Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου όταν ξεκίνησε να ασχολείται με το χορό αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει παραδοσιακό λεξιλόγιο, αλλά πρότεινε απλές πτώσεις σε αργή κίνηση. Στην πορεία ανέπτυξε μία τελειοθηρική κινησιολογική φόρμα μαγνητικής δύναμης και μας έδειξε τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνονται σκηνικά υπνωτιστικά περιβάλλοντα εικονολατρικής ισχύος σε παραστάσεις πλούσιες σε φιλοσοφικά, ηθικά, πολιτικά και ιδεολογικά θέματα. Για τους "φανατικούς" θεατές των πάντα τολμηρών θεματολογικά και νεοτερικών μορφολογικά παραστάσεών του κάθε συνάντηση μαζί είναι αποκτά μυσταγωγικό χαρακτήρα. Ευφάνταστος, αισθαντικός, πολύπλευρος καλλιτέχνης ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, στην τελευταία του παράσταση "Ink" στήνει έναν σκηνικό χώρο πλημμυρισμένο με νερό όπου συνθέτει ένα ενδιαφέρον θεματολογικά και γοητευτικότατο μορφολογικά χορόδραμα-σκηνική σύνθεση. Ωστόσο υπάρχουν αγκυλώσεις στην πλήρη έκφραση του συναισθήματος, γεγονός που αφήνει λίγο μετέωρο και δημιουργεί μια αμηχανία, κυρίως, στον θεατή που δεν είναι εξοικειωμένος με το έργο του. Ένα ακόμα στοιχείο που εντείνει την αίσθηση αμηχανίας είναι η επανάληψη των κινήσεων στη σκηνή με την ρύθμιση της μάνικας που πετά αδιάκοπα νερό. Περισσότερο από άλλες φορές μας δόθηκε η αίσθηση πως μάλλον τον ενδιαφέρει περισσότερο η φόρμα και λιγότερο η εξέλιξη συναισθημάτων σε αυτήν την παράσταση.
Η πλοκή του "Ink", βαθύτατα μελαγχολική, έντονα καταγγελτική, για την "εκπνευματικοποίηση του ζωικού υλικού" μέσα από μια βίαιη πράξη (εξού και το χτύπημα του χταποδιού στη σκηνή), για τα αδάμαστα αρχέγονα ένστικτα του ανθρώπου που είναι ικανός που φάει τις σάρκες του άλλου (ο θηλασμός και στη συνέχεια η κατασπάραξη ενός βρέφους-κούκλα), ακολουθεί μια αφηγηματική ροή και σαν ζωγράφος, ο Παπαϊωάννου "ζωγραφίζει" σκηνές που εντυπώνονται βαθιά στη σκέψη, όπως εκείνη με το σώμα του Γερμανού χορευτή Σούκα Χορν να αιωρείται παγιδευμένο σε ένα κόκκινο λάστιχο. Ο αλαβάστρινος Σούκα Χορν είναι συγκλονιστικός. Έχει την ικανότητα να κινείται σαν ασπόνδυλο, είναι η ζύμη, το πρόπλασμα που μπορεί να πάρει όποιο σχήμα έχει ορίσει ο δημιουργός Δημήτρης Παπαϊωάννου. Υπό τους ήχους μουσικών συνθέσεων του Κορνήλιου Σελαμσή, οι δυο περφόρμερ παίζουν ένα παιχνίδι επικράτησης κι άλλοτε σαν ζώα ή σαν άγγελοι πειραματίζονται με τα σώματα "περνώντας" από διάφορες καταστάσεις: τρυφερότητα, διεκδίκηση, ένταση, βία δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα αισθητικά άψογο και καλλιτεχνικά ενδιαφέρον. Υπάρχουν υποστρώματα και σύμβολά στην παράσταση που μπορεί να τα αποκωδικοποιήσεις, μπορεί και όχι. Γεννιούνται συγκεχυμένα συναισθήματα, όμως αυτα που σίγουρα σε συνεπαίρνουν είναι η εικαστική ποίηση της εικόνας και ο τεχνικός και εκτελεστικός περφεξιονισμός.
Περισσότερες πληροφορίες
Ink
Σε ένα ντουέτο που εξελίσσεται σε μονομαχία, οι ερμηνευτές θέτουν σε δοκιμασία τα όρια της πραγματικότητας μέσα από τα φίλτρα της επιστημονικής φαντασίας και της φρίκης. Το αποτέλεσμα είναι μια καθηλωτική καταδίωξη, ένα ονειρικό (ή μήπως εφιαλτικό;) ανθρωποκυνηγητό.
