Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου, δεύτερη μέρα της εφαρμογής των νέων περιοριστικών μέτρων στην Αττική, 7.40 το πρωί στο μετρό του Συντάγματος η αναμονή είναι 6 λεπτα και ο κόσμος έχει ήδη γεμίσει ασφυκτικά την πλατφόρμα ενώ οι μαθητές κάθονται στις σκάλες γκρινιάζοντας μήπως καθυστερήσουν την πρώτη ώρα και χαραμίσουν μια απουσία! Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να ποστάρω μια φωτογραφία συνοδεύοντας την με το κλισέ πλέον ερώτημα «Και θα κολλήσουμε κορονοϊό στο σινεμά;».
Η κατάσταση με την έξαρση της πανδημίας είναι δυστυχώς ανησυχητική και όλοι θα κάνουμε ότι μπορούμε για να πειθαρχήσουμε στα μέτρα εφαρμόζοντας την τηλεργασία και κόβοντας τις αγαπημένες μας συνήθειες. Ναι, τα κλειστά σινεμά (ευτυχώς που έχουμε τα θερινά!) και θέατρα και η αναστολή των συναυλιών για δύο εβδομάδες μπορεί για κάποιους να είναι first world problem μπροστά στο γέμισμα των ΜΕΘ, δεν μπορούμε όμως να παρακολουθούμε αμέτοχοι την δαιμονοποίηση του πολιτισμού και της διασκέδασης. Ειδικά όταν σε άλλους τομείς της καθημερινότητάς μας, πολύ πιο φιλικούς προς στον συγχρωτισμό, όπως στα μέσα μαζικής μεταφοράς, δεν έχουμε δει στην πράξη καμία βελτίωση εν μέσω πανδημίας. Γιατί το φετινό Σεπτέμβριο πήγαμε σε συναυλίες στην Τεχνόπολη ή στη Ρωμαϊκή Αγορά, πήγαμε θέατρο και κινηματογράφο και αισθανθήκαμε απόλυτα ασφαλείς, με μάσκες και αποστάσεις, ενώ στις καθημερινές μας μετακινήσεις (και μάλιστα σε κομβικά σημεία της πόλης που εξυπηρετούνται από πολλές διαφορετικές συγκοινωνίες και όχι σε κανένα απομακρυσμένο προάστιο) πάλι όχι.
Η στιγμή απαιτεί σοβαρότητα και όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρες και τεκμηριωμένες λύσεις. Αντί γι αυτό βλέπουμε άλλους να αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους στον Δήμαρχο που δήθεν πήγε στη Βίσση χωρίς μάσκα, στον Μαρκουλάκη που αναλαμβάνει να εκπροσωπήσει τους θεατρανθρώπους, στις φωτογραφίες με τα γεμάτα ανοιχτά θέατρα αλλά και στους μετανάστες και την ίδια στιγμή να πλήττονται από τα νέα μέτρα αλλά και από την αρνητική ψυχολογία ακόμη περισσότερο τα πιο επισφαλή κομμάτια της κοινωνίας και της οικονομίας.
