Κάναμε τον δικό μας Μεγάλο Περίπατο από του Ψυρρή μέχρι το Μετς, γυρνώντας τα talk of the town χορευτάδικα της Αθήνας στο καλοκαίρι του Covid. Τι άλλαξε και τι μένει σταθερή αξία για τους Αθηναίους; Ήπιαμε, χορέψαμε, (δεν) στριμωχτήκαμε και αναμεταδίδουμε.
Με Covid ή χωρίς, κάποια πράγματα στην καλοκαιρινή, αθηναϊκή διασκέδαση παραμένουν σταθερά: στο «Μπρίκι» είναι αδύνατο να κάτσεις εκτός αν πας πολύ νωρίς ή πολύ αργά, η ταράτσα στο «Χοροστάσιο» ενδείκνυται μάλλον για ένα πρώτο κοκτέιλ, αντί για το ’90s britpop clubbing του χειμώνα, ενώ στο «Bankjob» γίνεται σφαγή για να προλάβεις κάποιο απ’ τα (ακόμα πιο λιγοστά φέτος) τραπέζια. Πού πας, λοιπόν, όταν θες να κουνηθείς με hip μουσικές κοντά στο κέντρο;
Αφετηρία: Λεωκορίου
Με το μετρό να μην έχει επανέλθει ακόμα στα μεταμεσονύχτια ωράρια, χωνόμαστε από νωρίς στην κρυμμένη γκαραζόπορτα της «Cantina Social». Έχει ακόμα λίγο κόσμο, χαλαρή μουσική και μπόλικο ημίφως, ό,τι πρέπει για το πρώτο κους κους, με άνεση χώρου και αποστάσεις που υπήρχαν από πάντα. Για χορό, προτιμήστε τη μετά τις 3, όταν ανάβουν τα αίματα. Ανεβαίνοντας τα σοκάκια του Ψυρρή (φέτος παρατηρούμε αισθητά λιγότερο κόσμο στο δρόμο) φτάνουμε στο «Barrett» (Πρωτογένους 11, 2103218373). Έχει αποσυμπιεστεί εσωτερικά ελέγχοντας στην είσοδο τον αριθμό των ατόμων, ωστόσο, η τζαμαρία στην Πρωτογένους ανοίγει κάνοντας το χώρο ενιαίο, ώστε όσοι καθόμαστε στα πεζουλάκια να βλέπουμε το νέον «Cause we’re the fishes» στον τοίχο και να ακούμε καθαρά και δυνατά τις μουσικές επιλογές.
Κατευθυνθείτε βόρεια προς Φειδίου
Η τσάρκα συνεχίζεται προς Εξάρχεια· όταν θέλουμε ακομπλεξάριστο, απενοχοποιημένο χορό, το «Frau» (Φειδίου 6, 2103810640) είναι μονόδρομος. Πλέον, για να μπορέσεις να καθίσεις μέσα πρέπει να πάρεις χαρτάκι προτεραιότητας από νωρίς, αφού μόνο λίγες παρέες επιτρέπονται, αλλιώς αράζεις στα εξωτερικά stands και στα σκαλάκια της Φειδίου. Ψηφίζω να φτάσετε εγκαίρως – μπορεί μέσα να νιώθεις σαν χρυσόψαρο στη γυάλα, αλλά έχεις και μια πριβέ πίστα για να ξεδιπλώσεις όλες τις χορογραφίες που έχεις δοκιμάσει μπροστά στον καθρέφτη. Τα ποτά έρχονται σε ειδικά, πλαστικά κυπελάκια, τηρώντας αυστηρά τις προδιαγραφές, και στον τοίχο της στοάς παίζει πάντα ταινία, από Λοουερί μέχρι Αρονόφσκι. Η ζωγραφισμένη Μαντόνα σε κοιτά από ψηλά όσο χορεύεις από Spice Girls μέχρι Λένα Ζευγαρά, αλλά το γεγονός ότι ποτέ δεν ξέρεις ποιο θα είναι το επόμενο κομμάτι, είναι στα ατού: Μπορεί να είναι Λε.Πα. μπορεί να είναι Cure, μπορεί να είναι ένα μιξ των δύο (υπάρχει και είναι σοκαριστικό), ποιος ξέρει;
Αναχώρηση για Αναπαύσεως
Δεν οδηγούμε όταν έχουμε πιει, αλλά ένα ταξί ή έστω το τρόλεϊ 11 (αν περάσει εγκαίρως) μας αφήνει σχεδόν έξω από το «Κάιν» για το σβήσιμο της βραδιάς. Mainstream anthems βαράνε στα ηχεία, αύρα ξεγνοιασιάς ξεχύνεται στη μακριά μπάρα, ενώ –εν αποστάσει– βλέπεις τους ξενύχτηδες του Παγκρατίου να σταματούν για έναν τελευταίο γύρο, λίγο πριν αρχίσει να φαίνεται το πρώτο φως.
