Επισκεφθήκαμε το Εθνικό Θέατρο στην Αγίου Κωνσταντίνου και διαπιστώσαμε ότι το ιστορικό κτίριο Τσίλερ, που ανοίγει στις 14 Οκτωβρίου μετά από οκταετή ανακαίνιση, έχει πλέον περάσει σε νέα εποχή. Σας ξεναγούμε στο κτίριο βήμα βήμα, σας παρουσιάζουμε τους νέους του χώρους και σας μεταφέρουμε τις πρώτες μας εντυπώσεις από τη γενική πρόβα της ολοκαίνουργιας παράστασης του Δημήτρη Παπαϊωάννου, η οποία εγκαινιάζει την Κεντρική Σκηνή. Κέιμενο-φωτό Μίνα Καθέρη
Μπήκα με δέος στην εντυπωσιακή Κεντρική Σκηνή και τη μοναδική αίθουσα χορού που ανοίγει πλέον στο κοινό για διάφορες εκδηλώσεις, κάθισα στο βελούδινο βασιλικό θεωρείο, ανέβηκα στις σκαλωσιές του πύργου σκηνής και δεν έλεγα να φύγω… Σε κάθε βήμα υπήρχε η αίσθηση μιας αντίθεσης: ότι βρισκόμουν σ’ ένα γνώριμο χώρο, που όμως μύριζε καινούργιο και ανακάλυψη. Το κλασικό και το σύγχρονο είναι οι δύο «μάσκες» του Εθνικού Θεάτρου που εναλλάσσονται και δημιουργούν το νέο του πρόσωπο. Ύστερα από οκτώ χρόνια εργασιών συντήρησης και ανάπλασης, το κτίριο Τσίλερ, που παραμένει ένα από τα ωραιότερα αρχιτεκτονικά δείγματα του κέντρου, στο οικοδομικό τετράγωνο Αγίου Κωνσταντίνου-Κουμουνδούρου-Σατωβριάνδου-Μενάνδρου, καταφέρνει να αναδίδει ακόμα την παλιά του αίγλη και τη γοητεία, δείχνοντας ταυτόχρονα απόλυτα εκσυγχρονισμένο. Το Εθνικό βήμα βήμα Η πρόσοψη με τους κίονες και τα αγάλματα, η πλάγια είσοδος με τις δύο Καρυάτιδες και η καινούργια είσοδος επί της οδού Μενάνδρου, όπου βρίσκονται και τα εκδοτήρια, έχουν διατηρήσει ένα κλασικό ύφος. Η πλαϊνή και η πίσω πλευρά του κτιρίου μοιάζουν πιο μοντέρνες κι έχουν ντυθεί με κεραμιδί λίθους, σηματοδοτώντας έτσι το κομμάτι της Νέας Σκηνής. Εσωτερικά, όλος ο ζωγραφιστός διάκοσμος έχει συντηρηθεί, ενώ παρεμφερή σχέδια αναπαράχθηκαν σε διάφορα σημεία. Από τις εκπληκτικές τοιχογραφίες και τα πλακάκια του 1900 στο φουαγιέ του α΄ ορόφου, περνάς στο ολοκαίνουργιο φουαγιέ της Νέας Σκηνής, η οποία διαθέτει πτυσσόμενες κερκίδες 250 θέσεων που τοποθετούνται ανάλογα με τις απαιτήσεις της παράστασης. Στην Κεντρική Σκηνή κυριαρχούν το κόκκινο βελούδο, ο ξυλόγλυπτος διάκοσμος του προσκηνίου και των θεωρείων και ο εντυπωσιακός πολυέλαιος στην οροφή. Φαίνεται να μην έχει αλλάξει τίποτα, όμως αυτή η αίθουσα των 650 θέσεων έχει κατασκευαστεί από την αρχή, για να εξασφαλιστούν η σταθερότητα και η αντισεισμικότητά της. Τι κρύβεται όμως πίσω από την αυλαία; Η σκηνή της κεντρικής αίθουσας είναι το καμάρι του κτιρίου. Με πλάτος 17,6 μ., βάθος 21,4 μ., δυνατότητα περαιτέρω επέκτασης με κυλιόμενα βαγόνια και μ’ έναν ολοκαίνουργιο μεταλλικό πύργο ύψους 25 μ. που φιλοξενεί γέφυρες φωτισμών και μηχανισμούς ανύψωσης σκηνικών, η Κεντρική Σκηνή πλέον μπορεί να ανταποκριθεί σε οποιαδήποτε σκηνογραφική απαίτηση.
Το νέο cafe-bar, το οποίο θ’ ανοίξει στη θέση του παλιού κυλικείου, φιλοδοξεί να γίνει το νέο αθηναϊκό στέκι, ανοιχτό για όλους, σερβίροντας και κρύα πιάτα. Προς το παρόν, πάντως, δεν λειτουργεί. Βιβλιοπωλείο πλήρως εξοπλισμένο με βιβλία τέχνης, και κυρίως θεάτρου, θα ανοίξει δίπλα στο φουαγιέ της Νέας Σκηνής. Η ευρύχωρη κι εντυπωσιακή αίθουσα χορού με το τζάκι και τους τρεις πολυελαίους, ένα από τα πιο ιδιαίτερα σημεία του ανακαινισμένου κτιρίου που παλιότερα χρησιμοποιούνταν κυρίως για εσωτερικές χρήσεις, ανοίγει πλέον στο κοινό και θα λειτουργεί ως αίθουσα εκδηλώσεων. Το κτίριο διαθέτει 3 ορόφους καμαρίνια, 7 ασανσέρ, κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης, κεντρική μεγαφωνική εγκατάσταση, συστήματα ηχοπαγίδων. Στον ακάλυπτο χώρο πίσω από το κτίριο θα κατασκευαστεί μια υπαίθρια σκηνή με πρόχειρα καθίσματα που θα φιλοξενεί εκδηλώσεις, παραστάσεις, προβολές.
Είδαμε πρόβα - «Πουθενά» του Δημήτρη Παπαϊωάννου
Φτιαγμένη ειδικά για την Κεντρική Σκηνή και χωρίς σχέδια να παρουσιαστεί αλλού, η νέα παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου «Πουθενά», που ξεκίνησε στις 14/10, αναδεικνύει σε πρωταγωνιστή και τον ίδιο το χώρο. Πριν από την παράσταση οδηγηθήκαμε από το γκαράζ στη σκηνή κι από εκεί στις θέσεις μας στην πλατεία. Ο καθρέφτης-αυλαία άρχισε ν’ ανεβαίνει. Πάνω στην άδεια σκηνή, οι 26 χορευτές κινούνταν αργά, άλλοτε κοντά κι άλλοτε μακριά μας. Το πάτωμα κυλάει, η πλαϊνή σκηνή ανοίγει, ο χώρος μεγαλώνει, μικραίνει, βαθαίνει, υψώνεται. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις σκηνικές και τεχνικές δυνατότητες της ανακαινισμένης Κεντρικής Σκηνής και σκορπίζει τους χορευτές του σ’ ένα περιβάλλον βιομηχανικό, δημιουργώντας αφηρημένες εικόνες και σχέσεις για 30 ολόκληρα λεπτά. Με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου συνεργάστηκαν οι Coti K. (μουσική-ηχητικός σχεδιασμός), Ζάφος Ξαγοράρης (σκηνικός σχεδιασμός), Αλέκος Γιάνναρος (φωτισμοί), Θάνος Παπαστεργίου (κοστούμια).
