Εξαφανισμένος

3

Ανάμεσα στα «Κανείς δεν Μπορεί να μας Σώσει» (2016) και «Ο Έκπτωτος» (2018), τα οποία τον ανέδειξαν διεθνώς ως το πιο ελπιδοφόρο νέο όνομα του ισπανικού σινεμά, ο Ροδρίγο Σορογκογέν γύρισε την υποψήφια για Όσκαρ μικρού μήκους «Madre». Μια άσκηση ύφους που κόβει την ανάσα με τη σκηνοθετική δεξιοτεχνία της, καθώς παρακολουθούμε σε μονοπλάνο και πραγματικό χρόνο την απέλπιδα προσπάθεια της Έλενα να συνομιλήσει στο τηλέφωνο με τον εξάχρονο γιο της. Αυτή βρίσκεται στο διαμέρισμά της στη Μαδρίτη, ενώ εκείνος σε διακοπές με τον πατέρα του στη Δυτική Γαλλία. Μόνο που στο τηλέφωνο ο μικρός Ιβάν της λέει πως βρίσκεται εντελώς μόνος του σε μια παραλία, ένας άγνωστος άντρας πλησιάζει και η μπαταρία του κινητού τελειώνει, με την ένταση να ανεβαίνει ιλιγγιωδώς και όλα να καταλήγουν σε μια δυσοίωνη εκκρεμότητα.

Ο Σορογκογέν ξεκινά τον «Εξαφανισμένο» με ολόκληρη τη 17λεπτη μικρού μήκους, στο τέλος της οποίας μεταφερόμαστε δέκα χρόνια μετά. Με αξιοθαύμαστη σεναριακή οικονομία πληροφορούμαστε πως η Έλενα έχει πλέον μετακομίσει στη γαλλική ακτή όπου χάθηκε ο Ιβάν και δουλεύει σε ένα εστιατόριο. Συζεί με κάποιον και μοιάζει να έχει αφήσει πίσω της το παρελθόν, μέχρι που πιάνει φιλίες με έναν 16χρονο Γάλλο ο οποίος καταλαβαίνουμε πως της θυμίζει τον γιο της.

Συντηρώντας την πιθανότητα να είναι αυτός, η ταινία παραμένει στα αβέβαια νερά του ψυχολογικού θρίλερ και κάνει δειλά μα στέρεα βήματα προς κάτι βαθύτερο και σαφώς δραματικότερο. Έτσι, ενώ η ευέλικτη κάμερα, οι υποβλητικές σιωπές, η παρουσία του ωκεανού ως ρέον ντεκόρ και τα γεμάτο νόημα βλέμματα υποδαυλίζουν μια υπόγεια ένταση, η σχέση της Έλενα με τον νεαρό Ζαν αρχίζει να αποκτά εμμονικές, ανεξέλεγκτες διαστάσεις και να ανησυχεί τον περίγυρο. Το τι ακριβώς ζητά ο ένας από τον άλλο μένει διαρκώς εκκρεμές και ο Σoρογκογέν παραδίδει σεναριακά μαθήματα στο πώς αντιπαραβάλλει τους ήρωες μεταξύ τους και τον καθέναν τους απέναντι σε γονείς, συντρόφους και φίλους που προσπαθούν μα αδυνατούν να καταλάβουν.

Ερωτήματα πάνω στη διαχείριση της θλίψης, στην απεγνωσμένη ανάγκη για επικοινωνία αλλά και στα ισχυρά κοινωνικά ταμπού (με σαφή ταξική διάθεση) εγείρονται, καθώς μια «παράταιρη» σχέση, η οποία δίνει νόημα στη ζωή δύο μοναχικών χαρακτήρων, καλείται να υπερβεί μια καθολική (και δικαιολογημένη;) προκατάληψη. Όπως και στον «Έκπτωτο», στον οποίο οι ηθικές επιλογές ενός απελπισμένου ανθρώπου τον βύθιζαν όλο και βαθύτερα σε υπαρξιακό αδιέξοδο, έτσι κι εδώ ο Σορογκογέν αποφασίζει να κορυφώσει το δράμα του με μια σειρά συμβιβαστικών και μάλλον εύκολων απαντήσεων. Οι ερωτήσεις του όμως ευτυχώς τις ξεπερνούν σε ανησυχητική οξύτητα, χαρίζοντας στην ταινία του μια κομψή, σκοτεινή και «διεστραμμένη» γοητεία.

Ισπανία, Γαλλία. 2019. Διάρκεια: 128΄. Διανομή: ROSEBUD.21.