Ήταν Σεπτέμβρης στα μέσα της δεκαετίας του '80 όταν ήρθα στην Αθήνα, για να σπουδάσω στη Νομική. Χαμένος στην μεγάλη πόλη, προσπαθούσα να εξοικειωθώ περπατώντας από του Ζωγράφου ως τη Σόλωνος, ανακαλύπτοντας μέρα με τη μέρα το πρόσωπο της άγνωστης πόλης. Ανάμεσα στην Νομική και τα μαθήματα πιάνου, περνούσα πολύ χρόνο στα δισκοπωλεία του κέντρου, αγοράζοντας τις εμβληματικές ηχογραφήσεις που έχω ακόμη και σήμερα ως οδηγό μου. Η πρώτη φορά που αγόρασα το Αθηνόραμα, ήταν όταν έχασα μια συναυλία στο Παλλάς, από λάθος συνεννόηση με τον αδελφικό μου φίλο. Η Αθήνα στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '80 μπορεί να μην είχε το Μέγαρο Μουσικής, που αργότερα άλλαξε τα πάντα, είχε όμως το Παλλάς, τον Παρνασσό, το Ατενέουμ στη Βουκουρεστίου και φυσικά τη Λυρική. Δίπλα στην μεγάλη μου δίψα για τις συναυλίες και τα ρεσιτάλ, πάντα ακολουθούσε υπομονετικά η αγάπη μου για τον κινηματογράφο. Εκείνα τα χρόνια "εκπαιδεύτηκα" στους μεγάλους κινηματογραφικούς δημιουργούς, μέσα από τα δεκάδες αφιερώματα που λάμβαναν χώρα στην Αθήνα. Όταν άδειασα το σπίτι μου στην Αθήνα για να μετακομίσω στο Βερολίνο, πέντε χρόνια αργότερα, η μητέρα ήταν αποφασισμένη να σώσει το σύνολο του αρχείου μου με τα δεκάδες τεύχη του Αθηνοράματος! Δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι επιστρέφοντας από την Γερμανία στην Αθήνα, 14 χρόνια μετά, το Αθηνόραμα αποκατέστησε αμέσως την σχέση μου με τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης.
Εύχομαι στο Αθηνόραμα και τους ανθρώπους του χρόνια πολλά και καλή επιτυχία για τα επόμενα 40 χρόνια!
