Η country jazz του John Scofield δεν είναι για συνταξιούχους!

Ο κορυφαίος jazz κιθαρίστας έρχεται ξανά στη χώρα μας για μια μοναδική συναυλία στο «Gazarte» (11/3). Με νέο άλμπουμ, που μόλις βραβεύτηκε με δύο Grammy, και για μας είναι ένα από τα πιο όμορφα της χρονιάς που πέρασε.

Ο τελευταίος δίσκος­ του σπουδαίου­ jazz κιθαρίστα John Scofield, τον οποίο ξέρουμε καλά από τις προηγούμενες εμφανίσεις του στη χώρα μας, κυκλοφόρησε πέρυσι τον Σεπτέμβριο κι έχει τον τίτλο «Country for old men». Φυσικά, αυτός είναι κάπως παραπλανητικός, καθώς μετά την ωριαία ακρόαση που απαιτεί το άλμπουμ λίγα πράγματα μας καθηλώνουν στον ιδιωματικό χώρο της country μουσικής. Η jazz είναι αυτή που κυριαρχεί – και αυτό είναι λογικό, αφού πρόκειται για δίσκο του μετρ κιθαρίστα John Scofield. Επίσης τίποτα σε όλη αυτήν τη μουσική δεν ακούγεται πεπαλαιωμένο, ούτε μοιάζει να αφορά προχωρημένες ηλικίες και συνταξιούχους!
|
Πέρα από το χαρακτηριστικό country άρωμα που διαπνέει κάποιες από τις συνθέσεις του δίσκου, ο John Scofield κάνει αυτό που σε όλη του την πορεία ήξερε να κάνει καλά: να παίζει με πραγματικό groove και swing πάνω σε οποιαδήποτε jazz φρασεολογία, να ροκάρει με πάθος κι ένταση χωρίς να χρειάζεται (πάντα) να γίνει heavy, να τονίζει με έμφαση και σαφήνεια τις μελωδικές γραμμές και γενικώς να κινείται με άνεση από το post bop στο jazz rock και από εκεί σε avant ή εξωτζαζικές πρακτικές και τεχνικές.

Λοιπόν, το «Country for old men» είναι μια καθαρή αναφορά­ σε θρυλικές φυσιογνωμίες της country ή του country rock όπως η Dolly Parton, ο Merle Haggard, ο James Taylor, ο Hank Williams κ.ά. Όμως, για να καθησυχάσουμε τους τυχόν πιουρίστες της jazz ή της rock πλευράς οι οποίοι συνήθως «κουμπώνονται» μπροστά­ στο «συντηρητισμό» ή και στη «βλαχιά» που μπορεί να αναδίδει η όποια αναφορά στο συγκεκριμένο λαϊκοδημώδες αμερικανικό μουσικό ιδίωμα, εδώ ο Scofield και οι συνεργάτες του (ο Larry Goldings στο πιάνο ή το όργανο, ο Steve Swallow στο μπάσο και ο Bill Stewart στα ντραμς) εκρήγνυνται –εσωτερικά ή εξωτερικά– με τους δικούς τους τρόπους και άντε να καταλάβεις τη συγκεκριμένη στιγμή ότι η «καταιγίδα» που έρχεται είναι το «I’m so lonesome I could cry» του Hank Williams.

Γενικώς αυτό το άλμπουμ (σε παραγωγή του ίδιου του Scofield, που κυκλοφορεί από τη θρυλική­ ετικέτα Impulse) θεωρείται ένα από τα καλύτερα jazz της περασμένης χρονιάς και πριν από ένα μήνα πήρε δύο βραβεία Grammy: ως best instrumental και ως best improvised – jazz εννοείται! Αυτό­ το άλμπουμ αποτελεί και τη βάση του προγράμματος που θα ακούσουμε στο «Gazarte» (11/3) από τον John Scofield (κιθάρα), τον Bill Stewart (ντραμς), τον Vicente Archer (μπάσο) και τον Sullivan Fortner (πιάνο).

Αν και το country στοιχείο δεν λείπει από το μακροσκελές δισκογραφικό output του Scofield εδώ και τέσσερις δεκαετίες, εντούτοις αυτό είναι το πρώτο του άλμπουμ που είναι εξολοκλήρου αφιερωμένο σε αυτό το ιδίωμα. Κατά μία έννοια μπορεί να θεωρηθεί συνέχεια του προπέρσινου δίσκου του «Past present», που ήταν μια αναφορά στην Americana, ιδίωμα συγγενές προς την country – ή και ταυτόσημο κατά περίπτωσιν. Ρίχνοντας όμως μια γρήγορη ματιά στη συνολική δισκογραφία του John Scofield, που αριθμεί 50 προσωπικά άλμπουμ και τουλάχιστον διπλάσιες συμμετοχές σε δίσκους άλλων, θα διαπιστώσουμε ότι σε καθένα από αυτά έδινε κι ένα αισθητικό, συνθετικό, αυτοσχεδιαστικό κέντρο ώστε ο δίσκος να είναι κάτι παραπάνω από μια απλή συλλογή όμορφων κομματιών.

Έτσι, από τα τέλη των ’70s μέχρι τις μέρες μας, βλέπουμε την κιθάρα του κυριολεκτικά να «χτενίζει» το straight bebop, την ηλεκτρική jazz fusion, το funk, τη soul, το blues, το rock και οτιδήποτε ενδιάμεσο. Παίζει με τον Charles Mingus στα ’70s και βγάζει κάτι δικό του στα ’90s παρέα με τον Joe Lovano, τον Charlie Haden και τον Jack DeJohnette. Είναι μέλος του γκρουπ του Miles Davis στα πρώτα χρόνια των ’80s και παίζει κορυφαίο jazz rock αμέσως μετά (στο «Electric outlet» και το «Still warm»). Το τωρινό του γκρουπ μπορεί να θεωρηθεί ως «αντικατοπτρισμός» αυτού που είχε με τον Steve Swallow στα τέλη των ’70s ή της Blue Matter Band στα τέλη των ’80s. Αυτή η αισθητική «επικαιροποίηση» του χθες ως προβολή στις μουσικές επιταγές του σήμερα είναι χαρακτηριστική της μαεστρίας του John Scofield – και δεν εννοώ τη δεξιοτεχνία του!