Ξαπλωμένοι σε μαξιλάρες, χαλαρώνοντας όπως ποτέ σε συνθήκη παράστασης, «είδαμε» την περφόρμανς «This is not my body» στον Κινητήρα. Κάνοντας μια θεατρική χειρονομία που θύμιζε ποπ εκδοχή των χάπενινγκ του Κάπροβ και της Αμπράμοβιτς, ο Χρήστος Πολυμενάκος, ξαπλωμένος επί μία ώρα ανάσκελα στο πάτωμα, αμίλητος και ασάλευτος, μας καλούσε μέσω της προ-ηχογραφημένης φωνής του να αφήσουμε στην άκρη τους καθωσπρεπισμούς και να κάνουμε (σχεδόν) ό,τι θέλαμε. Να σιγοτρώμε τους λουκουμάδες-κέρασμα από το «Αιγαίον», να γράφουμε τα σχόλιά μας στο καλωδιωμένο με γιγαντοοθόνη laptop (κάποιος, ας πούμε, εξομολογήθηκε «βαριέμαι») ή ακόμη και να «βασανίσουμε» τον περφόρμερ (κάποιος άφησε ένα λουκουμά στη μύτη του, κάποιος άλλος τον πήρε αγκαλιά, ένας τρίτος τον έσυρε στο χώρο). Και μπορεί ο Πολυμενάκος να στηρίχτηκε μεν σε φόρμες γνωστές από το ’60, κατόρθωσε όμως να κάνει κάτι που πολύ σπάνια γίνεται στα μέρη μας: να βάλει τον θεατή στη θέση του «πρωταγωνιστή» του χάπενινγκ, καλώντας τον να θυμηθεί το σώμα του, δηλαδή τον εαυτό του. (φωτό Noel Hefele)
