
Μπορεί το όνομά του να μην είναι πάντα αναγνωρίσιμο στο πρώτο άκουσμα, οι μουσικές του όμως σίγουρα. Ο Ζbigniew Preisner είναι ο άνθρωπος που έντυσε με μελωδία και λυρισμό μερικές από τις γνωστότερες ταινίες του συμπατριώτη του σκηνοθέτη Κριστόφ Κισλόφσκι και που στις 4/9 θα μας παρουσιάσει ζωντανά στο Ηρώδειο μαζί με την τελευταία του δουλειά.

Η «Διπλή ζωή της Βερόνικα» και «Τα τρία χρώματα: Μπλε, Λευκό, Κόκκινο» είναι δύο μόνο από τα φιλμ που χάραξαν μόνιμα στη μνήμη μας τις μελωδίες του Πολωνού συνθέτη – ενώ στη νέα του δουλειά «Silence, Night and Dreams» ένα ιδιαίτερο στίγμα αφήνει η αισθαντική φωνή της Teresa Salgueiro (Madredeus). Με ποιον τρόπο διαφέρει η νέα σας δουλειά απ' όσα έχετε κάνει έως τώρα;
O δίσκος αυτός αποτελεί το σύνολο των σκέψεών μου τα τελευταία χρόνια. Μετά το θάνατο του Κισλόφσκι κι ενός ακόμα φίλου, άρχισα να σκέφτομαι τι σημαίνει ο θάνατος του ανθρώπου, το να μένεις μόνος. Μουσικά, πρόκειται για ένα μιξ των ηλεκτρονικών με την κλασική μουσική – αν και η κλασική μουσική υπερτερεί. Δούλεψα επίσης με κάποιους τζαζ μουσικούς από τη Σουηδία και το Λονδίνο και, φυσικά, την Τερέζα, η οποία έχει μία μέτζο σοπράνο φωνή που δεν θεωρείται κλασική – αλλά ούτε και ποπ. Θα έλεγα, ουσιαστικά, ότι πρόκειται για μουσική που δεν αντιστοιχεί σε καμιά ήδη υπάρχουσα διάθεση.
Δεν γνωρίζουμε πολλούς σύγχρονους συμπατριώτες σας μουσικούς που να είναι διεθνώς γνωστοί. Υπάρχουν κρυφά διαμάντια στην πολωνική σκηνή;Πολλοί καλλιτέχνες τόσο στην Πολωνία όσο και στην Ελλάδα έχουν, κατά τη γνώμη μου, πολύ περισσότερο ταλέντο από εμένα. Είναι μάλλον θέμα τύχης το ότι εγώ έκανα καριέρα. Ίσως να μη βρήκαν τόσο πρόσφορο έδαφος όσο εγώ.
Πέρα από τη διάσημη δουλειά σας για τον Κριστόφ Κισλόφσκι, υπάρχουν κάποια λιγότερο γνωστά έργα σας που ξεχωρίζετε προσωπικά;Κάποτε ηχογράφησα ένα CD στα πολωνικά με δικά μου κάλαντα για το τέλος του 20ού αιώνα. Κι αυτό είχε ιδιαίτερη συναισθηματική αξία για μένα.
Υπάρχει και κάποια ταινία για την οποία θα θέλατε να είχατε γράψει εσείς τη μουσική;Δεν κοιτάζω τον κινηματογράφο μ' αυτόν τον τρόπο. Η αγάπη δεν γνωρίζει από ζήλια. Εξάλλου, η τελευταία φορά που είχα πάει στον κινηματογράφο ήταν το 1989!