Είδαμε τη σύγχρονη όπερα "The Shell Game" στο θέατρο Olvio

Μια σύγχρονη όπερα που, αθροίζοντας στο νου τα επιμέρους της, φτιάχνει στη σκηνή ένα μικρό κομψοτέχνημα (μουσικό, θεατρικό, δραματικό, ποιητικό) που σε ωθεί σε σκέψη...

Όλα σ’ αυτή την μικρή όπερα φαίνεται να έχουν τη θέση τους: ο πιανίστας, οι τέσσερις λυρικοί καλλιτέχνες που πρωταγωνιστούν, ο απλά και λιτά διακοσμημένος / σκηνογραφημένος – και κατά βάσιν ασπρόμαυρος συναισθηματικά – χώρος, η έντονη μουσική που βγαίνει μέσα από μια πλατιά μορφική παλέτα, η κίνηση – χορογραφημένη ή μη – το ερωτικό πάθος – (κατα)πιεσμένο ή ελεύθερο – που μπορεί να εκλύεται. Και ο θεατής, που δέχεται μια πληθώρα αποκρυπτογραφημένων μηνυμάτων που έχουν να κάνουν κυρίως μ’ αυτόν και όχι με το τι διαδραματίζεται στη σκηνή. Αυτό που διαδραματίζεται στη σκηνή του θεάτρου Olvio είναι το “Shell Game”, μια μονόπρακτη όπερα σε επτά – απολύτως προσδιορισμένες εκφραστικά – σκηνές (και αντίστοιχες μουσικές ενότητες). Ένα ζευγάρι – που σκηνικά απεικονίζεται σε δύο. Μία σύνδεση αγάπης, μια ερωτική σχέση που περνάει από όλες τις φάσεις γέννησης, ανάπτυξης και φθοράς φθάνοντας στην καταστροφή. Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα δραματοΠοίηση. Όμως, αυτό που έχει σημασία εδώ δεν είναι η γραμμική εξέλιξη της ιστορίας αλλά όλες οι εσώτερες συγκρούσεις ανάμεσα στους δυισμούς που προσδιορίζονται από την πραγματική φύση και την ιδιαίτερη δόμηση ενός ανθρώπινου "εαυτού" κατά βάσιν ανεξερεύνητου.

Η όπερα αυτή – σε αγγλική γλώσσα αλλά και λίγη γαλλική – έχει όλα τα στοιχεία ενός μοντέρνου έργου, με πολύμορφη και πολυαφηγηματική μουσική (out jazz θα την έλεγα) που έχει γράψει ο Γιώργος Δούσης (του Momo Trio) – και έπαιξε εδώ ο πιανίστας Δημήτρης Μαρίνος – και λιμπρέτο που έχει γράψει η Έρι Κύργια, με λόγο έντονο, μινιμαλιστικό, ουσιαστικό, διεισδυτικό και σε μερικές περιπτώσεις τόσο λιγολεκτικό και επαναληπτικό που οδηγεί τη μουσική και τη δράση σε έξοχο αποτέλεσμα. Το “Shell Game” σκηνοθετεί η Ράια Τσακηρίδου και ερμηνεύουν πολύ ιδιαίτερα και μεστά η Αντωνία Δεσπούλη, η Λητώ Μεσσήνη, ο Κωνσταντίνος Ζαμπούνης και ο Μιχάλης Ψύρρας. Ο θεατής (και ακροατής) αισθάνεται πλήρης μετά το καταληκτικό μέρος και την άρια που ερμηνεύει η Λητώ Μεσσήνη. Προσωπικά, ένοιωσα την ανάγκη να θέλω να ξαναδώ το “Shell Game” – γιατί είναι από αυτά τα μικρά κομψοτεχνήματα – τα σχεδόν αριστουργηματικά σε κάθε τους μικρή λεπτομέρεια – που σε ωθούν σε σκέψη. Αυτό δεν είναι η τέχνη;