«Προβληματισμένη» φάρσα με συγκεχυμένες «αγωνίες», αθυρόστομο χαβαλέ και retro-trash αισθητική στο ύφος των εγχώριων σεξοκωμωδιών των ’80s-’90s. Ερμηνευτικά ικανοποιητικές, πάντα σε αυτό το πλαίσιο, η Σοφία Μουτίδου και η Μαρία Γεωργιάδου.
Δύσκολο είδος η κωμωδία. Ο Χάρης Ρώμας έκανε φιλότιμη προσπάθεια. Βασισμένος στα σχήματα «πόρνες VS νοικοκυραίοι» κι «ερωτισμός VS συντηρητισμός», έμπλεξε μια πανσπερμία ειδών, υφών και μοτίβων –από τον Ζορζ Φεϊντό, τον Δημήτρη Ψαθά και την επιθεώρηση μέχρι το αμερικάνικο sitcom, τον Ρέι Κούνεϊ και τον Βασίλη Τσιβιλίκα– σε ένα αμπαλάζ ανάλογου ύφους (σκηνικά: Λίνα Μαντίκου, κοστούμια: Μάγδα Καλορίτη). Χαρακτήρες-καρικατούρες και μουσικές στη διαπασών, κραυγές, μορφασμοί και οχληρά σεξιστικά αστεία (του στιλ «αχ, μη βγει ο γιος μου αδερφή!») ορίζουν το προσκηνιακό παίξιμο της υπερβολής.
Ο «Οίκος» ξεκινά με κέφι, στο χαβαλεδιάρικο ύφος της retro-trash σεξοκωμωδίας, εξελίσσεται σε μια εύθυμα χοντροκομμένη λαϊκή φάρσα, ενώ μετά το διάλειμμα κάνει στροφή 180 μοιρών στη σοβαροφάνεια, για να μεταβολιστεί σε μια συντηρητική σάτιρα ηθών και νευρώσεων με το μελό μότο «το πεπρωμένο είναι μια ρόδα που σου πιέζει το στήθος» κι ένα απαξιωτικό φινάλε. Κρίμα: αντί να εκτοξευτεί σε ένα αλμοδοβαρικό καλτ σύμπαν, προσγειώνεται ανώμαλα στην πεζολογία. Η Σοφία Μουτίδου, δίχως να χάνει σε αμεσότητα, είναι πιο «συμμαζεμένη» από άλλες φορές, κερδίζοντας το ενδιαφέρον ήδη από την έναρξη με τον «κοτοπουλίστικο» μονόλογό της.
Συνεπής ως… βλαχο-Λαίδη Μάκβεθ είναι η Μαρία Γεωργιάδου, κάπως μπλοκαρισμένος ο Χάρης Ρώμας, προβλεπόμενος ο Κώστας Τριανταφυλλόπουλος και ανεπαρκείς οι Βαγγέλης Δουκουτσέλης και Βίκυ Κάβουρα – δεν ξέρουν καν τι να κάνουν με τα χέρια τους. Οι θεατές, πάντως, χειροκροτούν με τα δικά τους κι ενίοτε γελούν με την καρδιά τους.
ΑΚΑΔΗΜΟΣ Ιπποκράτους 17 & Ακαδημίας, 2103625119. Διάρκεια: 120΄.
Περισσότερες πληροφορίες
