Το «Αθηνόραμα». Όταν ήμουν έφηβος (1985-1995 χονδρικά) ήταν για μένα ως σινεφίλ, δισκόφιλο και τηλεορασάκια η χρυσή τομή στην κριτική ματιά- και το ακολουθούσα κατά πόδας. Ο Ακτσόγλου, ο Ζήλος, ο Χαρωνίτης, ο Παπαγιώργης, ο Ξυδάκης, ο Φωτάκης. Κριτικές και βλέμματα, μακριά απ’ την ιδεολογική μυωπία των κριτικών των εφημερίδων, αλλά και μακριά από την χαζοχαρούμενη τυφλότητα που θα βασίλευε για πολύ καιρό αργότερα. Του χρωστάω πολλά. Και το έχω ανάγκη πάντα.
