© Θάνος Λαΐνας
Γίνεται να χορεύεις εκστασιασμένος και συνάμα να δακρύζεις από συγκίνηση; Βλέποντας χιλιάδες ανθρώπους να βιώνουν κάπως έτσι τα τραγούδια της Άννας Βίσση στο (sold out) Θέατρο Πέτρας –να περνάνε δηλαδή φυσιολογικά από τη φουλ τσιφτετέλι διάθεση του "Τραύμα" στο δράμα του "Ατμόσφαιρα Ηλεκτρισμένη"– σκέφτηκα ότι, ναι, γίνεται. Αρκεί να έχεις απέναντί σου μια τόσο εκπληκτική τραγουδίστρια. Άλλωστε, όπως λέει και το γνωστό σύνθημα, "Ό,τι έχω ζήσει, το 'χει πει η Βίσση".
Θριάμβευσε η Άννα Βίσση γιορτάζοντας 50 χρόνια καριέρας, μπροστά σε ένα επιβλητικό πλήθος (περίπου) 20.000 ανθρώπων. Τον αριθμό τον ανακοίνωσε η ίδια και ορισμένοι δεν τον πίστεψαν, με δεδομένο ότι το Θέατρο Πέτρας έχει χωρητικότητα 4.000 καθήμενων. Όμως οι καθήμενοι αυτοί ήταν η εμφανής μειονότητα στο πλήθος που πλημμύρισε τον χώρο ήδη 2 ώρες πριν τη συναυλία, οδηγώντας τους γύρω δρόμους της Πετρούπολης σε τέτοιο μποτιλιάρισμα, ώστε πολλοί που δεν μπόρεσαν να έρθουν τόσο νωρίς να αποφασίσουν ότι θα έφταναν πιο έγκαιρα αν ανέβαιναν με τα πόδια την τελική, μακρά ανηφόρα της Ανατολικής Ρωμυλίας.
Έγραψα για μια "διαστημική" performance, παρότι τη σκέφτηκα πολύ τη λέξη αυτή και το πόσο κενή μπορεί να φανεί σε μια εποχή άρθρων στηριγμένων σε ατέλειωτες παραθέσεις επιθέτων και σε ανούσιους, φαντεζί τίτλους –που, αν δείχνουν κάτι, είναι πόσο διάβρωσε η γάγγραινα του lifestyle τη δημοσιογραφία. Όμως δεν γίνεται να περιγραφεί διαφορετικά το θέαμα που είδαμε ή οι απίστευτες επιδόσεις της Άννας Βίσση, η οποία ξεπέρασε κάθε προσδοκία, τραγουδώντας για περίπου 3,5 ώρες σε υψηλότατο επίπεδο. Κι αν δεν έπρεπε να λήξει η συναυλία γύρω στη 1 τη νύχτα, ενδεχομένως να έμενε κι άλλο στη σκηνή. Θα παραμέναμε ευχαρίστως κι εμείς από κάτω.
Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, το "ζέσταμα" του πλήθους ανέλαβε ο DJ Magnum, φιγούρα γνωστή και στα εγχώρια χιπ χοπ πράγματα, π.χ. από τις συνεργασίες του με τον Βέβηλο ή τους Social Waste. Στην Πέτρα, ασφαλώς, ξεδίπλωσε ένα διαφορετικό προφίλ, που πάντρεψε rock μνήμες (Pink Floyd, Queen) με ποπ επιλογές από το χθες και το σήμερα (Madonna, Abba, αλλά και το "Flowers" της Miley Cyrus), ανεβάζοντας επιτυχώς τις διαθέσεις.
Όλοι περιμένανε την Άννα Βίσση, όμως. Η οποία έκανε φαντασμαγορική είσοδο, αντάξια του ονόματός της και της εορταστικής περίστασης. Καθώς ο DJ Magnum απέσυρε τον εξοπλισμό του, τα ηχεία του θεάτρου μετέδωσαν ηχητικό απόσπασμα από την πρώτη-πρώτη συνέντευξη που έδωσε η καλλιτέχνιδα, στο ΡΙΚ της Κύπρου, όταν ήταν ακόμα 14 χρονών. Κατόπιν η γιγαντο-οθόνη της σκηνής άρχισε να παίζει ένα ειδικά σχεδιασμένο βίντεο, ενώ παράλληλα ακούγαμε τη φωνή της σε στυλ αφήγησης, να περνά από τίτλους και στίχους διάσημων ή όχι και τόσο διάσημων τραγουδιών της: "μόνο το σεξ δεν φτάνει", ας πούμε, αλλά και "ρώτησέ με ό,τι θες", από τη "Συνέντευξη" που της έγραψε ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος.
Πινελιές αναντίρρητα προσεγμένες όλα τούτα (όπως και οι πλάγιες γιγαντο-οθόνες δεξιά κι αριστερά, οι οποίες εξασφάλισαν ορατότητα και σε όσους κάθισαν πίσω-πίσω στις κερκίδες), αλλά τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί με τη στιγμή που η Άννα Βίσση εκτινάχθηκε ενώπιόν μας από το μέσον του δαπέδου της σκηνής, ντυμένη στα ασημένια. Θύμισε Madonna εποχής Confessions On A Dance Floor αυτή η ανάδυση και φυσικά έγινε δεκτή με έντονες επευφημίες, οι οποίες σύντομα μετατράπηκαν σε παραλήρημα, αφού τα beats σχηματοποιήθηκαν στο "Αγάπη Υπερβολική" και το κοινό άρχισε να τραγουδά με πάθος το ρεφρέν. Στο ποδόσφαιρο κάτι τέτοιο περιγράφεται συνήθως με την έκφραση "γκολ από τα αποδυτήρια". Πόσο μάλλον αν ήταν το "Όσο Έχω Φωνή" που ακολούθησε, με τη Βίσση να ενώνει στυλ και εποχές, προξενώντας νέο κύμα ενθουσιασμού.
Διαθέτοντας τεράστια φαρέτρα επιλογών, η πρωταγωνίστρια της βραδιάς δεν δίστασε να ρίξει μία ακόμα επιτυχία από νωρίς, κάνοντας τον κόσμο να στήσει έξαλλους χορούς "Στην Πυρά", πριν περάσει και στο "Αίμα" από τα πιο πρόσφατα, καλώντας τη Daphne Lawrence να τη συνοδεύσει στη σκηνή. Η νεαρή Αθηναία τραγουδοποιός στάθηκε ωραία κι έλαβε δίκαιο μερίδιο από τα χειροκροτήματα. Κάπου εκεί, επίσης, η Άννα Βίσση μας μίλησε και για το άγχος που ένιωθε βγαίνοντας, αναλογιζόμενη την εορταστική περίσταση, τον μηνίσκο που την ταλαιπωρεί, αλλά και την αναβολή της συναυλίας στη Θεσσαλονίκη (η οποία κανονικά προηγούταν), λόγω τεχνικού ζητήματος με το σπάσιμο της οθόνης.
Εντωμεταξύ, όποιος αναλογιζόταν μήπως η Βίσση έκανε συντήρηση φωνητικών δυνάμεων –προκρίνοντας τον παράγοντα σόου– έλαβε ηχηρή απάντηση με το που είπε τα "Πράγματα", προσφέροντας μια ερμηνεία καθάρια και αρκούντως "χρωματισμένη" σε συναισθηματικό επίπεδο. Κι αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στη "Μεθυσμένη Πολιτεία", που τραγουδήθηκε υπέροχα, κάνοντας κάποιες μεγαλύτερες ηλικίες να βουρκώσουν. Μάλιστα, εκμεταλλευόμενη την ευχέρεια αναδρομής που χαρακτήριζε τη βραδιά, η Βίσση είπε και τις "Εφημερίδες", κομμάτι από τον δίσκο Έμπνευση του 1988 που σπάνια ακούγεται.
Οι διαθέσεις, όμως, είχαν συνάμα κι ένα διαφορετικό πρόσωπο. Φορώντας π.χ. ένα καπελάκι ΑΝ/ΝΑ στυλιζαρισμένο σαν AC/DC (με κεραυνό, αντί για διαχωριστική πλαγιοκάθετο), η Βίσση μετέτρεψε την Πέτρα σε μεγάλο λαϊκό club, πυροδοτώντας νέα χορευτική πώρωση, πρώτα με το "Δεν Με Αγαπάς" και ύστερα με το "Είσαι". Όχι ότι δεν θα το άλλαζε ξανά το κλίμα, δηλαδή. Για την ακρίβεια, έτσι θα έκανε όλο το βράδυ, ξετυλίγοντας ένα από τα μεγαλύτερά της όπλα: την ευχέρειά της να σε πηγαίνει από το δάκρυ στο κέφι με μια σπάνια φυσικότητα, που ίσως μοιράζεται μόνο με τη Χάρις Αλεξίου, αν θέλουμε να μείνουμε σε μεγάλες φωνές των τελευταίων δεκαετιών.
Σε αυτό το κλίμα, ανακοίνωσε ότι θα έπαιζε κι ένα κομμάτι που σπάνια λέει πια, αλλά ξέρει ότι πολλοί οπαδοί αγαπούν. Ζήτησε λοιπόν την καρέκλα της, έκατσε στο μπροστινό μέρος της σκηνής και τραγούδησε τον "Πόνο Της Αγάπης" (από το Αντίδοτο του 2003), δίνοντας έπειτα πάσα στο "Θιβέτ", όπου η συνοδευτική της μπάντα ξετύλιξε το πιο rock πρόσωπό της σε παιξίματα και ενορχηστρώσεις.
Κι έπειτα άλλαξε πάλι τη ροή, γυρνώντας στις πιο παλιές επιτυχίες της πορείας της, ξεσηκώνοντας ξανά τον κόσμο με "Αυτός Που Περιμένω" και "Κίτρινο Γαλάζιο", πριν αστειευτεί με τις μπροστινές σειρές, οι οποίες της πετούσαν πάνινα γουρουνάκια, λέγοντας ότι ίσως την παχαίνουν τα ρούχα που διάλεξε για τη βραδιά, εντούτοις έχει αδυνατίσει τελευταία. Το κοινό, πάντως, είχε και μερικές ακόμα εκπλήξεις, με ένα ευμεγέθες αυτοσχέδιο χαρτόνι να κάνει την εμφάνισή του ενώπιόν της μόλις άρχισε να λέει το "Σαν Κι Εμένα Καμιά" –αναγράφοντας "Σαν Κι Εσένα Καμιά". Λίγο μετά, πάλι, έβαλε ένα μαύρο καπέλο με στρας και τίμησε και το "Είναι Αστείο", παλιό της στιγμιότυπο που φρεσκαρίστηκε φέτος με καινούρια ενορχήστρωση.
Κάπου εκεί, όμως, είχε έρθει πια η ώρα για τον επίτιμο καλεσμένο της βραδιάς: τον έναν άνθρωπο που, ασφαλώς, δεν γινόταν να λείψει από τα 50 χρόνια της Άννας Βίσση –αυτόν τον έναν που, όπως είπε και η ίδια, έχει να ευχαριστήσει περισσότερο από κάθε άλλον για την καριέρα που έχει κάνει. Τον Νίκο Καρβέλα.
Ντυμένος στα μαύρα, με βαμμένα μαύρα νύχια, με σκουλαρίκι ονειροπαγίδα και με στρογγυλά γυαλιά ηλίου σαν κι αυτά που φορά συχνά ο Ozzy Osbourne, ο Καρβέλας βγήκε στη σκηνή χωρίς να πει πολλά κι έκατσε στο πιάνο που μεταφέρθηκε εκεί για χάρη του. Και δεν άργησε να ξεκινήσει το "Δώδεκα", με τη Βίσση να προσφέρει μια ονειρεμένη εκτέλεση και το Θέατρο Πέτρας να ξελαρυγγιάζεται τραγουδώντας μαζί της το ρεφρέν. "Γιατί χωρίσαμε;", αναρωτήθηκαν έπειτα, με τη Βίσση να γυρνάει όμως σε μας και να μας κάνει "για το σόου το λέμε, ξέρουμε καλά γιατί χωρίσαμε".
Οι δυο τους θα αστειεύονταν και στη συνέχεια, ανατρέχοντας στους έρωτες, στους χωρισμούς και στη φιλία ζωής που τους δένει. "Έχετε καταλάβει βέβαια ότι κάτι δεν πάει καλά με εμένα", είπε ο Καρβέλας απευθυνόμενος κι αυτός στον κόσμο, προκαλώντας άφθονο γέλιο. Για να συνεχίσει, πιο σοβαρά, παραδεχόμενος ότι η Βίσση υπήρξε ο σταθερός του δεσμός με τα ανθρώπινα πράγματα –τους δεσμούς του με την τρέλα, πάλι, τους οριοθετεί με διαφορετικά μέσα, μεταξύ άλλων και με ένα βιβλίο που αποκάλυψε ότι γράφει τα τελευταία χρόνια. Μην πεις πάλι για το βιβλίο, θα του πέταγε αργότερα η Βίσση, με εκείνον να παραπονιέται ότι κανείς δεν θέλει να ακούει γι' αυτό.
Είπε βέβαια και τις χοντράδες του ο Καρβέλας, τις οποίες η πολιτική ορθότητα των καιρών μας δεν συγχωρεί, μα το κοινό τις ανέχτηκε. Είπε όμως και μια πολύ σοβαρή κουβέντα, καθώς διηγήθηκε τα του "Δεν Θέλω Να Ξέρεις": ενώ το έγραφε, ζήτησε από τη Βίσση να το πει με έναν τρόπο διαφορετικό από αυτόν με τον οποίον τραγουδούσε ως τότε. "Θέλω να βγει από τα στήθια σου, να ματώσεις", ήταν οι χαρακτηριστικές του κουβέντες. Εκείνη, πάλι, αντέτεινε ότι δεν μπορούσε, ο Καρβέλας επέμεινε με τον γνωστό του αθυρόστομο τρόπο ("στ' αρχίδια μου"), όμως δικαιώθηκε πλήρως: εκεί είναι, πράγματι, όπου γεννήθηκε ο θρύλος της Άννας Βίσση. Το κομμάτι-καμπή, δηλαδή, όπου συναισθανθήκαμε ότι δεν είναι απλά μία ακόμα καλή φωνή, μα μια σπουδαία τραγουδίστρια. Φυσικά και το είπε, μετά από την όλη αφήγηση. Χωρίς ίχνος υπερβολής, χωρίς πονηρά κλεψίματα και φωνασκίες, με τις αναγκαίες προσαρμογές, κρατώντας ατόφιο το μεγαλείο της ερωτικής απελπισίας που τόσο αφοπλιστικά σκιαγράφησε πίσω στο 1992.
Ο Καρβέλας θα έμενε και λίγο μόνος πάνω στη σκηνή, ώστε να πάρει μια ανάσα η Βίσση. Στην αρχή φάνηκε να το κάνει απρόθυμα, όμως μας κεραυνοβόλησε με μια καταπληκτική απόδοση του "Νάντια", που πραγματικά μας σκόρπισε. Όσο αποτραβηγμένος κι αν είναι από τις ζωντανές εμφανίσεις, ο άνθρωπος αυτός διατηρεί κάτι μοναδικό ανάμεσα στους τόσους Έλληνες τραγουδοποιούς. Ακολούθησε μια έξω καρδιά εκτέλεση στο "Μούρη", όπου σηκώθηκε κιόλας, τραγουδώντας ανάμεσα στην ορχήστρα, πριν κάτσει πάλι στο πιάνο για το εξαιρετικά δοσμένο "Γυμνό Δωμάτιο".
Η Βίσση επανεμφανίστηκε ντυμένη στα πιο ροκ και κόκκινα/μαύρα, με τους δυο τους να λένε απαράμιλλα το "Ξανά" (κομμάτι του Καρβέλα για τον Σάκη Ρουβά) και να εφορμούν, ύστερα, στα ιστορικά τους ντουέτα, δημιουργώντας φρενίτιδα στον κόσμο, που δεν έπαψε να χορεύει, να χειροκροτά και να τραγουδά. "Εμείς", "Αντίστροφη Μέτρηση", "Ο Τελευταίος Χορός" έγιναν λοιπόν δεκτά με ιαχές και χέρια ψηλά, με τη μπάντα να ξαναβγάζει το πιο ηλεκτρικό της πρόσωπο. Δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ πόσο πιο rock μου φάνηκαν Βίσση και Καρβέλας σε αυτό το εδώ-και-τώρα τους από τα ξεχαρβαλωμένα και εκτροχιασμένα Ηρώδεια κάποιων πάλαι ποτέ αγαπημένων rockers, που κατέληξαν τοτέμ και άλλοθι των έντεχνων. Λίγο μετά, ο Καρβέλας θα αποχωρούσε χορεύοντας, γυρίζοντας μόνο για ένα τελευταίο "γεια σου αγάπη μου" στη Βίσση, η οποία θα συνέχιζε ακάθεκτη.
Εκείνη, τώρα, θα συνέχιζε ακάθεκτη, αλλά είναι δύσκολο να συνεχίσει κανείς την περιγραφή αυτής της βραδιάς δίχως να καταλήξει να φλυαρεί, σε ένα κείμενο που ήδη κοντεύει τις δύο χιλιάδες λέξεις.
Αν αξίζει να πούμε κάτι διαφορετικό, ανοίγοντας μια δίκαιη παρένθεση, είναι για να τονίσουμε τι θαυμάσιο ήχο εξασφάλισε ο Γιάννης Μπαξεβάνης, φροντίζοντας να φτάνει στα αφτιά μας κάθε λεπτομέρεια. Αλλά και για να τιμήσουμε τους μουσικούς που έπαιξαν τόσο καλά, αποδεικνύοντας ότι η Βίσση έχει χτίσει γύρω της μία από τις ωραιότερες μπάντες που μπορείς να ακούσεις αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως είδους. Με τον Παναγιώτη Τσεβά σε ακορντεόν και σε ρόλο μαέστρου, με τον Carlos E. Perez στις κιθάρες, με τον Αντώνη Ανδρέου σε φοβερό τρομπόνι, με τον Δημήτρη Γάσια στο βιολί, με τόσους ακόμα βιρτουόζους που δεν πρόλαβα να σημειώσω (μα νομίζω συντροφεύουν τη Βίσση εδώ και αρκετά χρόνια).
Κατά τα λοιπά, πόσες φορές ακόμα να γράψεις για το πόσο εκπληκτικά τραγούδησε η Βίσση, με τη φωνή της να ηχεί θεσπέσια ακόμα και στο άτυπο encore-αποχαιρετισμό του "Με Αγάπη Άννα"; Πόσες φορές να προσπαθήσεις να αποτυπώσεις σε ένα microsoft word τον σχεδόν μαγικό της τρόπο να αλλάζει πρόσωπα και διαθέσεις δίχως τίποτα να ακούγεται παράταιρο; Τόση swing βλακεία κατανάλωσε π.χ. σε πρόσφατα χρόνια η Αθήνα κι αυτή με ένα "Ξανά-Μανά" έσβησε μια ολόκληρη σκηνή, όντας ικανή να εκπροσωπήσει το πνεύμα του και σήμερα, που έχει παρέλθει πια η όλη μόδα.
Στο "Αντίδοτο", από την άλλη, μετατράπηκε σε διασκεδάστρια βγαλμένη από ελληνάδικο των Δυτικών Προαστίων, ενώ στο "Nylon" νόμιζες για λίγο ότι βρισκόσουν σε 1980s hard rock συναυλία. Το "Παραλύω", πάλι, το είπε με αέρα βγαλμένο από παράσταση της Dalida στο Olympia, ενώ στο "Everything" έκανε φινάλε πέφτοντας στα γόνατα, παρά τον μηνίσκο. Ακόμα δε και η τόσο πλούσια γλώσσα μας καταλήγει να ξεμένει από επίθετα κατάλληλα να περιγράψουν το τι έκανε –και το τι έγινε, ανάμεσα στο πλήθος– στα "Κακά Παιδιά", στο "Γκάζι", στο "Τρένο" (φυσικά), στο "Κι Έχω Τόσα Να Θυμάμαι". Δεν παρέλειψε, όμως, να αποχαιρετήσει και τη Γιώτα Γιάννα, με το video wall πίσω της να προβάλλει φωτογραφίες από τη συνεργασία τους και την ίδια να ανάβει νέες πυρκαγιές λέγοντας με φλογισμένη ορμή το "Όσοι Αγαπάνε Δεν Πεθαίνουνε", με το πλήθος να χάνεται σε παροξυσμό, τραγουδώντας μαζί της "Όλα τα έζησα, τα λάθη μου τα έκανα /μα όμως τίποτα, τίποτα δεν έμαθα".
Η συναυλία της Άννας Βίσση στο Θέατρο Πέτρας ήταν μία εμπειρία που δεν θα ξεχαστεί ποτέ από όσους την παρακολουθήσαμε. Παράλληλα, όμως, ήταν και το ισχυρότερο αποδεικτικό στοιχείο για το γιατί αυτή η γυναίκα διατηρείται ως μεγάλη σταρ, αλλά και ως μία από τις σπουδαιότερες τραγουδίστριες που ανέδειξε το ελληνικό πεντάγραμμο –κι ας ξινίσουν διάφοροι, διαβάζοντας κάτι τέτοιο. Τα χρόνια περνούν, όσες ζήλεψαν κάποτε το στέμμα της φωνασκούν πια για να βγάλουν κορώνες, μα εκείνη σε έχει 3,5 ώρες να μην κοιτάς στιγμή το ρολόι σου, κόντρα σε ορθοστασία, καύσωνα και κούραση. Δεν ξέρω άλλον Έλληνα καλλιτέχνη ικανό για κάτι τέτοιο. Και ούτε υπήρχε καλύτερος τρόπος για να γιορτάσει μισό αιώνα στο τραγούδι, από μια τόσο βροντερή, τόσο συναρπαστική δήλωση για το πόσο "παρούσα" παραμένει.
Διαβάστε Επίσης
