O Lemmy, η ψυχή των Motorhead, πετάει για άλλες διαστάσεις. Έφυγε στις 28 Δεκεμβρίου, λίγες μέρες μετά τα 70ά του γενέθλια...
«Δεν μπορεί! Πλάκα μας κάνει!», έγραψε ένας φίλος στο ίντερνετ (ανα)μεταδίδοντας τον θάνατο του Lemmy ενώ μια φίλη που δε νιώθει άνετα στο να πετάει με αεροπλάνο θυμήθηκε πως πετούσε πριν από μερικά χρόνια για Λονδίνο και η παρουσία του Lemmy ήταν απόλυτα καθησυχαστική – «Δεν μπορεί να συμβεί τίποτα κακό σε μια πτήση που είναι κι ο Lemmy”, σκέφτηκε, «παρά μόνο να τελειώσει το ουίσκι!»
Εγώ, πρωί-πρωί, έβγαλα δυο αγαπημένους μου δίσκους των Motorhead, το “Orgasmatron” και το “Rock ‘n’ Roll”, και τους έπαιξα όπως πρέπει – δυνατά – αναστατώνοντας το σπίτι και, ενδεχομένως, κάποιους από τους γείτονες. Ο Lemmy (δηλαδή ο Ian Fraser Kilimster) έφυγε στα 70 του, μετά από μια σύντομη μάχη με έναν πολύ επιθετικό – πραγματικά speed – καρκίνο, έχοντας παίξει μισόν αιώνα rock ‘n’ roll – τον περισσότερο από αυτόν δυνατά και επιθετικά, διαμορφώνοντας τη δική του σχολή, που δεν έχει μεγάλη σχέση με ταμπέλες όπως αυτή του τυπικού heavy metal. Παρόλο που η παρουσία του Lemmy και των Motorhead διαμόρφωσε πολλές όψεις του hard και του βαρυμεταλλικού σκηνικού και, φυσικά, παραμένει μία από τις λίγες προσωπικότητες της κλάσης του που μπήκαν στον 21ο αιώνα με άγριες δημιουργικές διαθέσεις.
Όλοι έχουν να μιλούν για την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του – θυμάμαι που μου έλεγε πόσο πολύ τον εκτιμούσε η Diamanda Galas, μια περφόρμερ που προέρχεται από (φαινομενικά) άλλη, αβάν γκαρντ σχολή και κατεύθυνση, όταν ήρθε η κουβέντα μας σε μια πιθανότητα συνεργασίας με ένα γκρουπ όπως οι Motorhead. Τώρα, το ίντερνετ σε χρόνο μηδέν, έχει γεμίσει από δηλώσεις συναδέλφων του για την ποιότητα του ανδρός.
Δεν θέλω να προσθέσω τίποτα. Απλά, κλείνοντας αυτό το σημείωμα, βάζω να παίζει το “Sympathy for the Devil”, που κλείνει το “Bad Magic”, τον τελευταίο δίσκο των Motorhead. Ξέροντας πως ο Lemmy πάει στον Παράδεισο – ή κάτι τέτοιο…
