Ο Δημήτρης Αντωνόπουλος και ο Χρήστος Καρράς σκανάρουν με ακτίνες X τη νέα μεγάλη άφιξη της αθηναϊκής διασκέδασης στην Ιερά Οδό και αναρωτιούνται αν τελικά μπορούν να ανατραπούν τα δεδομένα του mainstream clubbing στο κέντρο της πόλης.
Παραταγμένα SUV, κόκκινο χαλί, φλας και κάμερες: αυτό είναι το πρωτόκολλο της εισόδου του νέου μεγάλου club-restaurant της πόλης. Κι αν η πόρτα επιβάλλει ένα κάποιο επίσημο εθιμοτυπικό, το ίδιο το club είναι σίγουρα πολύ πιο μαζικό. Αυτό, άλλωστε, είναι και το concept που σκηνοθέτησε ο Μανώλης Παντελιδάκης: μια γειτονιά με αόρατους τοίχους, όπου μπορείς να δεις τις θέσεις εργασίας ενός συνεργείου, την κουζίνα και το lounge ενός σπιτιού, τη βιβλιοθήκη ενός σχολείου, την πισίνα στο κέντρο. Δεν ξέρουμε αν η οροφή με τους σωλήνες του εξαερισμού είναι κάτι το εσκεμμένο ή το αναπόφευκτο, σίγουρα όμως κάνει το concept του σκηνογράφου να ατονεί και αναδίνει μια «βιομηχανίλα» που δεν εντυπωσιάζει πια τους Αθηναίους.
Σε αυτήν τη «διάφανη γειτονιά», πάντως, συχνάζουν όλες οι φυλές της πόλης, famous και wannabees, νέοι επαγγελματίες και πιτσιρίκια 18-25, με τα ποσοστά να αποδεικνύονται συντριπτικά υπέρ των δεύτερων. Μαζικό μαγαζί γαρ. Δεν υπάρχει σχεδόν ούτε νύχτα που να μη γεμίζει το «Dream City»: Bootycall με την ομάδα Magna τις Τετάρτες, City Lights τις Πέμπτες, Red Alert με τον Νίκο Βουρλιώτη τις Κυριακές, μαζικά mainstream parties τα παρασκευοσάββατα. Ο μόνος τρόπος δηλαδή να απορροφήσεις το όποιο φενγκ σούι του χώρου είναι να κλείσεις τραπέζι για δείπνο αφ’ υψηλού, δίπλα στις ράχες των βιβλίων, με τις ωραίες ποπ λακαρισμένες τραπεζαρίες, ακούγοντας συμπαθητική μπαλάντα στη σωστή ένταση, παρακολουθώντας στη γιγαντοοθόνη νυχτερινές εικόνες από τις μεγάλες μητροπόλεις του μικρού μας πλανήτη, ενώ το club θα γεμίζει.
Λέει, όμως, το φαγητό; Ή, στο πνεύμα ενός club, to eat or not to eat; Διότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη απογοήτευση από μια προκλητική περιγραφή φαγητού σε ρεστοράν, που σε ξενερώνει όταν το βάζεις τελικά στο στόμα σου! Τα πιάτα –μεσογειακού χαρακτήρα με fusion φιλοδοξίες–, παρόλο που δείχνουν δελεαστικά στον κατάλογο, υστερούν πολύ στην πράξη. Η εκτέλεσή τους είναι από φιλότιμη έως πρόχειρη, δίχως κάποια ιδιαίτερη έμπνευση ή σπίθα. Το αγριογούρουνο με σάλτσα Μαδέρας, πουρέ μελιτζάνας και καραμελωμένο μάνγκο, καθώς διαβάζεις την περίγραφη στον κατάλογο, σε κάνει να κραυγάζεις «ουάου!» περιμένοντας πειραγμένη βερσιόν ενός μεταμοντέρνου χουνκιάρ μπεγεντί. Το σκληρό κρέας, όμως, που δοκιμάσαμε στο πιάτο δεν μπορούσε να απογειώσει τη νοστιμιά της ιδέας. Όσο για το μάνγκο, απλώς δεν υπήρχε. Και να σκεφτείς ότι αυτό ήταν από τα καλύτερα πράγματα που δοκιμάσαμε, συμφωνώντας ότι η κορυφαία όλων ήταν η ποικιλία ψωμιών που ψήνονται στο ρεστοράν, η οποία ήρθε όμως λίγο μετά τα ορεκτικά. Τα φιλέτα του σολομού μύριζαν έντονα αμμωνία, ενώ και η σφυρίδα (με γλυκοπατάτα) είχε βαριά μυρωδιά και –παρά το μοντέρνο κόψιμο και την παρουσίασή της– μόνο ο πουρές του πιάτου άξιζε κάτι. Το ίδιο και η πάπια, μοντέρνα, αλλά η γεύση της μόνο πάπια δεν θύμιζε. Κι αν τα φιλετάκια ταύρου έχουν σίγουρα γεύση, είναι τόσο σκληρά που προσγειώνουν τις προσδοκίες σου. «Τσιμπάει» το μάτι στο ριζότο με γαρίδες όταν σερβίρεται, αλλά ουσιαστικά είναι απλώς ένα συμπαθητικό ντοματόρυζο με στεγνά θαλασσινά. Αυτήν την καθόλου value for money εμπειρία συμπληρώνει το ασυντόνιστο και δίχως επαφή με τα τεκταινόμενα στην κουζίνα προσωπικό, που δεν έχει εκπαίδευση εστιατορίου και μάλλον κάλυπτε απρόοπτες απουσίες το βράδυ της επίσκεψής μας. Γιατί τα κατά τα άλλα εξυπηρετικά και συμπαθέστατα παιδιά που δούλευαν στο σέρβις –αφού δεν ήξεραν να μας ενημερώσουν για τα πιάτα, μας έφεραν αρχικά λάθος φιάλη κρασιού και πρόφεραν λάθος τα ονόματα των κρασιών και των cocktails– μας έκαναν να νιώθουμε ότι τα ταλαιπωρούμε. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, το μαγαζί έχει πλέον τιγκάρει, η ένταση έχει ανεβεί και η βασική λειτουργία του «Dream City» (που είναι το club) έχει πάρει μπροστά. Θελήσαμε να περάσουμε στα ποτά, όμως η κάρτα των cocktails ήταν αδύνατο να βρεθεί. Συγκαταβατικά ζητήσαμε κάτι απλό, ένα Mai Tai, όμως ούτε και αυτό ήταν διαθέσιμο. Το malt ουίσκι, στο οποίο αναγκαστικά καταλήξαμε, έφτασε στο τραπέζι σε ένα ποτήρι γεμάτο πάγο.
Οι resident DJs παίζουν εμπορικές house μουσικές που υπακούν στις προσταγές του σύγχρονου πλην τετριμμένου mainstream. Τα βλέμματα αγκιστρώνονται στα freestyle shows των καλλίγραμμων κοριτσιών και αγοριών που ακροβολίζονται στο επιβλητικό DJ booth και στα υπόλοιπα βάθρα του club. Τα χορευτικά, ωστόσο, διαρκούν τόσο πολύ που κάνουν το ενδιαφέρον σου να χάνεται. Είναι τόσο sexy που ίσως και να κομπλάρουν τους θαμώνες του club, οι οποίοι αρχίζουν να συμμετέχουν περισσότερο γύρω στο δεύτερο ποτό –περασμένες δύο–, όταν η μουσική, παλαντζάροντας κάπου ανάμεσα σε R&B κι ελληνικά, τους προκαλεί να λικνιστούν.
> Είσ. Πέμ.-Σάβ. € 15, Τετ. € 20.
> Φιάλη ουίσκι € 110 & € 130.
> Κλειστά Δευτ.-Τρ.
