Πιστεύω ότι οποίος έχει συνδέσει το όνομά του με το Αθηνόραμα πρέπει να αισθάνεται τυχερός. Οπότε εγώ που το έχω συνδέσει με δύο- εντελώς διαφορετικούς τρόπους- είμαι διπλά τυχερός.
Τα αστεράκια των κριτικών κινηματογράφου κατ’ αρχάς.
Από το 1987 μέχρι πρόσφατα κάθε Τρίτη μεσημέρι περίμενα το τηλεφώνημα του αείμνηστου Μπάμπη Ακτσόγλου και αργότερα του Χρήστου Μήτση για να τους δώσω τα αστεράκια των ταινιών της εβδομάδας. Δεν ήταν ποτέ μια απλή βαθμολόγηση αλλά μια αφορμή για απρόσμενες κινηματογραφικές συζητήσεις με φίλους που αγαπώ και θαυμάζω.
Αυτό –κατά κάποιο τρόπο- ήταν μέρος της δουλειάς μου. Υπήρχε όμως και το «χόμπι» μου, το οποίο όπως κάθε χόμπι έγινε, σιγά σιγά, πιο σοβαρό από την δουλειά. Κι αυτό ήταν οι Χρυσοί Σκούφοι.
Η προετοιμασία των εκδήλωσης, οι ειδικές τηλεοπτικές εκπομπές, οι παρουσιάσεις των τελετών των Χρυσών Σκούφων ήταν για μένα το πιο συναρπαστικό ετήσιο πανηγύρι που δεν ήθελα να ο χάσω με τίποτα. Διότι, στην πραγματικότητα, ήταν κι αυτό μια εξαίσια αφορμή για συζητήσεις- συχνά ολονύχτιες, πάντα απρόσμενες και πάντα με φίλους.
Κι όλες αυτές οι συζητήσεις αποτελούν την τρίτη και πιο πολύτιμη τύχη που θα κρατάω για πάντα μέσα στην καρδιά μου.
