Ronin Athens

Αυτό εδώ πρέπει να είναι πλέον το πιο καλά φυλασσόμενο εστιατόριο της Ελλάδας. Βράδυ Δευτέρας το επισκεπτόμαστε και για αρκετά τετράγωνα μέχρι να φτάσουμε ως τη νέα τοποθεσία του στα (ακόμη πιο) ψηλά του Λυκαβηττού, μετράμε αρκετά φυλάκια και ομάδες αστυνομικών ακροβολισμένους στην ορεινή γειτονιά του. Ο λόγος για το Ronin, το ιαπωνικό της πλατείας Δεξαμενής, που έχει αλλάξει πόστο για το καλοκαίρι, σκαρφαλώνοντας στην ταράτσα του "The Duke Boutique Suites” και προσθέτοντας έτσι, εκτός από αεράτη δροσιά στην εστιατορική του εμπειρία, και ρομαντικό σκηνικό, με τον ολόφωτο Άη Γιώργη από πάνω του, σε απόσταση αδραξιάς, που λέει ο λόγος.

Ο λόγος όλης αυτής της αυξημένης ασφάλειας, πάντως, είναι η γειτνίασή του με την πρωθυπουργική κατοικία, κι όχι η εγγύτητά του στο τοπόσημο της αθηναϊκής κορυφογραμμής, ούτε και το κοσμικό crowd που συγκεντρώνεται στα ιαπωνικής λιτότητας τραπέζια του "Ronin" – ακόμη κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός είναι, μαθαίνουμε, περιστασιακός πελάτης. Σίγουρα δεν φυλάσσεται, επίσης, για την προστασία κάποιου επτασφράγιστου γαστρονομικού μυστικού, αφού ο λόγος που το "Ronin" έχει, στα περίπου δύο χρόνια λειτουργίας του, εδραιωθεί ως σταθερός προορισμός για τους λάτρεις της ιαπωνοφαγίας στην Αθήνα, είναι γνωστός κι απλός: η προϊστορία του εμπνευστή του, Μανώλη Κωνιωτάκη στο είδος, αλλά και η αφοσίωσή του στην ποιοτική πρώτη ύλη και τη σωστή διαχείρισή της.

Η σύνδεση του Κωνιωτάκη με την ιαπωνική κουζίνα κρατά από τις αρχές της χιλιετίας, τότε που με το αρχικό "Freud Oriental" (λίγα τετράγωνα πιο κάτω, εκεί που τώρα βρίσκουμε το "Kiku") μάθαινε στο Κολωνάκι τη γοητεία του μινιμαλιστικού sushi. Η εμπειρία από εκείνη την εποχή, 25 χρόνια πίσω, οδηγεί και την πρόταση του "Ronin" σήμερα, ενώ μαζί με τις καλές πρακτικές, τη δεμένη ομάδα, και τον έμπειρο σεφ Vitharana Chandana, στο "Ronin" έχουν έρθει και μερικά πιάτα από τις εποχές εκείνες, όπως για παράδειγμα η τσιπούρα aji tataki με το εντυπωσιακό σερβίρισμα: το καρκάσι της, με το κεφάλι δεμένο με την ουρά, δημιουργεί στην ουσία μια φωλιά στην οποία ξαπλώνεται το κεντημένο με τζίντζερ ψάρι, έχοντας πλάι του ένα σπινθηροβόλο ponzu για βούτες – το ζουμάκι αυτό δίνει λεμονάτη σπιρτάδα στη βουτυρένια σάρκα της τσιπούρας, καθώς αυτή γεμίζει το στόμα με το αφράτο δάγκωμά της.

Έτερο φαβορί του μενού (και προσωπικό αγαπημένο του γράφοντος), τα Chuka Soba είναι κρύα noodles με γαρίδα, φύκια και soy sauce, που ξεδιπλώνονται σα μια δροσερή, εντελώς καλοκαιρινή κι εξωτική σαλάτα. Με σπιρτόζικη εκφραστικότητα και ωραία δαγκώματα, είναι ένα ξεκίνημα ιδανικό για να σβήσει την κάψα του αθηναϊκού καλοκαιριού από πάνω μας, δίνοντας πάσα στις γαρίδες tempura, που επιβεβαιώνουν το υψηλών επιδόσεων τηγάνι του "Ronin" με την πεντατράγανη, στεγνή κρούστα τους και τη ζουμερή και γλυκοφάγωτη σάρκα του ευγενούς οστρακόδερμου εντός.

Προχωρώντας στο sashimi, διαπιστώνουμε στα βελούδινα δαγκώματα σολομού και τόνου την ευχέρεια που διατηρεί το εστιατόριο στο να συγκεντρώνει υψηλού επιπέδου υλικά στα ψυγεία του, κι αυτό φαίνεται και στα nigiri που δοκιμάζουμε αμέσως μετά: το ψάρι είναι αέρινο κι εκφραστικό, αν και μας έλειψε το λίγο παραπάνω ξυδάκι που θα έδινε πιο ορεκτική μπουκιά στο στακάτο κι αέρινο ρύζι. Αυτήν την αιχμή αποζητήσαμε και σε κάποια από τα inside-out ρολάκια της συνέχειας: το φερώνυμο Ronin, με πικάντικη καβουρόψυχα, αγγούρι κι αβουκάντο, κι ένα "καπελάκι" από γουακαμόλε και φασολάκι σόγιας στην κορυφή, ήταν βέβαια πλήρως εκφραστικό ως είχε, με απολαυστική την καλοζυγισμένη κάψα του, όμως το Toro, με κοιλιά τόνου κι αβοκάντο εντός, και καψαλισμένο toro για επικάλυψη, θα ωφελούνταν από τη νότα σπιρτάδας που θα έκανε πιο ζωηρή τη λιχούδικη λιπαρότητα του πρωταγωνιστή του.

Από τα ζεστά πιάτα του κυρίως μενού, το Hire Katsu, με παναρισμένο φιλέτο από μοσχαράκι και katsu sauce, είναι ένα από τα διαχρονικά φαβορί εδώ (και κρίνοντας από τη δουλειά στην tempura, είμαστε σίγουρη ότι η δημοφιλία του είναι δίκαιη), όμως σ’ αυτήν την επίσκεψή μας προτιμήσαμε να δοκιμάσουμε το μοσχάρι στην amiyaki εκδοχή – δηλαδή ψημένο (yaki) όχι στην πλάκα (tepan-yaki), αλλά στη δικτυωτή σχάρα (ami-yaki). Το λουκουμένιο κρέας, μαλακό σα συκώτι σχεδόν, δεν είχε ούτε τα αρώματα φωτιάς που ελπίζαμε, ούτε το ζωηρό δάγκωμα που θα περιμέναμε, όμως η σάλτσα που το συνόδευε είχε στρογγυλή, umam-ένια νοστιμιά με διάρκεια.

Το γεύμα μας κλείσαμε με τα ανάλαφρα mochi που εισάγει το "Ronin" από επιλεγμένο παραγωγό, και τα οποία, με τις ζωηρές φρουτένιες γεύσεις τους, αγκαλιασμένες από φινετσάτη, μαστιχωτή πάστα ρυζάλευρου, μπορούν να κάνουν ακόμη κι όποιον που δε συμπαθεί το συγκεκριμένο έδεσμα, να αλλάξει γνώμη.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 30/06.

RONIN, Χέρσωνος 8 (ξεν. The Duke Boutique Suites), Κολωνάκι, 2162024700. Ωράριο λειτουργίας: Δευτέρα – Σάββατο 8μμ – 12.30 πμ. Τιμή: €30 – 70 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους. Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι.