Όταν ο Κόραξ λευκανθεί

Η Κατερίνα Ζαχαροπούλου σημειώνει πως η χαρακτική μέσα από την οποία διάλεξε να πει τις ιστορίες αυτές ταίριαξε πολύ με μιαν ανάγκη να δει πώς μπορούν να χαραχθούν τα βιώματα, οι απώλειες, ο πόνος. Οι άνθρωποι, οι φωνές τους, οι μεταμορφώσεις τους σε πουλιά για την ανάγκη μιας κάποιας λύτρωσης, η αφωνία που μεσολαβεί ανάμεσα, το τραύμα, πολιτισμικό, έμφυλλο ή προσωπικό, η αλαλία του ανείπωτου βρίσκονται όλα χαραγμένα σε επιφάνειες, άλλοτε με βαθειά σημάδια άλλοτε δια-τυπωμένα σε λευκά χαρτιά σαν ίχνη που προμηνύουν την ίαση. H θεματολογία της πηγάζει από περιστατικά μέσα στα οποία η κραυγή καταστέλλεται ως την ώρα της μεταμόρφωσης, από μορφές που πασχίζουν να μιλήσουν με την ελπίδα ότι θα τους δοθεί ένα πλάγιο βλέμμα.