© Paramount
Για όσους ήταν νέοι από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και μετά, υπήρχαν πάντα τα μιούζικαλ-ογκόλιθοι μιας περασμένης μα οπωσδήποτε χρυσής εποχής, η οποία έδειχνε να λάμπει εις το διηνεκές μέσω των τηλεοπτικών επαναλήψεων: η Mary Poppins με τις εντυπωσιακές της ομπρέλες, η Julie Andrews να απαριθμεί "My Favorite Things" στα αλπικά λιβάδια του Μεσοπολέμου, o σπουδαίος Haim Topol να τραγουδά μονολογώντας "If I Were A Rich Man" στον "Βιολιστή στη Στέγη".
Υπήρχαν όμως κι εκείνα τα μιούζικαλ που τα αισθάνονταν πιο δικά τους, ίσως γιατί λάμβαναν υπόψη έναν πιο σύγχρονο κόσμο, όπου είχε εδραιωθεί μια καινούρια έννοια της νεότητας –η οποία διέθετε αυτονομία και δεν ήταν απλά ένας σύντομος προθάλαμος προς την ενηλικίωση. Μια τέτοια περίπτωση ήταν και το "Grease" των Jim Jacobs & Warren Casey (1971), καθώς έφερνε στο προσκήνιο ζητήματα επαναστατικότητας και ανυπακοής, κομφορμιστικής πίεσης από τον περίγυρο και εφηβικών σεξουαλικών εξερευνήσεων, παρουσιάζοντάς τα ως κανονικότητα και όχι ως περιθώριο.
Έχει σχολιαστεί συχνά, βέβαια, ότι η κινηματογραφική μεταφορά από τον Randal Kleiser (1978) υποβάθμισε και ξεθώριασε τα πιο τολμηρά στοιχεία της θεατρικής παράστασης, μετατρέποντάς τη σε μια χαριτωμένα ανώδυνη ρομαντική κωμωδία. Δεν είναι ψέμα. Ακόμα κι έτσι, πάντως, το φιλμ διατήρησε την πρόσδεσή του σε μια επίκαιρη νεανικότητα. Επιπλέον, λόγω των αθάνατων τραγουδιών του, αλλά και της αύρας των δύο του πρωταγωνιστών, του John Travolta (ως Danny Zuko) και της Olivia Newton-John (ως Sandy Olsson), έγινε ένα σαρωτικό παγκόσμιο φαινόμενο, το οποίο χάρισε αξέχαστες στιγμές διασκέδασης σε όλη σχεδόν την υφήλιο. Έστω και με τις "αμερικανιές" του ή τις έκδηλες αφέλειές του.
Το κύμα του "Grease" μετέτρεψε τον Travolta και τη Newton-John σε πολύ αναγνωρίσιμους αστέρες. Πέρα από τις πόρτες που άνοιξε ως προς την ηθοποιία, μάλιστα, τους χάρισε και μια αστραφτερή τραγουδιστική δόξα, χάρη στο "You're The One That I Want" (νούμερο 1 σε Η.Π.Α. και Βρετανία) και στο "Summer Nights" (νούμερο 1 στη Βρετανία). Κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για τη 30άχρονη Αυστραλοβρετανίδα, η οποία ενδιαφερόταν πολύ για τη μουσική και το προσπαθούσε ήδη από τα 14 της, όταν σχημάτισε το πρώτο της girl group στο σχολείο. Άλλωστε βρισκόταν στη δισκογραφία από το 1966, όταν βγήκε το single "Till You Say You'll Be Mine", ενώ γνώρισε την πρώτη της επιτυχία στα 1971 χάρη σε μια διασκευή στο "If Not For You", τραγούδι γραμμένο από τον Bob Dylan για τον George Harrison.
Έτσι, η Olivia Newton-John κάθε άλλο παρά άγνωστη ήταν όταν δέχτηκε να παίξει τη Sandy Olsson στο "Grease", αφού στο μεταξύ είχε γευτεί και τις πρώτες της νούμερο 1 επιτυχίες χάρη στο "I Honestly Love You" και στο "Have You Never Been Mellow". Όμως η καριέρα της είχε μάλλον βαλτώσει μέχρι τα γυρίσματα του φιλμ, οπότε το αναπάντεχο σουξέ έδωσε την ευκαιρία να γυρίσει σελίδα, καθώς και το έναυσμα μιας μεταμόρφωσης, η οποία αγκάλιασε τις έντονες disco επιρροές στην pop της εποχής. Τα αποτελέσματα την εδραίωσαν ως σταρ, οδηγώντας τη στον θρίαμβο του "Xanadu" (1980, σε συνεργασία με τους Electric Light Orchestra) και του "Physical" (1981).
Ως τα τέλη της δεκαετίας του 1980, βέβαια, οι επιτυχίες θα στέρευαν και έκτοτε δεν θα επέστρεφε παρά σποραδικά στη δισκογραφική επικαιρότητα, πετυχαίνοντας πού και πού να δημιουργήσει ξανά μια κάποια αίσθηση –όπως λ.χ. με το άλμπουμ Back With A Heart το 1998 ή με τον χριστουγεννιάτικο δίσκο που ηχογράφησε το 2012 με τον John Travolta (This Christmas), παίζοντας έξυπνα το χαρτί της νοσταλγίας για το "Grease". Το οποίο είχε φτάσει, πλέον, σε μία ακόμα φουρνιά 20άρηδων.
Με δεδομένο ότι ποτέ δεν έκρυψε την πάλη της με τον καρκίνο του μαστού, ο θάνατος της Olivia Newton-John στο σπίτι της στην Καλιφόρνια, στα 73 της, δεν υπήρξε κεραυνός εν αιθρία. Σκόρπισε όμως παγκόσμια θλίψη ακριβώς γιατί για τη συλλογική μας μνήμη δεν έπαψε ποτέ να είναι το λαμπερό, ξανθό κορίτσι του "Grease", αλλά κι εκείνη που προσωποποίησε την αθώα φυγή προς την Ολύμπια φαντασία, ερμηνεύοντας υπέροχα το "Xanadu". Όσο κι αν η επιμονή μας σε αυτά τα στιγμιότυπα άφησε στη σκιά ορισμένες άλλες γωνιές μιας άνισης μεν, μα συμπαθητικής καριέρας.
Διαβάστε Επίσης
