© Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Πώς θα περιγράφατε με λίγα λόγια την ιστορία του "Αόρατου Τονίνο" και του "Εγώ το ξωτικό", των δύο παραστάσεων του Από μηχανής θέατρου, όπου πρωταγωνιστείτε;
Νεφέλη Τζεβελέκη/Νίκος Παλιούρας: Στον "Αόρατο Τονίνο" του Τζιάνι Ροντάρι (τη θεατρική διασκευή του οποίου υπογράφει η Σοφιάννα Θεοφάνους), ο Τονίνο παρασυρόμενος από τον φόβο του, φτάνοντας στο σχολείο εύχεται να ήταν αόρατος. Καθώς η ευχή του πραγματοποιείται, χάνει σιγά σιγά την καθημερινότητά του και -κυρίως- τους ανθρώπους αυτής.
Στο "Εγώ το ξωτικό" της Μαριβίτας Γραμματικάκη βλέπουμε την καθημερινότητα των ξωτικών και τις περιπέτειες στις οποίες μπλέκουν. Όπως και εμείς οι άνθρωποι, τα ξωτικά είναι και αυτά μοναδικά, διαφορετικά, και απρόβλεπτα. Θα καταφέρουν άραγε να προλάβουν να έχουν τα πάντα έτοιμα για τη μεγάλη νύχτα;
Μιλήστε μας και για τους ρόλους που ερμηνεύετε.
Ν. Τζ.: Η Γουισκάρντα στον "Αόρατο Τονινο" είναι ένα κορίτσι που λατρεύει τη γυμναστική και αγαπάει πολύ τους φίλους της. Η Τρουλίσιτη, το ξωτικό μου στο "Εγώ το ξωτικό" μπαίνει πρώτη μπροστά για τον Ντελφ, όταν τον κοροϊδεύουν και κάνει τα πάντα για να μη χαθούν τα Χριστούγεννα.
Ν. Π.: Ερμηνεύω τον Τονίνο. Ένα παιδί που γίνεται "αόρατο" προκειμένου κανένας να μη το δει να κάνει λάθος. Ο φόβος του τον οδηγεί να "κρυφτεί", και η αρχική χαρά του συγκρούεται στο αίσθημα μοναξιάς που τον διακατέχει σιγά σιγά. Στην παράσταση "Εγώ το ξωτικό" έχω τον ρόλο του Ντελφ. Ενός εργατικού και εσωστρεφούς ξωτικού που διαφέρει από τα υπόλοιπα λόγω των μεγάλων αυτιών του.
Τι πιστεύετε ότι θα έχουν αποκομίσει οι μικροί θεατές μόλις κλείσει η αυλαία του "Αόρατου Τονίνο";
Ν. Τζ.: Την αξία των φίλων στη ζωή τους και πως ο φόβος για το λάθος, που από μικρούς ακόμη μας καταπίνει, δεν χρειάζεται να μας κρατάει πίσω.
Ν.Π.: Εύχομαι να δουν πως ο φόβος, δομικό στοιχείο της κοινωνίας και της εκπαίδευσής μας εν γένει, σε ακινητοποιεί, σχεδόν σε "εξαφανίζει". Το "λάθος" καμιά φορά είναι ωφέλιμο, και είναι μάταιο να το αποφεύγεις. Εξάλλου ποιος μπορεί να το ορίσει τόσο κοντόφθαλμα;!
Έχετε νιώσει κι εσείς ποτέ "αόρατοι"; Τι σας βοήθησε να ξανανιώσετε πραγματικά ότι "σας βλέπουν";
Ν. Τζ.: Έχω νιώσει κι εγώ πολλές φορές αόρατη, φυσικά. Είτε ως θηλυκότητα, προσπαθώντας να υπάρξω σε περιβάλλοντα που αποτελούνται από άντρες, είτε ως εργαζόμενη στην τέχνη που υποβαθμίζεται καθημερινά στη χώρα μας. Πολλές φορές έχω πει "Είμαι εδώ. Μιλάω!" και πολλές φορές τα έχω παρατήσει.
Ν. Π.: Φυσικά και το έχω νιώσει. Σε μια κοινωνία που επιτάσσει την ομοιομορφία, η μοναδικότητα του καθενός απειλεί να τον κάνει "αόρατο". Βοηθοί μας απέναντι σε αυτό είναι η γνώση, η αποδοχή, ο χρόνος, οι φίλοι, αλλά και η ίδια η διαδικασία του καθενός να διεκδικήσει την ορατότητα.
Το "Εγώ το ξωτικό" είναι μια παράσταση εμπνευσμένη από τα Χριστούγεννα. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας κάποια όμορφη ανάμνησή σας από τη γιορτινή περίοδο;
Ν. Τζ.: Το οικογενειακό στόλισμα του σπιτιού από νωρίς τον Νοέμβριο και το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι ανήμερα, γεμάτα μουσική και φως.
Ν. Π.: Τα πρώτα Χριστούγεννα που θυμάμαι είχαν πολλούς ανθρώπους. Αυτό νομίζω τα ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα.
Ποιο είναι το πιο όμορφο κομμάτι του να παίζεις για το παιδικό κοινό;
Ν. Τζ.: Τα παιδιά είναι πολύ ανοιχτά και ειλικρινή με τα συναισθήματά τους. Τα γέλια τους και οι αγκαλιές που μας δίνουν μας γεμίζουν πολύ γιατί ξέρουμε ότι δεν υποκρίνονται.
Ν.Π.: Στις παραστάσεις μας, η διάδραση με το κοινό αποτελεί σημαντικό μέρος τους και νομίζω πως το πιο εντυπωσιακό στοιχείο είναι ακριβώς αυτό. Τα παιδιά, η άδολη ειλικρίνειά τους, η απλότητα της θέασης του κόσμου και οι απαντήσεις τους με βάση αυτά, πολλές φορές αντιστρέφουν τους ρόλους και μας αποκαλύπτουν πολλά.
Περισσότερες πληροφορίες
Ο αόρατος Τονίνο
Τι σημαίνει για ένα παιδί το να «είναι αόρατο/η» ή να «είναι ορατό/η» στις σχέσεις του με τους φίλους, τους γονείς, τους δασκάλους, τον έξω κόσμο; Κι αν η ζωή έχει στην αρχή πλάκα όταν ένας μπόμπιρας είναι αόρατος, γιατί μπορεί να κάνει σκανταλιές, να αποφεύγει το διάβασμα, να μην πληρώνει εισιτήριο στο λεωφορείο, να μην έχει ευθύνες, να φέρνει τα πάνω–κάτω στους κανόνες του κόσμου των μεγάλων, πόσο διαρκεί αυτή η χαρά όταν ως επίπτωση, αφού δεν είναι πλέον ορατός, προκαλεί την απομόνωση και τη μοναξιά; Μήπως τελικά η απομόνωση είναι αυτό που τον κάνει πραγματικά αόρατο;
Εγώ το ξωτικό
Μια παραμυθένια γιορτινή ιστορία για την αγάπη και τη χαρά της προσφοράς, βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο, που μας μεταφέρει στο δάσος των Χριστουγέννων με πρωταγωνιστή ένα ξωτικό, τον Ντελφ. Κάθε χρόνο καταφτάνει ο σάκος με τα γράμματα των παιδιών και οι μηχανές μπαίνουν μπροστά για να ετοιμαστούν τα δώρα. Τι θα συμβεί όμως όταν την τελευταία νύχτα που όλα πρέπει να είναι έτοιμα, το γκρινιάρικο ξωτικό Μουρμούρ σταματάει τις μηχανές, μπερδεύει τα γράμματα και φέρνει τα πάνω κάτω, καθώς όπως υποστηρίζει τα ξωτικά είναι εκείνα που κουράζονται όμως ο Άη Βασίλης παίρνει όλη τη δόξα;
