό το στοιχείο της περιπέτειας αξιοποιεί η παράσταση της Αθηνάς Χατζηαθανασίου, με τον καλλίφωνο θίασο να πηγαίνει από σκηνή σε σκηνή χορεύοντας και τραγουδώντας "Ψάξε στη φαντασία, εκεί είναι η μαγεία", να αλλάζει ρούχα και να μας μεταφέρει από το ένα μέρος στο άλλο παίζοντας παράλληλα με τα ευρηματικά σκηνικά (ακριβώς όσα χρειάζεται) και με το κοινό, κρατώντας το σε εγρήγορση. Το χιούμορ διαδέχεται τις στιγμές έντασης και απώλειας, ισορροπώντας την ευαισθησία με τον ρεαλισμό. Ο ρόλος της μουσικής στην παράσταση είναι καθοριστικός, καθώς είτε μιλάμε για τραγούδια είτε για μελωδίες και ηχοτοπία, ορίζει την ατμόσφαιρα. Οι στιγμές που η Μπεθ παίζει πιάνο, συγκαταλέγονται στις πιο ωραίες της παράστασης. 

Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες περνούν από το βιβλίο στη σκηνή με ζωντάνια και πολλές αποχρώσεις, καθώς παλεύουν και διεκδικούν όσα ονειρεύονται σε μια ιστορία γεμάτη χιούμορ και συγκίνηση που χωρά μια ολόκληρη ζωή και παραμένει διαχρονική. Οι εποχές σίγουρα αλλάζουν, το ίδιο και οι γενιές. Είναι όμως κάποιες αξίες που πάντα όλους μας απασχολούν, όπως και η πορεία μας προς την ενηλικίωση. 

Το έργο μιλά για αυτοθυσία, αλληλεγγύη, ανεξαρτησία, τα λάθη που μας κάνουν απλώς ανθρώπους. Είναι μια ωδή στην ανθρώπινη δύναμη και το όνειρο, που δεν διστάζει να μιλήσει στα τέλη του 19ου αιώνα για τη γυναικεία αυτοδιάθεση και την προσπάθεια για αυτοπραγμάτωση κόντρα στις κοινωνικές νόρμες. Μέσα από την ευφυή γραφή της Άλκοτ αναδύονται στερεότυπα της εποχής τα οποία με ένα τρόπο καταρρίπτονται την ίδια στιγμή και αυτό που μένει είναι η εξέλιξη κάθε χαρακτήρα και η πορεία προς "το δικό του κάστρο", παρά τις δυσκολίες. Και κάπου εκεί έρχεται και η άνοιξη με την ελπίδα. 

Στο τέλος ηχούσε στα αυτιά μας αυτό το "να μείνουμε για πάντα έτσι όλοι μαζί" που ευχόταν ξανά και ξανά η Τζο. Μαζί της νιώσαμε κι εμείς ότι δεν θέλουμε τίποτα να αλλάξει. Μπορεί ο αποχωρισμός να είναι δύσκολος αλλά η αγάπη μένει σε αυτή την ιστορία που αφήνει τα πράγματα ανοιχτά, γιατί όπως μας λένε οι χαρακτήρες "ποιος είσαι δική σου επιλογή". 

Πρωταγωνιστούν οι Ελίζα Αποστόλου, Ειρήνη Δένδη, Γιώργος Λιάκος, Κατερίνα Μηλιώτη, Πωλίνα Μπέτση, Αντουανέτα Παπαδοπούλου, Κωνσταντίνος Ρόδης. Η μουσική σύνθεση είναι του Ανδρέα Αναγνωστόπουλου, οι διασκευές, οι ενορχηστρώσεις και τα ηχοτοπία των Incirrina, τα σκηνικά της Ανδρονίκης Τσαγκαράκου, τα κοστούμια των Ευγενίας Βησσαρίου και Δήμητρας Τσουκάτου, ενώ την κίνηση επιμελείται η Ελένη Παπαϊωάννου. Η Αθηνά Χατζηαθανασίου υπογράφει τη μετάφραση, τη διασκευή και τη σκηνοθεσία.

*έξτρα εορταστικές παραστάσεις: Πέμπτη 26/12 & Δευτέρα 6/1/25 στις 12 μ. 

Προπώληση εισιτηρίων: more.com