Το Σάββατο 5/3, στο μηνιαίο event Marsha Invites στο Piso Bar του «Pop Up», ο guest Alex Dimou μας δείχνει μια διαφορετική προοπτική στο clubbing. Για πρώτη φορά παρουσιάζει ολοκληρωμένο στην Αθήνα το live act του, δημιουργώντας ξεχωριστή ατμόσφαιρα και ξεφεύγοντας από τη λογική ενός DJ που επιλέγει και αλλάζει δίσκους. Του μιλήσαμε για τους λόγους που προτιμάει να εμφανίζεται ως παραγωγός ηλεκτρονικής μουσικής παρά ως DJ, για το πώς ένα παιδί από τη Λαμία βρέθηκε να παίζει στο «Ministry of Sound» και το Winter Music Conference στο Μαϊάμι, για την αγάπη του για τα soundtracks (ειδικά γι’ αυτήν), καθώς και για την κατάσταση του αθηναϊκού clubbing.
Θα μου πεις ένα μικρό βιογραφικό σου;
Δεν είναι πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία! Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λαμία. Στα σχολικά χρόνια, είχα ακούσει κομμάτια που μου είχαν κινήσει την περιέργεια να μάθω πώς φτιάχνονται – το «Sandcastles» των Dennis Ferrer και Jerome Sydenham, και μια συλλογή από τη σειρά «Euphoria». Με το που τελείωσα το σχολείο, πήγα σε μια ιδιωτική σχολή στην Αθήνα για να μάθω μουσική τεχνολογία, ηχοληψία και παραγωγή, στη συνέχεια έκανα εξειδίκευση στο mastering στο Λονδίνο, και κατέληξα για ένα διάστημα στο Βερολίνο ψάχνοντας πού ανήκω.
Αυτή η περιέργεια για τον τρόπο που φτιάχνεται η ηλεκτρονική μουσική σε οδήγησε στο να παρουσιάζεις ένα live act στα clubs;
Ξεκίνησα το live act γιατί αισθανόμουν ότι είμαι καλύτερος ως παραγωγός παρά ως DJ. Υπάρχουν τόσοι καλοί DJs που θαυμάζω, ενώ εγώ δεν είχα ποτέ, όπως εκείνοι, το μικρόβιο της συλλογής δίσκων. Το σκεφτόμουν πάνω από ενάμιση χρόνο. Αγόρασα τα μηχανήματα, έστησα το στούντιο, έκανα τις πρόβες και ξεκίνησα να το παρουσιάζω τον περασμένο Νοέμβριο. Το έχω παρουσιάσει στη Μασσαλία, δύο φορές στο Λονδίνο και εδώ, συνολικά οκτώ φορές.
Πώς δημιουργείς και πώς παρουσιάζεις ένα live act;
Κάνω μια προεργασία στο στούντιο, δημιουργώντας έναν «κορμό». Παίζοντας σε ένα μαγαζί βλέπω τι αρέσει και δεν αρέσει, οπότε ξαναφτιάχνω ή προσαρμόζω τα κομμάτια που έχω ήδη σχεδιάσει. Το αποτέλεσμα διαμορφώνεται εκείνη τη στιγμή κι είναι ξεχωριστό κάθε βραδιά. Το καλό με το live act είναι ότι παίζω μόνο τη δική μου μουσική, οπότε η ανταπόκριση του κόσμου έχει ιδιαίτερο νόημα. Εκτιμούν τη μουσική σου και όχι την επιλογή των δίσκων που κάνεις. Η αλήθεια είναι ότι όλο αυτό λειτουργεί. Όσο περνάει ο καιρός, και εγώ το ευχαριστιέμαι περισσότερο και ο κόσμος. Σε κάθε μαγαζί κουβαλάω δυο βαλίτσες, με τα μηχανήματα, αλλά και με μια κάμερα κι έναν προτζέκτορα που χρησιμοποιώ για να δείχνω τι κάνω με τα χέρια μου στα μηχανήματα. Δεν είναι κάτι φαντασμαγορικό, αλλά δείχνεις στον κόσμο ότι δεν αλλάζεις απλώς δίσκους, αλλά ότι κοπιάζεις πάνω στα μηχανήματα!
Μου φαίνεται σαν να υπάρχει μια επιπλέον δυσκολία, γιατί πρέπει να χτίσεις μια ολόκληρη ατμόσφαιρα και δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις floorfillers όπως οι DJs αν κάτι δεν πάει καλά.
Φτιάχνοντας τον κορμό του live act στο σπίτι, σκέφτομαι ποιο κομμάτι θα είναι το floorfiller. Θα πρέπει να έχω προβλέψει να υπάρχουν κομμάτια που θα σε ανεβάζουν σιγά-σιγά, εκείνο που θα παίξει στο peak time. Γενικά έχω τον απόλυτο έλεγχο στο πώς θα πάει η βραδιά. Υπάρχει ωστόσο η ευελιξία να κάνω αλλαγές και τροποποιήσεις επί τόπου, κι αυτή την αποκτώ όλο και περισσότερο με την εμπειρία.
Ένα δείγμα από την πρώτη παρουσίαση του live act του Alex Dimou, το οποίο θα ακούσουμε στο Piso Bar του «Pop Up»:
Μου είπες για DJs που θαυμάζεις. Ποιοι είναι αυτοί;
Ο Ricardo Villalobos που για όλους μας είναι σπουδαίος, ο DJ Koze, πολλοί Έλληνες όπως ο Anestie Gomez, o Mr. Roussos και ο Lee Burton που είναι καταπληκτικός καλλιτέχνης. Τους ζηλεύω, με την καλή έννοια.
Πώς θα περιέγραφες τον ήχο σου;
Έχει μια μονοτονία, που μ’ αρέσει γενικά στη μουσική, είναι minimal κι έχει ένα after hours στοιχείο.
Είναι σίγουρα ατμοσφαιρικός.
Τα κομμάτια είναι μεγάλα σε διάρκεια, εννιά μέχρι και δώδεκα λεπτά, κι έχουν μέσα τους ανεπαίσθητες αλλαγές τις οποίες χρειάζεται ένα καλό ηχοσύστημα για να τις καταλάβεις. Δεν με ενδιαφέρει να υπάρχουν τα τυπικά drops, αλλά να βάλεις λίγη σκέψη για το πώς θα ακολουθήσεις το ρυθμό και πώς θα χορέψεις. Βασικά μου αρέσει η μονοτονία στη μουσική, που σε καθοδηγεί συνέχεια και σε κάνει να κοιτάζεις τις λεπτομέρειες και τις μικρές αλλαγές στο κομμάτι.
Ατμοσφαιρικό είναι και το podcast που έκανες για την Cadenza, όπου άκουσα μέχρι και Eric Satie.
Ναι, κι έβαλα κομμάτια από πολλούς Έλληνες. Είχε Μίνω Μάτσα από το «Νησί», Κατερίνα Πολέμη από τη «Μικρά Αγγλία», τους Your Hand In Mine.
Το ατμοσφαιρικό podcast για την Cadenza:
Αυτή είναι η μουσική που ακούς;
Μου αρέσουν τα soundtracks, o Eric Satie, o Chopin… μήπως ακούγεται κάπως αυτό;
Ίσα-ίσα! Ποια soundtracks είναι τα αγαπημένα σου;
Μου άρεσε πολύ του Αγγελάκα για το «Ψυχή Βαθιά», του Hans Zimmer για τον «Τελευταίο Σαμουράι» και το «Interstellar», του Philip Glass για το «Illusionist». Μου αρέσει επίσης ό,τι γράφει ο Gustavo Santaolalla.
Θα ήθελες να γράψεις ένα soundtrack;
Εννοείται, αυτό είναι το όνειρό μου και ο στόχος μου! Να ξέρεις πως αν μου γίνει μια τέτοια πρόταση, την επόμενη στιγμή θα τα έχω παρατήσει όλα τα άλλα. Εύκολα!
Όλα μπορούν να συμβούν. Το έχει αποδείξει και η δουλειά σου μέχρι τώρα. Ας πούμε, η πρώτη κυκλοφορία ενός παιδιού από τη Λαμία έγινε σε μεξικανικό label.
Ήμουν τότε στο πρώτο έτος της σχολής στην Αθήνα, είχα φτιάξει αυτό το κομμάτι το «Mini man» και το είχα ανεβάσει σε ένα forum. Το άκουσε ένας τύπος από το Μεξικό που σκεφτόταν να ξεκινήσει ένα label και με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε να είναι αυτό το πρώτο release.
Και μετά ήρθαν οι κυκλοφορίες στην Klik Records.
Δύο χρόνια μετά, με την επαφή που μου έκανε με τους ανθρώπους της ο Νίκος Διαμαντόπουλος. Ήταν μια περίεργη ιστορία κι εκείνη! Κατάλαβαν οι άνθρωποι ότι δεν ήμουν ένας τύπος που θα σταματούσε σε ένα «όχι» κι έτσι βγήκαν τα κομμάτια σε συνεργασία μαζί τους.
Επιμονή έδειξες και με την Get Physical Music.
Τους είχα στείλει πολλά κομμάτια, αλλά δεν μου απαντούσαν ποτέ. Κάποια στιγμή, o Siopis με κάλεσε να παίξω μαζί του σε ένα party της Get Physical στο Βερολίνο. Εκεί με άκουσαν οι άνθρωποί της και τους άρεσα. Τους είπα ότι τους είχα στείλει ένα σωρό demos και την επόμενη μέρα κάναμε ένα ραντεβού. Τους παρουσίασα τα ίδια κομμάτια που τους είχα στείλει. Απλώς δεν τα είχαν ακούσει ποτέ!
Το «Sweet berries» από το EP που κυκλοφόρησε στην Get Physical Music:
Έχεις παίξει και στο Winter Music Conference. Πώς έγινε αυτό;
Ο Funkagenda είχε διοργανώσει ένα διαγωνισμό remix του κομματιού του «Shinjuku» και ο νικητής θα έπαιζε μαζί του στο «Ministry of Sound». Κέρδισα εγώ και παίζοντας μαζί του με άκουσε ένας promoter που είχε κλείσει τον Funkagenda για το WMC και μου πρότεινε να πάω κι εγώ. Έπαιξα σε τρία μαγαζιά.
Έχοντας την εμπειρία από το εξωτερικό πώς βλέπεις την clubbing σκηνή στην Αθήνα;
Σίγουρα δεν υπάρχει το clubbing όπως το ξέραμε, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Δεν χρειάζονται πια τα massive μαγαζί που να πηγαίνει όλος ο κόσμος. Υπάρχουν πια μικρά, που κάνουν τη φάση πιο underground. Σ’ ένα μικρό μαγαζί, είτε παίζοντας είτε πηγαίνοντας ως πελάτης, σίγουρα θα γνωρίσεις πέντε-έξι άτομα που ενδιαφέρονται για τη μουσική, στο επόμενο άλλα πέντε-έξι, κι έτσι δημιουργείται και αναπτύσσεται μια σκηνή. Θέλει και προσπάθεια από τους επιχειρηματίες. Θέλει υπομονή και επιμονή, για να φτιάξουν ένα προφίλ, να κάνουν πιο risky προτάσεις, να προωθήσουν νέους ήχους. Ο κόσμος μπορεί να είναι σκεπτικός στην αρχή, αλλά σιγά-σιγά θα αγκαλιάσει ό,τι αξίζει.
Τι άλλο ετοιμάζεις;
Στις 11 Μαρτίου κυκλοφορεί το «This time» στη Rebellion, με δύο remixes από τους dOP που ακούω και θαυμάζω εδώ και χρόνια. Θεωρώ ότι είναι η πιο σημαντική μου κυκλοφορία τα τελευταία χρόνια. Και σύντομα φεύγω για το Λονδίνο, όπου θα ξεκινήσω να ετοιμάζω τον «κορμό» του επόμενου live act μου.
Ένα από τα δύο remixes των dOP στο «This time» του Alex Dimou ft. Black Soda:
Η είσοδος στο event Marsha Invites είναι δωρεάν. Το πρόγραμμα της βραδιάς:
23:30-02:00 Marsha
02:00-03:30 Alex Dimou (live act)
03:30- Marsha
