Ένας ολόκληρος κόσμος ορατός, σχεδόν χειροπιαστός, ανασυστήνεται στην άδεια σκηνή, η οποία παραμένει καθόλη τη διάρκεια της παράστασης χωρίς σκηνικά, οπτικά εφέ ή αλλαγές κοστουμιών. Το εγχείρημα του Κώστα Γάκη πάνω στο αφήγημα του Λουίς Σεπούλβεδα "Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν Πιστό" χρησιμοποιεί τον πυρήνα της θεατρικής τέχνης, το σώμα (και την ψυχή) του ηθοποιού έχοντας για συμπρωταγωνιστή τη δύναμη της μουσικής έκφρασης. Αυτό το λιτό τρίπτυχο αφήγηση-μουσική-σωματικότητα αποδεικνύει πως έχει τη δύναμη να δημιουργήσει ολοζώντανες εικόνες από έναν ολόκληρο κόσμο που πλέον έχει σχεδόν αφανιστεί, από τα κατάφυτα δάση της Χιλής και τους ιθαγενείς πληθυσμούς που τα κατοικούσαν.
Η "Ιστορία ενός Σκύλου" αφηγείται τη δίωξη των ιθαγενών από τους λευκούς, προκειμένου να εκμεταλλευτούν τη γη και την ξυλεία της, μέσα από τα μάτια ενός Σκύλου (τον ερμηνεύει ο Κώστας Γάκης) που ανατρέχει στη ζωή που έζησε μαζί τους. Η παράσταση λειτουργεί ως εγκάρδιος φόρος τιμής σε αυτούς τους πληθυσμούς και ως υπενθύμιση της χαμένης σχέσης του δυτικού ανθρώπου με τη Γη - και κατ’ επέκταση με την ίδια του τη φύση και τον πυρήνα της ύπαρξής του. Η ευρηματικότητα που συνοδεύει την αφήγηση τόσο στην πλαστικότητα της σωματικής έκφρασης (ερμηνεύουν ακόμη οι Γιάννης Βασιλώττος, Ελευθερία Μάζαρη και Ιωάννα Παπακωνσταντίνου) όσο και στη μουσική των κρουστών και έγχορδων οργάνων, η οποία δημιουργεί ατμόσφαιρα, συνδέει τις σκηνές και συνομιλεί με τους ερμηνευτές, δεν μαρτυράει απλώς την ύπαρξη μιας μελετημένης, και με πολύ μόχθο, δουλειάς - αλλά και δίνει φυσική υπόσταση σε μία "ρομαντική" ιδέα, σ' ένα προσωπικό στοίχημα από πλευράς των συντελεστών, με οδηγό τον Κώστα Γάκη, που υπερθεματίζουν την ανάγκη δημιουργίας ενός διαφορετικού κόσμου.
Περισσότερες πληροφορίες
Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν Πιστό
Το έργο-ύμνος στην αλληλεγγύη, τη γενναιοδωρία και την αγάπη για τη φύση, καταγγέλλει τον βίαιο διωγμό της φυλής των Μαπούτσε στη Νότια Χιλή μέσα από μια σκηνική τελετουργία.