Εμπνευσμένη από την ιαπωνική κουλτούρα είναι η παράσταση «Φαινόμενο Ρασομόν», που σκηνοθετεί η Αναστασία Παπαστάθη στο Radar (από 3/11). Μετά την επιτυχημένη «Παρεξήγηση» του Αλμπέρ Καμί η καταξιωμένη ηθοποιός, σκηνοθέτις και συγγραφέας Αν. Παπαστάθη, η οποία κέρδισε και το βραβείο καλύτερης μετάφρασης ξένου λογοτεχνικού έργου από την Ελληνική Εταιρεία Μεταφραστών Λογοτεχνίας το 2016 για τη μετάφρασή της στο έργο του Γάλλου συγγραφέα, εμπνέεται από την ιαπωνική κουλτούρα και μας συστήνει το «Φαινόμενο Ρασομόν». Τον τίτλο «Ρασομόν» έδωσε και ο Ιάπωνας σπουδαίος σκηνοθέτης Ακίρα Κουροσάβα στην κλασική ταινία του, η οποία τιμήθηκε με τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας το 1951.
Τόσο ο τίτλος όσο και το σενάριο της ταινίας βασίστηκαν σε διηγήματα του Ριονοσουκέ Ακουτάγκαβα. Σε διηγήματα του Γιαπωνέζου σημαντικού πεζογράφου του 20ού αιώνα καθώς και σε αρχαίους μύθους «περί αλήθειας» βασίστηκε και η Αν. Παπαστάθη για την τωρινή της παράσταση. Το έργο εκτυλίσσεται στη Δύση κατά τον Μεσαίωνα κι ερευνά τη σχέση του ανθρώπου με την αλήθεια και την αφήγησή της. Παίζουν οι Αναστασία Παπαστάθη, Νίκος Μπουσδούκος, Μαρία Σκούντζου, Δημήτρης Τσολάκης, Γιώργος Λαμπριανός, Βίκη Κυριακοπούλου.
Διαβάστε τι μας είπε η Αναστασία Παπαστάθη για την παράσταση που σκηνοθετεί
«Το «Φαινόμενο Ρασομόν» αφορά στην σχετικότητα της αλήθειας.Είναι ένα εγχείρημα μέσα από το οποίο θέλησα ερευνήσω την λειτουργία του ανθρώπου σε σχέση με την αλήθεια και στην συνέχεια να το μοιραστώ με τους θεατές. Με αφορμή τον φόνο ενός άντρα μάρτυρες και κατηγορούμενοι καταθέτουν για το ίδιο γεγονός μια διαφορετική ιστορία. Από το σημείο αυτό ξεκινούν τα ερωτήματα. Για ποιό λόγο, και κάτω από ποιες συνθήκες οι άνθρωποι, για κάτι συγκεκριμένο έχουν τόσο διαφορετική οπτική; Με την προϋπόθεση ότι ο κάθε ένας καταθέτει την δική του αλήθεια, ποιοι παράγοντες επηρεάζουν στην διαμόρφωση αυτής της αλήθειας; Ο χαρακτήρας, το πνευματικό επίπεδο, τα κίνητρα του κάθε ανθρώπου, ακόμα και η στιγμή στην οποία βρίσκεται, φαίνεται να είναι σημαντικές παράμετροι στην διαμόρφωση της αλήθειας του κάθε ενός. Όπως και να έχει διακρίνουμε μια απόσταση ανάμεσα στο πραγματικό, σ’ αυτό που υπάρχει και σε αυτό που νομίζουν τα πρόσωπα του έργου ότι υπάρχει. Το έργο εκτυλίσσεται στην δύση την εποχή του μεσαίωνα, μια εποχή των ακραίων αντιθέσεων, όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν. Η επιλογή μιας τόσο μακρινής εποχής για να τεθεί ένα τόσο σύγχρονο θέμα, όπως είναι η σχετικότητα της αλήθειας, πηγάζει από την πεποίθηση ότι η απόσταση μας επιτρέπει να παρατηρούμε με καθαρότητα, να παραμένουμε ανοιχτοί, να μην νοιώθουμε απειλή και τότε αυτό που είναι μακριά έρχεται κοντά μας.»
