Η Αρλέτα, μια μοναδική καλλιτέχνις που ζωγράφισε με τον δικό της τρόπο τον κόσμο μας για πάνω από μισόν αιώνα, τελικά έφυγε από τη ζωή μετά από μια πολύμηνη μάχη που όλοι μας ελπίζαμε πως θα κέρδιζε ξανά - μια και δεν ήταν η πρώτη φορά που αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας...
Από τότε που την πρωτοείδα, σε μια συναυλία στην Πάντειο με τον Νότη, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, μέχρι πρόσφατα, στο Half Note Jazz Club με τον Λάκη, όλα αυτά τα χρόνια η αίσθησή μου πως η Αρλέτα είναι ένα ξωτικό παρέμεινε σταθερή. Την έβλεπα αέρινη σαν την φωνή της ή όπως το χάδι της στις χορδές της κιθάρας – ακόμα και όταν τα συνεχή προβλήματα υγείας που είχε άφηναν πάνω της κάποιο κουσούρι. Η Αρλέτα – αυτό που ήταν και αυτό που είναι – έμενε ανέγγιχτη από οτιδήποτε. Και η ίδια, με την ερμηνεία της, ήταν που καθόριζε τις τάσεις της: τη νεοκυματική, την χατζιδακική και τη θεοδωρακική, την έντεχνη, την τζαζική κ.ο.κ. Με όπλα την ευαισθησία και το χιούμορ της. Έτσι ήταν η Αρλέτα – και έτσι θα μείνει. Ακόμα κι αν φύγει για τον γύρο του κόσμου...
