Τι λες; Περάσαν σαράντα χρόνια; Τρομακτικά ρομαντικό! Δεν θα ξεχάσω ποτέ την χαρά που έκανα εκεί κάπου λίγο πριν ή μετά το 2000 που είχα δει γραμμένο το όνομά μου, τι όμορφο συναίσθημα για κάθε μαγειράκι που παλεύει να δημιουργήσει κάτι μοναδικό, τι όμορφο να υπάρχει κάποιος που να ασχολείται με την δουλειά σου και να αναφέρει τα άστοχα ή τα εύστοχα σημεία της. Δεν νομίζω να υπάρχει άλλο περιοδικό που να έχει αγαπηθεί τόσο πολύ από τους μάγειρες (ίσως με εξαίρεση κάποιο περιοδικό με τατουάζ!). Είναι πραγματικά η ιστορία της σύγχρονής ελληνικής γαστρονομίας γραμμένη στις σελίδες του! Ακόμα και στα πρώτα μας σινεμαδάκια (η γενιά μου τουλάχιστον χανόταν στις σελίδες του για να ψάχνει τις πιο περίεργες σινεφίλ ταινίες που στο διάλειμμα του σχολειού γίνονταν σημείο αναφοράς μαζί με τα πρώτα κρυφοτσίγαρα. Εκτός από τα τετριμμένα λοιπόν που σίγουρα ισχύουν, ότι βοήθησε την εξέλιξη του αθηναϊκού νεοτέρου πολιτισμού, το αγαπάμε γιατί ακόμα και σήμερα είναι παντού, τρέχει όπως τρέχουμε και εμείς οι καλλιτέχνες, ψάχνει ακόμα με την ίδια μανία καινούργια πράγματα, ενημερώνει ακόμα με τόσο θράσος και με τόσο πάθος που εξακολουθεί και μένει νέο και φρέσκο. Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλους τους φίλους εκεί, χρόνια καλά και αυτά που έπονται. Εύχομαι σε όλους τους συντελεστές το μελάνι τους να μην τελειώσει πότε!
