Ο Ληρ είναι ένας βασιλιάς, είναι ο άνθρωπος, που είχε τα πάντα. Και τα έχασε... όλα. Το έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ "Βασιλιάς Ληρ" είναι ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου και καταγράφει με μοναδικό τρόπο την ατομική περιπέτεια του ανθρώπου, την υπαρξιακή του αγωνία και παράλληλα την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας. Βασικός πυρήνας του "Βασιλιά Ληρ" είναι ο αγώνας για την κατάκτηση της εξουσίας, αλλά και η καταστροφή, η φθορά των ανθρώπινων στοιχείων που επέρχεται μέσα στη διαχείριση της εξουσίας. Όλα αυτά τα στοιχεία θέλει να αναδείξει ο χρορογράφος-σκηνοθέτης Σταύρος Λίτινας μέσα από τον παράσταση "Βασιλιάς Ληρ" που θα κάνει πρεμιέρα 4/2 στη νέα σκηνή του θεάτρου Arroyo. Η ευαισθησία με την οποία προσεγγίζει τα κλασικά έργα φάνηκε στις προηγούμενες παραγωγές του, την "Δεσποινίς Τζούλια" του Αυγούστου Στρίντμπεργκ, το "Κουαρτέτο" του Χάινερ Μίλερ, "Σαλώμη" του Όσκαρ Ουάιλντ (Εθνικό Θέατρο Rex, 2018) και "Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα" του Λόρκα.
Τους ρόλους στην χοροθεατρική παράσταση "Βασιλιάς Ληρ" του θέατρου Arroyo ερμηνεύουν: Βασιλιάς Ληρ- Σταύρος Λίτινας, Γκονεριλ- Ηλέκτρα Χρύσανθου, Ρέγκαν- Φανή Δεμέστιχα, Κορντέλια- Βάσια Κατσιγιάννη, Εντγκαρ- Άνια Βασιλείου, Εντμοντ- Τζέσικα Καϊμπαλή, Γελωτοποιός- Μαρία Μανδραγού. Τραγουδά ζωντανά η Δανάη Κατσαμένη με τη συνοδεία της Αλίνας Αναστασιάδη στο πιάνο.
Ο Σταύρος Λίτινας γράφει στο σημείωμα του
"Η μεταγραφή του αριστουργήματος του Σαίξπηρ σε χοροθέατρο απαιτεί πολλή σκέψη και χειρουργικούς χειρισμούς, όχι απαραίτητα λεπτούς, καθώς αφαιρείται εξ ΄ολοκλήρου ο λόγος. Η ύπαρξη είκοσι και πλέον χαρακτήρων των οποίων, σε μια συνθήκη χοροθεάτρου, δεν ακούγονται καν τα ονόματα, δημιουργεί μια δυσκολία στην πρόσληψη της ιστορίας και μια σύγχυση στο θεατή. Έτσι, κατά την προσπάθεια προσέγγισης της ουσίας του έργου, γίνεται μια επικέντρωση σε επτά βασικούς χαρακτήρες, στον βασιλιά Ληρ και τις τρεις κόρες του, Γκόνεριλ, Ρέγκαν και Κορντέλια, στον Τρελό, και στα δύο αδέρφια Έντγκαρ-Έντμοντ. Η εξέλιξη της πλοκής διατηρείται ευθύγραμμη, με αρχή, μέση και τέλος, όπως στο κείμενο του συγγραφέα, ενώ τα πρόσωπα ανασυστήνονται ως δρώσες δυνάμεις που διαμορφώνουν τη δυναμική των μεταξύ τους σχέσεων…. Το flamenco σαν χορογραφικό εργαλείο, αποδεικνύεται ισχυρό καθώς διεγείρει έντονα την ακοή. Οι κινήσεις του γειώνονται με κρότο καθώς το "πάσχον σώμα" παλεύει να κρατηθεί ψηλά. Ο ήχος και ο απόηχος ενός φτερουγίσματος, ίσως αυτού της ψυχής, καθηλώνει το θεατή που το αφουγκράζεται και από αδράνεια γίνεται συνένοχος ενεστωτικά".