Moo Casa

Στιγματισμένος από την λαίλαπα της αστακομακαρονάδας στα early 90s, ο αστακός έχει ομολογουμένως συναντήσει μεγάλη δυσκολία να απαλλαγεί από το βάρος του ως σύμβολο του νεοπλουτισμού, της επιδειξιομανίας, του παλαιού, ορθόδοξου πασοκισμού αν θέλετε της εποχής εκείνης, και να επαναπροσδιοριστεί στην γαστρονομική συνείδηση της πόλης (και της χώρας), με την ταυτότητα που του αξίζει και την οποία περήφανα φέρει σε κάθε άλλη μητρόπολη της Δύσης: αυτήν μιας απενοχοποιημένης απόλαυσης που ίσως τιμολογιακά δε χωράει σε κάθε στιγμή, υφολογικά όμως μπορεί να ταιριάξει σε κάθε περίσταση. Από την πιο επίσημη ή εορταστική, μέχρι την πιο παρεΐστικη και χαλαρή - δε χρειάζεται να είσαι μπρούκλης για να απολαύσεις τον βασιλιά των θαλασσινών, αρκεί να είσαι μερακλής.

Το ότι στο Ηράκλειο, μια από τις πιο λαϊκές γειτονιές των Βορείων Προαστίων,  έχει ανοίξει εδώ και μερικούς μήνες ένα στέκι που προσπαθεί να κάνει ακριβώς αυτό – να ντύσει τον αστακό με μια φορεσιά πιο fun και χαλαρή – είναι, πάντως, ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Ο λόγος για το Moo Casa, που συστήνεται ως το πρώτο steak & lobster εστιατόριο της Αθήνας και μολονότι δεν μπορώ να επιβεβαιώσω τον ισχυρισμό ως προς την ιστορικότητα, είναι σίγουρα το μόνο στην πόλη που επενδύει ακριβώς σε αυτόν τον συνδυασμό και μάλιστα με αξιοπρόσεκτο εύρος επιλογών τόσο στο steak, όσο και στο lobster κομμάτι του τίτλου, αλλά και πολύ fair τιμές.

Με αεράτη σάλα, μεγάλες τζαμαρίες, και κρεμαστούς κήπους (όχι απαραίτητα φυσικούς, αλλά πάντως καταπράσινους) να δίνουν χρώμα στο φωτεινό χώρο με τις μοντέρνες ντιζαϊνάτες γραμμές, αγκαλιάζει τον επισκέπτη με αίσθηση εξωστρέφειας, την οποία τονίζει επιπλέον η ανοιχτή κουζίνα, πλάι στην οποία αστακοί και όστρακα εκτίθενται με χάρη. Η γκάμα εδώ περιλαμβάνει μπλε αστακό Βρετάνης και ελληνικό αστακό ή κολοχτύπα κατόπιν διαθεσιμότητας, και αστακό Τζαμάικας ως… αστακό ροής. Ενώ λίγο πιο πέρα, το open view ψυγείο με τα κρέατα (τα περισσότερα με τη σημαντική στάμπα ποιότητας Drakoulis επάνω τους) συγκεντρώνει premium κοπές από τα μήκη και τα πλάτη του κρεατοφαγικού πλανήτη, περιλαμβάνοντας από εκλεκτά T-bones Φάρμας Ελασσόνας κι αμερικάνικα Black Angus, μέχρι αυστραλέζικα Wagyu και γιαπωνέζικα Kobe A5.

Φυσικά, δεν υπάρχει surf n turf εστιατόριο χωρίς στρείδια στη φαρέτρα του, και το Moo Casa έχει στη συλλογή του καθημερινά φρέσκα Fin de Claire, τα οποία σερβίρονται είτε ωμά με διάφορα κοντιμέντα (πχ με μάνγκο και σχοινόπρασο) είτε σε εκδοχή Rockefeller, την οποία ωστόσο δε θα συνιστούσαμε, μια που το πολύ λιπαρό τσένταρ με το οποίο γκρατινάρονται είναι τόσο επιβλητικό που εξαφανίζει κάθε θαλασσινή υπόνοια από τη μπουκιά, ενώ η απρόσεκτη διαχείριση στο ψήσιμο "σβήνει" την υφή του ευαίσθητου θαλασσινού.

Μεγαλύτερη προσοχή χρειαζόταν και στα beef nigiri που δοκιμάσαμε, τα οποία έρχονται με τέσσερις διαφορετικές κοπές (διάφραγμα, flap steak, πικάνια και tenderloin) και τέσσερα διαφορετικά κοντιμέντα πάνω στο ωραία βρασμένο, νόστιμο sushi rice τους, αλλά με ένα κοινό πρόβλημα σε όλα: παραψημένα και στεγνά, πρόδιδαν κακή διαχείριση και άστοχη εύστοχη επιλογή στις κοπές, μια που το μοσχαρίσιο nigiri θέλει κομμάτια με λιπάκι μαυλιστικό, να λιώνει στο στόμα, αντί να μασιέται σα φιλέ μινιόν ξενοδοχειακού μπουφέ.

Το τέμπο άλλαξε, ευτυχώς, όταν περάσαμε στο lobster κομμάτι του μενού, με τα dumplings αστακού με δροσερή σάλτσα από miso με πορτοκάλι, να έρχονται πολύ προσεγμένα τόσο στο ντελικάτο κι αέρινα βρασμένο ζυμαράκι τους, όσο και στην αφράτη, εκφραστική τους γέμιση (που θα της ταίριαζε ακόμη περισσότερο λίγο πιο χοντρό κόψιμο στον αστακό), και με το lobster roll να μπορεί να περηφανεύεται για τη γενναιόδωρη ποσότητα αστακόψυχας που είχε μέσα στο αφράτο (αν και λίγο στεγνό από βούτυρα) μπριοσάκι του, ντρεσαρισμένη με ζωηρή σε εντάσεις λεμονάτη μαγιονέζα. Είναι κρίμα που, με τόσο σωστή διαχείριση στην καλή του πρώτη ύλη, το "Moo Casa" δεν τολμά περισσότερες επιλογές σε αστακομαγειρέματα, όμως ελπίζουμε ότι η παράλλειψη θα διορθωθεί προσεχώς, στο καλοκαιρινό μενού.

Μοιραία, πάντως, το steak & lobster, πιάτο – σημαία του εστιατορίου, το οποίο και δοκιμάσαμε στην βασική του εκδοχή (με αστακό Τζαμάικας και αμερικάνικο flatiron steak, αντί άλλου αστακού ή κάποιας από τις υπόλοιπες premium κοπές), συγκέντρωνε όλες τις αρετές κι όλες τις παθογένειες των προηγούμενων πιάτων. Ξεκινώντας απ’ τα κακά, το μοσχάρι είχε κακοπέσει στο ψήσιμο, με αποτέλεσμα να φτάσει στεγνό και με μεταλλική επίγευση για προίκα, όμως ο αστακός ήρθε με ολοζώντανη νοστιμιά και ζουμερό δάγκωμα στην αφράτη του σάρκα, αγκαλιασμένη μάλιστα με ένα φινετσάτο και λιμπιστικό βούτυρο μουστάρδας, υπογραμμίζοντας με τρόπο γλαφυρό τις δυο ταχύτητες στις οποίες κινείται η κουζίνα.

Πάντως, ως χειρονομία αβρότητας προς επισκέπτες που δεν θέλουν να περιοριστούν σε κοπές ή αστακούς, το "Moo Casa" έχει στο μενού και μια σειρά από πιο "μαγειρευτές" επιλογές, όπως το ριζότο άγριων μανιταριών και το κριθαράκι με σιγομαγερειμένο αρνί, ή τα paccheri με μοσχαρίσια στηθοπλευρά που δοκιμάσαμε, σε σάλτσα από τα ζουμιά του κρέατος. Παρά το κομματάκι over βράσιμο στο ζυμαρικό, ευχαριστηθήκαμε τη στρογγυλάδα της εκφραστικής σάλτσας και την ατόφια νοστιμιά του short rib (κι ας μην ήταν το πιο μελωμένο που έχουμε πετύχει), κι έτσι δώσαμε ευτυχείς την πάσα για τα επιδόρπια: ένα αφράτο κι ισορροπημένο τιραμισού, και ένα πλούσιο σε υφές και γεύσεις βάσκικο cheesecake (κατά προτίμηση χωρίς τη σάλτσα σοκολάτας) έκλεισαν τη βραδιά μας ήρεμα και ευχάριστα.

Η επίσκεψη του κριτικού έγινε στις 13/05.

MOO CASA Μαρίνου Αντύπα 66, Ηράκλειο, 2102750006. Ωράριο λειτουργίας: Τρι – Παρ: 12μμ – 12πμ, Σαβ: 11πμ – 1πμ, Κυρ: 11πμ – 6μμ. Τιμή: €40 - 80 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους. Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι.