Η σχέση μου με την κουλτούρα των games είχε λαγκάρει κάπου στα εφηβικά Game Boy της δεκαετίας του ’90 και το Tetris, μέχρι που την ξανάπιασα ως μαμά gamer δημοτικού, που δείχνει δημοσιογραφικό ενδιαφέρον για τις άγνωστες λέξεις και συμπεριφορές οι οποίες παρατηρούνται γύρω από τις οθόνες του σπιτιού συγκεκριμένες ώρες του σαββατοκύριακου – συνήθως σε live αναμετάδοση στα σπίτια των κολλητών αλλά και στο youtube (θα εκπλαγείτε με τον αριθμό των youtubers πρώτης σχολικής βαθμίδας της διπλανής πόρτας).
Κάπως έτσι, ως μάνα gamer που τραϊχαρντάρει να ευχαριστήσει το παιδί της, αντί να εσκαπάρω για καμιά βόλτα, του γκίφταρα το πολυπόθητο εισιτήριο για το φεστιβάλ Gameathlon και λάνταρα την Κυριακή το μεσημέρι στο Τάε Κβον Ντο καμπερωμένη σε μιαν άκρη να κιλάρω το χρόνο μου ρικορντάροντας ένα κατά βάση εφηβικό κοινό να παίρνει μέρος σε τουρνουά gaming ή, πιο σπάνια, να παρελαύνει με αμφίεση cosplay, φωτόσπαθο ή μακιγιάζ Τζόκερ. Χαμηλός φωτισμός σε μπλε αποχρώσεις (ένας άλλος κόσμος που δεν νιώθει ανάγκη για ψηφιακή αποτοξίνωση και γυαλιά που φιλτράρουν την ακτινοβολία της οθόνης για καλύτερο ύπνο!), φούτερ με κουκούλα (η στολή του gamer) και συντριπτική αριθμητική επικράτηση του αντρικού φύλου, που επιβεβαιώνει την κριτική για το μισογυνισμό (αν εξαιρέσεις το cosplay), για τον οποίο έχουν κατακριθεί οι εταιρείες κατασκευής παιχνιδιών. Φυσικά οι επιδραστικοί youtubers είχαν το κύρος σταρ με ειδικά meet-and-greet για να τους δεις από κοντά να δίνουν συμβουλές και μυστικά του gaming.
Στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης και του techlash, της αυξανόμενης δημόσιας εχθρότητας προς τις μεγάλες εταιρείες της Σίλικον Βάλεϊ και των Κινέζων ομολόγων τους, οι συζητήσεις που θα θέσουν την πολιτική ατζέντα για την τεχνολογία είναι από τις πιο κρίσιμες.
Λιβάροντας, επηρεασμένη από το φεστιβαλικό κλίμα, προσπάθησα να ριμουβάρω τις κλισέ φοβίες που μοιράζονται οι γονείς μιας γενιάς που (θα ήθελε να) κάνει τα πάντα μέσω του κινητού της. Πέρα από τις γνωστές αρνητικές προεκτάσεις, οι θεωρητικοί των games μιλούν και για τις δυνατότητες μιας πιο προοδευτικής λειτουργίας τους, με την προϋπόθεση ενός εκμοντερνισμού της μορφής τους, παραλληλίζοντας το συγκεκριμένο στοίχημα με αυτό του μοντερνισμού στη λογοτεχνία και στις τέχνες των αρχών του 20ού αιώνα.
Όσο τραβηγμένο κι αν ακούγεται αυτό, όταν στη Νέα Υόρκη τρεντάρουν οι κριτικές γεύσης των πρώτων VR diners, όπου τρως κάψουλες και η συσκευή τεχνητής νοημοσύνης αναλαμβάνει όλα τα υπόλοιπα, ενώ μεγάλα διεθνή έντυπα παρουσιάζουν τα πρώτα δημοσιογραφικά κείμενα γραμμένα από υπολογιστικά προγράμματα, είναι σαφές ότι αν κάτι πρέπει να μας προβληματίσει αυτό είναι η μεγάλη εικόνα και όχι απλώς το πώς τα games επηρεάζουν τα πρότυπα και τη γλώσσα των νέων. Στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης και του techlash, της αυξανόμενης δημόσιας εχθρότητας προς τις μεγάλες εταιρείες της Σίλικον Βάλεϊ και των Κινέζων ομολόγων τους, οι συζητήσεις που θα θέσουν την πολιτική ατζέντα για την τεχνολογία είναι από τις πιο κρίσιμες.
Γλωσσάρι
Γκιφτάρω: χαρίζω
Εσκαπάρω: ξεφεύγω
Καμπερώνομαι: καλύπτομαι, κρύβομαι
Κιλάρω: σκοτώνω
Λαγκάρω: κολλάω
Λιβάρω: φεύγω
Λαντάρω: προσγειώνομαι
Ρικορντάρω: καταγράφω
Ριμουβάρω: αφαιρώ
Τραϊχαρντάρω: προσπαθώ σκληρά
