Πολύ προτού ξεκινήσει να γράφει μπεστ σέλερ βιβλία που γίνονταν σίριαλ, υπήρξε σταρ του σινεμά, πρωταγωνίστρια του θεάτρου και μια εμβληματική φωνή της δεκαετίας του ’60. Με αφορμή το ανέβασμα της «Πρόβας Νυφικού» στο Εθνικό Θέατρο, η Ντόρα Γιαννακοπούλου δίνει στην Ιλειάνα Δημάδη τις σημαντικότερες στιγμές της μυθιστορηματικής ζωής της.
«Είχα πάντα ψώνιο με το θέατρο. Ενώ είχα μόλις παντρευτεί, γράφτηκα στη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη – “η μικροπαντρεμένη” με φώναζαν όλοι. Ο δάσκαλός μου, ο Μάνος Κατράκης, με έβγαλε πρώτη φορά στη σκηνή.
«“Μα αυτή είναι ντιζέζ!” είπε ο Γιάννης Τσαρούχης όταν με άκουσε να τραγουδώ το 1962. Έκανε τότε τα σκηνικά στον “Όμηρο” του Μπρένταμ Μπίαμ, τον οποίο ανέβασε ο Λεωνίδας Τριβιζάς με μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Μετά τον “Όμηρο” έγινε χαμός. Ήρθαν οι δίσκοι –η “Όμορφη πόλη”, αργότερα οι “Μικρές Κυκλάδες”–, οι συναυλίες, οι μπουάτ, οι περιοδείες... Δεν συνειδητοποιούσα πόσο σπουδαία ήταν όσα ζούσαμε. Δεν προλάβαινα κιόλας! Δούλευα 20 ώρες το 24ωρο. Είχα διπλές παραστάσεις κι αμέσως έτρεχα στην μπουάτ μέχρι τις τρεις για να φύγω στις επτά για γύρισμα.
Κοιμόμουν στο αυτοκίνητο, στις καρέκλες, όπου έβρισκα! Ύστερα από τέσσερα χρόνια είπα: “Δούλεψα ήδη πολύ, πρέπει να συνταξιοδοτηθώ!”» «Το “Γελαστό παιδί” είναι σίγουρα το πιο εμβληματικό τραγούδι που είπα. Θυμάμαι μια φορά που με κάλεσαν στην ασφάλεια να μου κάνουν σύσταση: “Ας τραγουδάτε Θεοδωράκη, αλλά όχι το ‘Γελαστό παιδί’, ούτε το ‘Άξιον εστί’. Τη ‘Μαργαρίτα-Μαργαρώ’ να λέτε”».
«Μετά τη Μεταπολίτευση δεν ξανατραγούδησα. Δεν έβρισκα πια το λόγο. Με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου η μπουάτ στην Πλάκα όπου τραγουδούσα έκλεισε. Λίγο μετά ο Θεοδωράκης τραγουδιόταν ελεύθερα και από όλους. Γεννήθηκε και ο γιος μου [σ.σ.: ο συγγραφέας Λένος Χρηστίδης] και όλα άλλαξαν. Ξέρετε πόσο υπερήφανη είμαι για τον Λένο; Παίζεται τώρα ένα έργο του στη Στέγη, το “Τρένο”, να πάτε να το δείτε, είναι εξαιρετικό!»
«Η “Πρόβα Νυφικού” ήταν το πρώτο μου μυθιστόρημα. Προέκυψε συμπτωματικά. Περνούσα μια δύσκολη περίοδο με οικογενειακά και οικονομικά προβλήματα – είχα αναγκαστεί να πουλήσω το σπίτι μου στη Μυτιλήνη. Είμαι όμως αισιόδοξος άνθρωπος. Προκειμένου να ξεφύγει το μυαλό μου, άρχισα να πλάθω ιστορίες. Ένας καλός άγγελος πρέπει να στάθηκε τότε δίπλα μου. Το μυαλό μου είχε κολλήσει στην Κατοχή. Διάβασα πολλά ιστορικά βιβλία – με επηρέασαν τα κείμενα της Ελένης Βλάχου που φώτιζαν την αστική πλευρά της Κατοχής. Κάπως έτσι αποφάσισα να γράψω αυτήν την ιστορία προδοσίας, ερωτικής αλλά κι εθνικής...»
«Τους αγαπώ πολύ τους ήρωες της “Πρόβας”, την Αγγελικούλα, την Ευανθούλα, τον αστυνομικό... Ακόμη και τα “καθάρματα”, αυτόν τον Πετρόπουλο (θα τον ερμηνεύει ο Άλκις Κούρκουλος) τον λατρεύω! Χωρίς τα καμώματά του δεν θα μπορούσε να προχωρήσει το βιβλίο. Είμαι πανευτυχής που η “Πρόβα” ανεβαίνει στο Εθνικό. Πιστεύω πως θα γίνει μια πολύ ωραία παράσταση και ο κόσμος θα τη χαρεί όσο το βιβλίο και το σίριαλ».
«Δεν γράφω τίποτε αυτήν την εποχή. Και ούτε θα ξαναγράψω. Κάνω παύση διαρκείας! Έγραψα δέκα βιβλία. Αρκετά δεν είναι; Όταν κλείσει ένας κύκλος, πάει, έκλεισε. Πάντοτε, εξάλλου, αποζητούσα την αλλαγή. Θυμάμαι πως στον “Όμηρο” μοιραζόμουν ένα καμαρίνι μια σταλιά με τη Νέλλη Αγγελίδου και την Τασσώ Καββαδία και σκεφτόμουν: “Μα είναι δυνατόν να περάσω μια ζωή μέσα σε αυτά τα δύο μέτρα;”».
«Άθλια είναι η κατάσταση στη χώρα. Επειδή όμως είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, πιστεύω ότι κάποτε θα τελειώσει όλη αυτή η ιστορία της κρίσης. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι πώς τόσοι άνθρωποι πήγαν και ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή. Με τρομάζει η άνοδός της, δεν φανταζόμουν μετά το τέλος της Δικτατορίας ότι θα ξαναζήσω κάτι τέτοιο».
Η «Πρόβα Νυφικού» των Ντόρας Γιαννακοπούλου και Θανάση Νιάρχου, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, με πρωταγωνιστές τους Άλκη Κούρκουλο, Ευγενία Δημητροπούλου, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, Γιώργο Κοτανίδη, Δημήτρη Αρώνη, Θέμη Πάνου, Δανάη Σκιάδη κ.ά., κάνει πρεμιέρα στις 22/2 στο Εθνικό Θέατρο (Rex).
